sobota, 7 października 2017

Zapisane w wodzie

Kolejna książka czytana w telefonie dzięki Legimi. Miała być czytana podczas spacerów z psem, a tym samym stanowić miłe wypełnienie tych kilkunastu minut spędzonych na powietrzu. Tymczasem  czytałam nie tylko podczas spacerów, ale i w domu, a nawet... w samochodzie stojąc na światłach. 
Żeby nie było wątpliwości - to wcale nie jest tak, że powieść szalenie mnie wciągnęła i nie mogłam się od niej oderwać. Wcale nie. Powieść raczej zaliczę do tych nudnych i mało porywających. Sytuacja spowodowana była raczej mnogością bohaterów co powodowało, że jakakolwiek dłuższa przerwa w lekturze zmuszała mnie do cofania się i przypominania sobie, kto jest kim. 
Miasteczko Beckford cieszy się złą sławą ze względu na serię tragicznych wypadków, mających miejsce w miejscu zwanym Topieliskiem. Dawnymi czasy Topielisko służyło do karania kobiet posądzonych o czary. Związywano im ręce i nogi i wrzucano w odmęty wody. Jeżeli tonęły, to znaczy, że nie były czarownicami... pokrętna logika. We współczesnych czasach również zginęło tam kilka kobiet.  Anna, Lauren, Katie i Nel... wszystkie utonęły. Nie ma co ukrywać - każda z nich miała jakieś tajemnice. Ostatnia z topielic, Nel Abott, postanowiła spisać historię miasta, co wielu osobom się nie spodobało. Czy to jest jednak powód, aby dopuścić się morderstwa? 
Kiedy do Beckford przyjeżdża siostra zmarłej, w mieście aż huczy od plotek. Kobieta nie wierzy, że jej siostra popełniła samobójstwo. Pomalutku, powolutku na światło dzienne wychodzą mroczne tajemnice.
Kurcze - nie wiem tak do końca dlaczego, ale nie podobało mi się. Niby tajemnica jest, podejrzani są, atmosfera jest...ale to jednak za mało. Klimat książki jest taki wilgotny i spleśniały. Nie ma tu miejsca na jakikolwiek promyczek słońca, wszystko jest szare i bure. 
Są pewnie wśród Was tacy, których powieść zachwyciła. Ja - jak rzadko - jestem rozczarowana. 

czwartek, 5 października 2017

Wilcza godzina

To jedna z tych książek, które frapują czytelnika od pierwszej strony. Tu było jednak trochę inaczej niż zwykle (ba! cała książka jest inna!), bo nie pierwsze akapity powieści mnie zafrapowały, a wstęp. Autor zwraca się do czytelnika słowami: 
Może właśnie stoisz w księgarni, a może jesteś w domu, wygodnie usadowiłeś się w przytulnym kąciku i jesteś gotowy by przewrócić pierwszą stronę. W obu przypadkach czuje się w obowiązku cię ostrzec. 
No i jak tu nie czytać? Zaczęłam i wsiąkłam. "Wilcza godzina" wraz z Wilnem anno domini  1905, zdobyła moje serce. 
Króciutką chwileczkę musimy zatrzymać się w roku 1870, kiedy to wskutek handlu z Rosją, Amerykanie tworzą unię wolnych miast, zwaną Aliansem. W skład Aliansu wchodzą Wilno, Rewel, Kraków Praga i część Konstantynopola. Uzyskana w ten sposób wolność pozwala na rozwój nauki, a Wilno - wolne i  niepodległe - rozwija się i  rozkwita. To własnie na Uniwersytecie Wileńskim naukowcy dokonują odkrycia, które popchnie cywilizacje w zupełnie innym kierunku, niż dzisiejsza rzeczywistość. Mamy więc rzeczywistość alternatywną, która niezmiernie mi się spodobała. 
Autorka urzeka pomysłowością. Oczywiście wymyślony świat daje dużo więcej możliwości do knucia intryg oraz wkłada w dłonie bohaterów o wiele więcej narzędzi i umiejętności co umożliwia autorce realizację najniezwyklejszych zamierzeń. Momentami miałam nawet wrażenie, że pomysły trącą przesadą, co powodowało pewne rozdrażnienie. Dlatego ważne jest, aby cały czas pamiętać że "Wilcza godzina" to jednak fantastyka, a nie książka historyczna. Nawiasem mówiąc trudno mówić o książce historycznej, skoro po ulicach jeżdżą parowe karety, a czynności skomplikowane zostały powierzone automatonom. W trakcie lektury złudzenie prawdy historycznej jednak gdzieś z tyłu głowy kołatało, zwłaszcza, że przez całą powieść możemy zauważyć wiele znanych nam szczegółów. Pomysł rewelacyjny i obłędne wrażenia. Efekt był taki, że odczuwałam niesłabnącą przyjemność z wyszukiwania elementów charakterystycznych dla naszej rzeczywistości.   
Trochę długi ten wtręt, już wracam do meritum. W Wilnie, w 1905 r. zaplanowano spotkanie przedstawicieli najważniejszych państw Europy. Spotkanie ważne i mogące mieć wpływ na europejską rzeczywistość. Nic więc dziwnego, że każdy zamierza przedstawić swoje cele jako priorytetowe. Co więcej - każdy pragnie cele te zrealizować i to niekoniecznie uczciwymi metodami... i tu zaczyna się cały ambaras. Od drobnych intryg po brutalne morderstwa - to wokół nich skupia się cała fabuła i to one napędzają powieść. Jeżeli dodamy do tego alchemików, wskrzesicieli i ich możliwości - możecie sobie wyobrazić co się tam zadziało. 
Niestety są też minusy, na szczęście niewielkie. Otóż początkowo autor na tyle mocno skupia się na opisach alternatywnego Wilna, że gdzieś zgubił głównego bohatera. Nie żebym nad tym bardzo ubolewała, bo (jak już pisałam wcześniej) opisy Wilna mnie naprawdę zachwyciły, jednak rozumiem, że może to czytelnika trochę wytrącić z równowagi. Każda postać opisana jest szybko i na pozór nieskładnie, przez co trudno wyodrębnić powiązania pomiędzy bohaterami. Co więcej - nie bardzo wiadomo na kim się skupić. Jeżeli dodamy do tego mnogość wątków i odmienność rzeczywistości, otrzymamy powieść, której lektura może w pewnym momencie znużyć. Warto jednak przeczekać ten moment, ponieważ znużenie szybko ustąpi miejsca zaciekawieniu, a całość lektury pozostawia świetne wrażenie. Autor na końcówce wprowadził nowe fakty i lekko zakręcił fabułą, przez co z niecierpliwością czekam na kolejny tom. 
Na zakończenie dodam, że jak zwykle wydawnictwo sqn postarało się, aby książka przykuła uwagę. Piękna okładka zachwyca. 

środa, 4 października 2017

O książce - cebulce i o tym, że każda przesyłka może być wyjątkowa :-)

Wczoraj Pan listonosz przyniósł paczkę. Jeszcze dobrze do domu nie weszłam, a już Młodszy wręcza mi kopertę z napisem "Uwaga! ostrożnie" i zaaferowany oświadcza: Mamo trzeba ostrożnie otworzyć! Mhm... myślę sobie, ale wraz z nim delikatnie otwieram kopertę szukając przyczyny tego ostrożnego otwierania. Mój synek z wypiekami na twarzy rozrywa, rozcina, wyjmuje, a tam... kolejna paczuszka z naklejoną karteczką. Dalej więc rozcina, rozrywa, a tam kolejna warstwa papieru z kolejnym liścikiem. I kolejna, i kolejna... powiem Wam, że z każdą następną warstwą nasza ciekawość rosła i mieliśmy rodzinne wrażenie, że z tych "obierek" wyłoni się  nie wiadomo jakie monstrum. A tymczasem wyłoniła się książka. Książka, która w naszych oczach zyskała na wartości i nawet gdybym nie czekała na nią, to po takim początku znajomości na pewno z ciekawością zerknęłabym do środka. Szkoda, że nie można tak sprzedawać książek w księgarniach. To by się działo!!!
Wielkie uznanie dla osób, które w wydawnictwie WAB zajmują się promocją. 
Daliście czadu ! 








niedziela, 1 października 2017

Dziesięć godzin

Ależ się uśmiałam przy lekturze tej książki! Świetna powieść i to nie dlatego, że porusza bardzo (baaaardzo) aktualne tematy, ważne dla każdego z nas. Powodem mojego "uhahania" jest to, że napisana jest z jajem, polotem i właściwą Nurowskiej zadziornością. Zaczynając powieść nie spodziewałam się takiej fabuły. Początkowo byłam zaskoczona, ale potem dałam się ponieść fali niedopowiedzeń i półsłówek, które złożone w całość dały prześmiewczy, a jednocześnie paskudnie realny obraz naszej ojczyzny. 
Kiedy poznajemy Małgorzatę, znajduje się ona w dość trudnym położeniu. Przed jej obliczem staje Józef Pinior będący sławą i legendą Solidarności. Jego los spoczął w rękach sędziny Małgorzaty, która musi rozpatrzeć wniosek prokuratury o aresztowanie Piniora. Małgorzata ma problem ze spokojną i rzeczową oceną sytuacji, ponieważ sama znajduje się na życiowym zakręcie. Jej mąż jest chorym człowiekiem, który załamał się wskutek czego całe swoje życie umieścił w internetowej rzeczywistości. Córka również coraz bardziej oddala się od domu rodzinnego... 
Tymczasem w ojczyźnie Małgorzaty źle się dzieje. Dwa diabły, Fagot i Woland, przyglądają się sytuacji w państwie i z iście diabelskim uśmieszkiem komentują wydarzenia. Władzę dzierży partia, której przewodniczy tchórz i szaleńca w jednej osobie. Nie chcąc ponosić odpowiedzialności za swoje decyzje, rządzi on z ukrycia, a jego decyzje przypisywane są człowiekowi bez twarzy i kręgosłupa zwanemu "garniturem"... brzmi znajomo prawda? 
Diabliszcza, widząc sytuację, postanawiają poużywać sobie i trochę ludziom poszkodzić. Nie zdają sobie sprawy, że obalając władzę i rzucając partyjniakom kłody pod nogi, w rzeczywistości wyzwalają naród spod władzy głupoty. 
Ależ miałam frajdę w czasie lektury! Dopasowywanie bohaterów powieści do dziś rządzących nam miłościwie polityków było świetną zabawą. Maria Nurowska nie oszczędziła nikogo pokazując w sposób prosty i rzetelny głupotę i podłość dzisiejszych "elit" politycznych. Rewelacyjnie pokierowała diabłami, którzy każdego z polityków ośmieszyli i doprowadzili do miejsca, gdzie już nie mogli szkodzić. 
Przez dziesięć godzin Małgorzata musiała podjąć szereg decyzji, które zmieniły jej świat na lepsze. Te same dziesięć godzin zajęło naszym diabłom naprawianie naszego chorego Państwa. Małgorzata wybrała dobrze. A diabły? Cóż - mam nadzieję, że wkrótce się przekonamy.