piątek, 31 marca 2017

Latarnia umarłych.

Jestem Szczecinianką. Jestem z tego dumna, choć wiem, że wiele osób uważa moje miasto za "wioskę z tramwajami". Nie zgadzam się z tym, choć rzeczywiście, Szczecin leży na uboczu Polski i jest taki trochę zapomniany. Do dworca "Szczecin Główny" można dojechać pociągiem, a dalej już tylko do Świnoujścia. Wielu Polaków myśli, że Szczecin leży nad morzem, a przecież mamy do Bałtyku równiutko 100 km. Tyle co do wiedzy moich rodaków na temat Szczecina. Nie zmienia to jednak faktu, że moje miasto kocham. Mamy przepiękną filharmonię, fenomenalne Jasne Błonia, które na wiosnę zmieniają się w krokusowe łąki i dumne Wały Chrobrego witające podróżnych. Dlaczego to piszę? Ponieważ dla mnie "Latarnia umarłych" to nie tylko świetna sensacja. To również książka właśnie o moim mieście. Nie ma tego tyle ile w pierwszej książce Leszka Hermana pt. "Sedinum", ale wstawki o Szczecinie są, i to mocne. 
Bohaterzy, których poznaliśmy w "Sedinum" powracają do czytelników trzymając poziom. do którego przyzwyczailiśmy się w pierwszej części. Dziennikarka Paulina pewnego dnia otrzymuje telefon od Pana Wyrzykowskiego - schorowanego staruszka, który twierdzi, że jest w posiadaniu tajnych materiałów. Co więcej - w jego piwnicy znajdują się szczątki żołnierza z czasów drugiej wojny światowej, a sama piwnica kryje tajemnicę. Architekt Igor użera się z nadopiekuńczą mamusią i rozbudową restauracji na warszawskim rynku. Okazuje się, że w trakcie rozbudowy odkryto zabytkową ścianę... czy na pewno zabytkową? Napis na cegle wskazuje, że jest to cegła rozbiórkowa przywieziona do Warszawy z ruin szczecińskiej fabryki. W Szczecinie rozbierano żeby w Warszawie odbudować... niezbadane są dzieje historii. :-) Trzeci bohater to brytyjski arystokrata Johan podróżujący z przyjaciółmi luksusowym jachtem. W trakcie wyprawy młodzi ludzie nurkują w Bałtyku, penetrując wraki starych okrętów i statków. Co połączy te trzy osoby i jakie rozwiązanie zagadki szykuje nam autor ? Zapraszam do lektury.
Powieść czyta się wartko. Wprawdzie autor w najmniej spodziewanym momencie przeskakuje między wątkami, budząc dość często w głowie czytelnika popłoch, ale z drugiej strony, dzięki temu akcja toczy się szybko i w bardzo ciekawy sposób zazębia. Niemniej jednak na początku powieści panuje wrażenie chaosu i takiego gwałtownego urywania wątków. Warto jednak przeczekać po to, aby w pełni delektować się zagadkami, szyframi, tajemnicami zabytkowych kościołów i wieloma innymi atrakcjami. Szkoda że mnogość wątków zaczyna układać się w całość tak w połowie powieści. Poszczególne elementy wskakują na swoje miejsca, a z pozornie niezwiązanych ze sobą wątków wyłania się  zupełnie zaskakujący i fantastyczny obraz. 
Bardzo ciekawe są wątki historyczne, które autor przedstawia w taki sposób, że czytelnik sam jest ciekaw, co jest prawdą a co faktami stworzonymi na potrzeby powieści. Sama z ciekawością sięgnęłam do internetu aby przeczytać o katastrofie chińskiego Statku Fu Shan Hai. Nasi bohaterowie nurkują do tego wraku i przyznam, że opisy (zarówno tej wyprawy jak i wielu innych opisanych w Latarni Umarłych) zrobiły na mnie naprawdę spore wrażenie. Dno Bałtyku - tak zimne i nieprzyjazne - naprawdę mnie zafascynowało. Jeżeli do tego dodamy opisy uroczego Bornholmu w połączeniu z mrocznymi kartami historii, które były udziałem mieszkańców tych terenów - otrzymujemy iście mistrzowską powieść sensacyjna, okraszoną wątkami historycznymi. Dla mnie - rewelacja. 
Trzeba podkreślić że "Latarnia umarłych" to nie tylko zagadki szyfry i beztroskie nurkowanie. Autor porusza bardzo trudny temat zbrodni wojennych i to nie tylko popełnianych przez Niemców. Zbrodnie wojenne były również popełniane na narodzie niemieckim i bez znaczenia było, czy to mężczyzna, kobieta, czy dziecko. Pamiętać należy, że przecież Szczecin (i okolice) podczas II wojny Światowej był przecież niemiecki... Kiedy Sowieci wyzwalali te tereny były one dla nich terenami wroga. Z powieści wyraźnie wyłania się przesłanie - zróbmy wszystko, aby wydarzenia, które doprowadziły do tragedii ludobójstwa nigdy się nie powtórzyły. Zgwałcenie ośmioletniej dziewczynki a następnie jej zamordowanie i wyrzucenie jej zwłok na śmietnik jest przerażające. Dlatego trzeba pamiętać. 
Świetna powieść. Trzymająca w napięciu, wielowątkowa i o moich stronach. To, że "Paprykarz szczeciński" i paszteciki są specjałami charakterystycznymi dla Szczecina, to każdy wie. (dodam, że paszteciki można zjeść tylko u nas - nigdzie indziej) Ale ilu z Was wie, że shot o nazwie "Wściekły pies" powstał w jednej z rodzimych knajpek? Zapewne niewielu. A szkoda... Pan Leszek Herman przybliża czytelnikowi Szczecin, czy też Darłowo właśnie takimi ciekawostkami. Dają one specyficzny nastrój i taki smaczek nadmorskich terenów, który jest nie do powtórzenia nigdzie indziej.    
I ten tajemniczy tytuł... :-) 

wtorek, 28 marca 2017

Pamiętnik nastolatki

Mam córkę, na potrzeby recenzenta zwaną Starszą. Zwykła dziewczynka z dwoma warkoczykami, podkochująca się w chłopakach. Ma przyjaciółki, uwielbia słuchać muzyki, jest grzeczna, nie przeklina...  To tak jak Natka. Natka jest bohaterką "Pamiętnika nastolatki" i powiem Wam, że to jest główny atut tej książki - Natka. Zwykła dziewczynka, może trochę za poważna jak na swój wiek i trochę zamknięta w sobie, ale - co najważniejsze - nie ma w niej nic przerysowanego. Ot dziewczynka jakich wiele. 
"Pamiętnik nastolatki" to jeden rok szkolny z życia Natalki i jej przyjaciół. Uczennica gimnazjum posiada brata, siostrę i dwójkę rodziców. Szczęśliwa rodzinka. Do kompletu Natalka posiada przyjaciół oraz - jak na nastolatkę przystało - chłopaka (można powiedzieć, że nawet dwóch :-)) Natalia ma tysiąc pomysłów na minutę, co nie zawsze idzie w parze z ich realizacją. Jak każda nastolatka przeżywa wiele rozterek związanych z codziennym życiem. Nie lubi nadopiekuńczości swojej mamy, kłóci się z rodzeństwem i uwielbia swojego tatę. Poza tym jej życie płynie tak jak na nastolatkę przystało. "Pamiętnik nastolatki" pozwala czytelnikowi płynąć przez poszczególne dni z życia dziewczynki bardzo sprawnie i lekko. Język autorki jest wyjątkowo przyjazny dla czytelnika. Do tego dochodzą rysunki i grafiki, które bardzo uprzyjemniają lekturę. 
Urzekło mnie ciepło i prostota z jakimi autorka podeszła do kreślenia głównych bohaterów. Oczywiście nikt nie jest ideałem i każdy ma jakieś wady, ale postacie z "Pamiętnika nastolatki" mają raczej więcej zalet niż wad. Najbardziej urzekł mnie ojciec Natalki, który ponad wszystko stawiał obie sprawy swoich pociech. Nie przywiązywał nadmiernej wagi do rzeczy, które w oczach nastolatków są po prostu nieważne - nie karci za złe oceny i nie każe za naganne zachowanie. Za to próbuje zrozumieć i znaleźć wyjście z każdej sytuacji. No po prostu ideał!
Pomimo tego że na pierwszy rzut oka powieść wydaje się banalna to zapewniam Was, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Oczywiście nastolatki pochłoną ją z wypiekami na policzkach odnajdując w poszczególnych bohaterach siebie lub kogoś z najbliższego otoczenia. Natalka ma przyjaciółkę Olę, której postawa mnie osobiście dość drażniła. Z zapłakanej nieszczęśliwej pannicy w chwilę potrafiła przeistoczyć się w rozszczebiotaną panienkę. No nie do przyjęcia po prostu. Moja córka od razu przykleiła jej łatkę swojej koleżanki z klasy i co rusz z jej pokoju słyszałam komentarz: "No właśnie! Mama czytałaś? To tak jak u nas!" Świetna życiowa lektura pokazująca małolatom, że nie są osamotnieni w swoich problemach.  
"Pamiętnik nastolatki" to również dobra lektura dla dorosłych. Oczywiście, że nie ma tu wartości rodem z Prousta, ale jeżeli macie ochotę zobaczyć świat oczami waszych dzieci - zapraszam. Książka w swojej treści przemyca wiele uniwersalnych prawd o tym, że przyjaźń jest najważniejsza i nie można nikogo pozostawiać bez pomocy. Uczy że ważna jest lojalność, ale nie ślepa. Pokazuje, że nikt nie chce być sam i każdy zasługuje na odrobinę uczucia. A przecież nie ulega wątpliwości, że te prawdy warto przemycać do głów naszych pociech zwłaszcza, gdy można to uczynić poprzez naprawdę sympatyczną, miejscami śmieszną, miejscami wzruszającą powieść. A taki jest właśnie "Pamiętnik nastolatki". 

środa, 22 marca 2017

Mogło być inaczej

Hmmm... nie wiem co mam napisać. Jestem pełna sprzecznych opinii i uczuć, więc pewnie ta recenzja też będzie trochę poszarpana. Jak moje odczucia. Z jednej strony książka potrzebna "ku przestrodze" wszystkim tym, którzy przechodzą nad problemami nastolatków do porządku dziennego stwierdzając "jakoś to będzie". Z drugiej strony dawno nie czytałam tak smutnej książki. Brak konsekwencji w działaniach rodziców bił po oczach na każdej stronie powieści, co niewątpliwie nie pozostało bez wpływu na charakter i losy bohaterki książki. Czytałam i wściekałam się i myślałam sobie, że ja postąpiłabym na pewno inaczej. Czy aby na pewno? Kiedy skończyłam lekturę, już nie byłam taka pewna siebie i swoich ewentualnych poczynań. Jedyne co przychodziło mi do głowy to dziękowanie komuś, tam na górze za to, że Starsza i Młodszy to poukładane dzieciaki.  
Już na samym początku wiadomo o co chodzi. Pewnego dnia rankiem zaniepokojony John stwierdza, że sypialnia jego córki jest pusta. Tknięty złym przeczuciem rozpoczyna poszukiwania. Dość szybko dowiaduje się, że młoda dziewczyna odpowiadająca rysopisowi Casey z samego rana skoczyła z mostu Golden Gate zwanego też mostem samobójców. Co popchnęło młodą dziewczynę do tak drastycznego kroku? Aby się tego dowiedzieć, musimy cofnąć się w czasie...
W 1991 r. John i Erika Brooks adoptowali w Polsce czternastomiesięczną dziewczynkę. Nie mogąc mieć własnych dzieci byli w tej chwili najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Szczęście to jednak nie trwało długo. Dziewczynka z biegiem lat stawała się coraz bardziej zamknięta, a do tego pojawiły się objawy poważnych zaburzeń emocjonalnych. Duże wyzwanie dla rodziców, nie ma co! Każdy rodzic, który zmaga się z problemem zbuntowanej nastolatki nie ma łatwo. Próbuje w różny sposób pomóc sobie i dziecku, szuka pomocy wszędzie gdzie tylko się da. Otóż John i Erica coś przegapili. Pomimo ciągłego zmieniania terapeuty, pomimo stosowanych kar i ograniczeń, Casey coraz bardziej oddalała się od nich. Inną sprawą jest to, że - moim zdaniem - byli w stosunku do niej za bardzo pobłażliwi. Właściwie wchodziła im na głowy. Owszem stwarzali pozory surowych rodziców, ale konsekwencją w swoich działaniach - delikatnie rzecz ujmując - nie grzeszyli.
Książkę przeczytałam jednym tchem. Smutna, zwłaszcza dlatego, że od początku wiadomo, że się źle skończy. Taka równia pochyła, po której puszczamy piłeczkę i możemy obserwować jak spada. Nie uratujemy jej przed upadkiem. Nic nie możemy zrobić, pozostaje tylko czekać na upadek. Niestety ojciec dziewczyny przegapił sygnały, które wskazywały że Casey cierpi na syndrom zaburzenia więzi. Kilka razy ten termin docierał do jego uszu, jednak nie zwrócił na niego większej uwagi. Dopiero po śmierci Casey, kiedy przyszedł czas na rozpacz i analizę, krok po kroku, tego co zrobił (i czego nie zrobił) doszedł do wniosku, że jednak mógł pomóc. Spora część książki poświęcona jest  opisowi objawów i skutków syndromu zaburzenia więzi. Im więcej John czytał na ten temat tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że jednak mógł pomóc.
Moim zdaniem John pomógł. Może nie swojej córce, ale na pewno wielu rodzicom, którzy dzięki tej książce będą mogli pomóc swoim dzieciom. Zagubionym i zdesperowanym małolatom, którzy czują się tak samotni, że pozbawiają się największego daru, jakim jest życie. 

środa, 15 marca 2017

Niewidzialne życie Iwana Isajenki

Wiosna idzie, więc to może magia przyrody i tego że wszystko się odradza. Albo gwiazd na niebie, albo dobrych prądów, albo nie wiem... może żyła wodna płynie pod domem mym i wpływa na dobór lektury. W każdym razie ostatnio w me dłonie wpadają książki magiczne, inne niż wszystkie, odstające od większości znanej mi literatury. To nie są powieści górnych lotów i do Prousta czy Mana to im daleko, ale mają w sobie iskierkę. Taki promyczek, który powoduje, że siedzą w mojej duszy i wyjść nie mogą. Promyczek to mało powiedziane. "Niewidzialne życie Iwana Isajenki" to bomba słoneczna po prostu. Przyznam się, że takiej powieści dawno nie czytałam.  
"Prywatne życie Iwana Isajenki" to jest po prostu mistrzostwo książki innej niż wszystkie. Może wpływa na to fakt, że powstała ona na podstawie zapisków znalezionych w szpitalu w Mozyrzu na Białorusi. Opowiada o prawdziwych wydarzeniach, których bohaterem jest siedemnastoletni Iwan. Chłopak właściwie całe życie spędził w szpitalu. Jest kaleką bez nóg i z jedną ręką nie w pełni sprawną. Mimo wszystko żyje i stara się brać z życia ile się da. Ma - jak każdy młody chłopak - marzenia i potrzeby. Interesuje się światem zewnętrznym, a do tego jest piekielnie inteligentny. Jego oknem na świat jest pielęgniarka Natalia - jedyna życzliwa mu dusza w całym szpitalu. Iwan cierpi głównie z powodu nudy. Jego życie to pasmo codziennej rutyny przeplatanej figlami i złośliwościami płatanymi personelowi szpitala. Dni upływają jeden za drugim, aż do momentu, kiedy w szpitalu pojawia się chora na raka dziewczynka, o imieniu Polina. Dzięki niej Iwan otwiera się na świat i dociera do niego, że szpital to nie wszystko. Im bardziej Polina żegna się ze światem tym bardziej Iwan ten świat odkrywa. Ten związek jest przepiękny, magiczny wzruszający i jedyny w swoim rodzaju. Polina pokazuje Iwanowi czym są gwiazdy, drzewa i muzyka. Pokazuje, czym jest miłość i radość. Mają różne szalone pomysły, których realizacja ich jednoczy i pozwala rozwijać się kiełkującemu uczuciu. 
Książka oczywiście ma smutne zakończenie. Płakałam jak dzieciak i to kilka razy. Historia nie do opisania. Po prostu trzeba przeczytać. 
Największy szok przeżyłam kiedy na końcu książki przeczytałam notkę o dalszych losach Iwana. Niby wiedziałam, że powieść powstała na podstawie odnalezionych zapisków prowadzonych przez pacjenta, ale ta notka jeszcze bardziej uświadomiła mi, że to wszystko działo się naprawdę. Niesamowita historia. 
Książka powaliła mnie na kolana i do dzisiaj do końca się z nich nie podniosłam. Rewelacyjna. 

wtorek, 14 marca 2017

Maria Skłodowska Curie

No, urzekła mnie ta książka, nie ma co! Nie jestem fanką chemii czy fizyki i do niedawna obojętne mi było życie Marii Skłodowskiej Curie. Oczywiście znałam podstawowe fakty z życia naszej noblistki, ale żebym się nim fascynowała... bez przesady. Z drugiej strony, do niedawna życie królowej Anglii Elżbiety I też było mi obojętne. Zmieniło się to po lekturze "Królewskiej Heretyczki" autorstwa Magdaleny Niedźwiedzkiej. Opasłe tomiszcze pochłonęłam niczym najlepszą muffinkę i żałowałam, że się już skończyło. Kiedy więc Pani Niedźwiedzka popełniła druga książkę własnie o Marii Skłodowskiej Curie wiedziałam już, że niewątpliwe poznam bliżej życie sławnej rodaczki. Przeczucia mnie nie zawiodły ani trochę.
"Maria Skłodowska Curie" to nie jest taka zwykła biografia. Życie Marii Skłodowskiej pokazane jest w bardzo ciekawy sposób. Autorka nie ujmuje go w zwykłe ramy - od narodzin do śmierci. Poznajemy Marię w przełomowym dla jej życia momencie, (dodam, że nie jest to chwila otrzymania nagrody Nobla) a następnie przeskakujemy do dzieciństwa, aby krok po kroku śledzić, w jaki sposób Maria znalazła się w takich opałach. Młodzieńcze lata przeplatane są dalszymi losami noblistki. Nie wiem jak taki zabieg literacki się nazywa, ale niewątpliwe daje to efekt iście mistrzowskiej przekładanki, w której wszystko elegancko się zazębia, aby ukazać nam efekt końcowy w postaci naszej bohaterki. Wyraźnie widać, że hardość w kontaktach z ludźmi wyniosła z domu. Widać też, że z maniakalnym wręcz uporem dąży do celu nawet kosztem własnego zdrowia. Twardy i niezłomny naukowiec, a jednocześnie zagubiona i wrażliwa kobieta. To też jest efekt pewnych zdarzeń z lat młodzieńczych. Jakich? Zapraszam do lektury. 
Dużo tu dialogów i pióro autorki przyjazne, co powoduje, że czyta się jednym tchem. Poznajemy Marię w dość nieprzyjemnym dla niej momencie, kiedy wychodzi na jaw jej romans z żonatym mężczyzną. Co więcej - dowiadujemy się o tym nie od samej Marii, ale z rozmowy zdradzonej żony z matką. Jak w prawdziwym życiu Maria stoi gdzieś z boku - cicha, lekko zahukana, z głową w chmurach. Książka ukazuje nam postać kobiety myślącej tylko o badaniach, o nauce i o wynalazkach. W tych trudnych dla kobiet czasach, kiedy właściwie musiały walczyć o podstawowe prawa, Maria Skłodowska była fenomenem. Uznawana przez większość naukowców, (oczywiście płci męskiej) zachwycała zarówno tęgą głową jak i urodą. A ona sama? Ona żyła jakby w zawieszeniu. Ze swoim ukochanym mężem Piotrem Cuire badała, odkrywała, eksperymentowała... dopiero jego śmierć spowodowała, że zaczęła postrzegać świat realnie. Spragniona miłości i osamotniona wpadła w sidła bawidamka. On ze skandalu wychodzi cało, Maria dostaje ostro po głowie. Nie potrafi obronić się przed wszędobylskimi dziennikarzami. Trudno to opowiedzieć trzeba przeczytać. Koniecznie.
Urzekło mnie zakończenie. Pokazało, że nawet najgorsze burze i wichury przejdą i uspokoją się. Trzeba tylko trwać i ograniczać straty.
Z powieści jawi się obraz Marii taki trochę smutny. Nie miała łatwo w tych jakże trudnych dla kobiet czasach. Jeżeli kobieta miała jakiekolwiek ambicje większe, niż tylko leżeć i pachnieć, wzbudzała niezdrową sensacje i zainteresowanie.
Pani Niedźwiecka ma niesamowitą umiejętność przybliżania czytelnikowi bohaterów nawet wówczas, gdy są oni wielkimi historycznymi postaciami. Czytanie o Albercie Einsteinie jako o zakochanym młodzieńcu, albo o Piotrze Curie... właściwie co krok spotykamy wielkie nazwiska. Dzięki umiejętnościom autorki, postacie kryjące się pod tymi nazwiskami stają się coraz bliższe naszemu sercu, aż w końcu kibicujemy im niczym bohaterom ulubionych kreskówek. 
Powieść czyta się cudownie. Jeżeli ktoś szuka dokumentu i biografii to trafił pod zły adres. Ale jeżeli macie ochotę na powieść o wspaniałej Polce i wielkim naukowcu w jednym, to to jest własnie ta książka. Trochę za dużo w niej romansu, a za mało naukowych sukcesów, ale z drugiej strony już okładka krzyczy do czytelników "Geniusz i siła miłości". Czytelnik wie od samego początku, że naukowych wywodów raczej tu nie znajdzie. Maria Skłodowska wyłania się z kart powieści jako prawdziwa kobieta będąca naukowcem, a nie odwrotnie. I dobrze. Należy jednak podkreślić, że pomimo oparcia fabuły na uczuciowej stronie życia Marii, powieść nie jest jakoś specjalnie egzaltowania. Wszystkiego jest tak do smaku, nie za dużo nie za mało. Co więcej - jest też sporo wesołych momentów zwłaszcza wówczas, gdy na scenie pojawia się Albert Einstein. Ten wielki naukowiec przedstawiony jest jako radosny człowiek z ogromnym dystansem do siebie i otaczającego świata. 
Rewelacyjna powieść. Teraz nie zostało mi nic innego, jak wybrać się do kina na film (z rewelacyjną Karoliną Gruszką w roli głównej), aby przekonać się, że - jak zawsze - książka jest lepsza od filmu. A może tym razem będzie inaczej... zobaczymy. 

poniedziałek, 13 marca 2017

Wybrany

Lubię polską literaturę i to bardzo. Nasz kraj ma tak specyficzne cechy, że nawet nie patrząc na okładkę jestem w stanie powiedzieć, czy to twórczość rodzimego autora, czy też nie.  Specyficzny nastrój i dobór słów powoduje, że czytelnik bez wątpliwości może stwierdzić że książka ta wyszła spod pióra nieszczęśnika zamieszkującego ten specyficzny kraj. "Wybrany" jest własnie taki - na wskroś "polski", zarówno w dobrym jak i złym tego słowa znaczeniu.
Kiedy poznajemy Staszka, jest on chyba w najgorszym punkcie swojego życia. Z dyplomem wyższej uczelni w kieszeni pracuje w hipermarkecie na podłym stanowisku, bez szansy na jakikolwiek rozwój czy też awans. Wraz z nim pracuje grupa ludzi tak samo jak On pogrążona w szarości dnia codziennego. Wszyscy młodzi, wykształceni i bez perspektyw na rozwój i samorealizację. Praca to jedno, życie prywatne to zupełnie co innego. Niestety w tej materii rzeczywistość również nie ma dla Staszka nic ciekawego do zaoferowania. Obskurne mieszkanko, (które dzieli wraz z kolegą będącym świetnym materiałem na alkoholika) i brak pieniędzy, zamienia jego życie prywatne w wegetację i koszmar. Staszek bardzo próbuje wyrwać się z marazmu i biedy, jednak z każdej strony napotyka ścianę. Nie może znaleźć sposobu na zmianę swojego życia ,postanawia więc ...  no właśnie.
Powieść jest świetnie napisana. Autorka bardzo umiejętnie stopniuje napięcie. Zaczynamy od spokojnej, wręcz nudnej egzystencji Staszka, a kończymy z wypiekami na twarzy zastanawiając się, co dalej. Nie można też przejść obojętnie nad problemem, jaki porusza autorka. Taka szara egzystencja, bez perspektyw na zmianę, jest z pewnością udziałem wielu młodych ludzi w naszej wspaniałej ojczyźnie. Ilu z nich - podobnie jak Staszek - posunie się do desperackiego kroku? Ilu z nich po prostu nie zdzierży biedy i wyjedzie za granicę? "Wybrany" pokazuje pewien schemat, który jest udziałem wielu młodych ludzi przyjeżdżających do wielkiego miasta z nadzieją na poprawę swojego małomiasteczkowego życia.
Bardzo poruszyły mnie opisy codziennego życia Staszka i jego znajomych. Nie może kupić sobie puszki coca-coli, bo jeżeli to zrobi, to pewnego dnia zabraknie mu na bułkę i będzie głodował. Z drugiej strony w rodzinnym miasteczku i przed własną matką gra wielkiego karierowicza, któremu świat leży u stóp. Czytałam z zażenowaniem i zastanawiałam się, na ile krzywdę Staszkowi zrobiła jego własna przerośnięta ambicja. To Ona właśnie nie pozwala Staszkowi na zwykłe życie. Kiedy Staszek poszukuje pracy, albo kiedy odwiedza na imprezie znajomych widać wyraźnie, że stawia się w szeregu wyżej od innych. Pogardza osobami, które pracują razem z nim jakby zapominając, że przecież też tam pracuje. Wścieka się kiedy jego współlokator dostaje propozycje pracy ponieważ uważa, że to On zasługuje na lepsze życie - nikt inny. Wyraźnie widać przysłowiowy przerost ambicji nad treścią. 
Urzekła mnie ta książka takim specyficznym polskim smaczkiem. Te bure osiedla, pracownicze ogródki działkowe, sprytny wujaszek będący idealnym przykładem "zaradnego krętaczka - Polaczka", nadopiekuńcza mamuśka... no smaczki polskiej rzeczywistości widoczne na każdym kroku. Mnie osobiście ten klimat urzekł, choć nie wątpię że są osoby, które za ten własnie nastrój rzucą powieścią w kąt.
Warto sięgnąć choćby po to, aby podziwiać wszędobylskie i spostrzegawcze oko autorki, które wyciągnie na światło dzienne nasze wszystkie narodowe wady, kompleksy czy też chore ambicje i pokaże, dokąd ta mieszkanka może nas zaprowadzić.

piątek, 10 marca 2017

52 - piętrowy domek na drzewie

Moje dzieci są zupełnie różne. Starsza czyta wszystko, co jej w ręce wpadnie. Jeśli tylko ma chwilkę wolną - czyta. Młodszy natomiast w tej kwestii wykazuje totalne lenistwo. Owszem, lubi książki, ale tylko te, które czyta mu Mama. Podsuwam mu różnorakie pozycje, od komiksów począwszy, a na "Magicznym drzewie" skończywszy. Bez rezultatu. Czyta dwie strony i książka ląduje w kącie. Aż pewnego dnia...
"52 - piętrowy domek na drzewie" to czwarty tom rewelacyjnej serii, której bohaterami są dwaj chłopcy posiadający domek na drzewie. Niby nic wielkiego, ale tylko do czasu, kiedy dowiadujemy się, że ten domek ma 52 piętra! Początkowo miał ich 13 (w pierwszym tomie) ale pomysłowe chłopaki systematycznie go rozbudowywali, dodając coraz to nowe, totalnie nieprzydatne i odlotowe piętra. Andy i Terry w poszczególnych częściach domku stworzyli maszynę do robienia fal, nawiedzony dom, pokój z pamięciowyciskarką, tor do wyścigów koni na biegunach i wiele, wiele innych, zupełnie zwariowanych miejsc. Już sama lektura o tym, co wchodzi w skład domku, budzi uśmiech czytelnika. Wyobraźcie sobie marchewkostrzelną wyrzutnię rakietową, albo piętro do żonglowania piłami łańcuchowymi. Odlot!
Treści w tej książeczce jest niewiele, jako że nie ona tu gra pierwsze skrzypce. Pewnego dnia Terry i Andy przypominają sobie, że mieli napisać książkę. Niestety tego nie zrobili, dzwonią więc do Pana Nochala, który jednak nie odbiera telefonu. Okazuje się, że Pan Nochal zniknął, a jego biuro przedstawia obraz nędzy i rozpaczy. Nasi bohaterowie jadą tam i na biurku znajdują gąsienicę, która jako naoczny świadek prawdopodobnie wie, co się wydarzyło, Niestety nie mówi, wobec czego przyjaciele postanawiają zabrać ją do Jill, która rozumie język tych owadów. Kiedy swoim jajkolotem docierają do domu dziewczynki okazuje się, że ona śpi. Co należy zrobić gdy dziewczyna śpi? Oczywiście pocałować ją. Niestety, pocałunek musi złożyć królewicz. Przyjaciele biorą dziewczynę i gąsienicę do wózka i jadą w poszukiwaniu królewicza. Dalej pisać nie będę, dodam tylko, że jeżeli chcecie dowiedzieć się, kto to jest Wendetarianin, i jak namówić dzieci do jedzenia warzyw, to "52 piętrowy domek..." jest lekturą dla Was. 
Kiedy książeczkę czytała Starsza, kwiczała ze śmiechu, a ja razem z nią. Nikt nie zachowa powagi czytając o Ślimaczej Akademii Wojowników Ninja, czy też o królu kartoflu, albo o gąsienicy która pożarła dwa rozpędzone walce drogowe. Młodszy zerkał, podsłuchiwał, aż sięgnął i wsiąkł. Kiedy usłyszałam od niego "Mamo idę poczytać", miód wlał się w moje serce. Lektura to jednak nie pospolita, albowiem "Domek..." to przede wszystkim czaderskie, prześmieszne, najlepsze w świecie, jakie widziałam ILUSTRACJE. Lekturze opisów domku na drzewie i jego atrakcji można poświęcić cały dzień oglądając, szukając śmiesznych szczegółów, analizując poszczególne niuanse budowli i śmiejąc się z żartów i żarcików. Tu naprawdę nie można się nudzić. Każda strona tej książki to małe graficzne arcydzieło.  Często jest tak, że dziecko spędza więcej czasu nad rysunkiem, niż na samym składaniu literek w słowa. Mój syn ma kilka ulubionych stron, do których wraca i po raz nie wiadomo który oglądając to samo, zawsze znajdzie jakiś nowy szczegół. Ramki, dymki, tabelki wykresy... atrakcji dla małej główki aż nadto. 
Rewelacyjna seria. Śmieszna do bólu brzucha, odlotowo pomysłowa i napisana (a także narysowana) w  taki sposób, że jej lektura wystarczy na długo. A potem można jeszcze raz i jeszcze... i zawsze znajdzie się coś nowego do oglądania. 
                                                                                źródło ilustracji  - Empik.com 




czwartek, 9 marca 2017

Noc Kupały

Lubicie słowiańskie klimaty? Wianki na głowie, taniec przy ognisku, strzygi, rusałki, Bóstwa o przedziwnych imionach, których brzmienie wskazuje na słowiańskie pochodzenie... ja lubię, nawet bardzo. Klimat takich książek jest niepowtarzalny, a mistrzami słowiańskich historii są rodzimi pisarze (trudno, żeby było inaczej). Podczas lektury "Nocy Kupały" pachniało mi "Starą baśnią", choć przecież akcja powieści toczy się w czasach współczesnych. Urzekł mnie ten klimat - nawet bardzo. 
Niestety zrobiłam błąd, ponieważ okazało się, że "Noc Kupały" jest drugą częścią cyklu pt. Kwiat paproci. Zorientowałam się dopiero wówczas, kiedy książka już stała u mnie na półeczce. Na szczęście można ją spokojnie przeczytać bez znajomości treści pierwszej części. Jako że historia nie należy do zbyt skomplikowanych, czytelnik dość szybko zorientuje się o co chodzi. Bez problemu pojęłam kto jest kim, choć zdumiało mnie pochodzenie i wiek niektórych bohaterów. 
Już na początku powieści czytelnik zostaje zaskoczony tempem wydarzeń. Poznajemy Gosławę, która jest z wykształcenia lekarką, ale szkoli się na szeptuchę. Pod okiem starej zielarki poznaje tajniki ziołolecznictwa i różnorakich medycznych guseł. Gosia jest szaleńczo zakochana w Mieszku, walczy o miłość i robi wszystko, aby jej nie stracić. Mieszko niestety jest dość specyficznym facetem, który ma problem z okazywaniem uczuć i ma ku temu powody. Do tego wszystkiego nad Gosią ciąży konieczność podjęcia decyzji, komu ma oddać kwiat paproci. Obiecała go wielu osobom i Bogom, jednak najchętniej oddałaby go własnie ukochanemu, co zwróciłoby mu "prawdziwe" życie. Plącze się Gosi jej życie i przecieka przez palce. Mieszko nagle gdzieś znika, a na nią spadają wszelkie "magiczno - słowiańskie" przeciwności losu. Była żona Mieszka Ote (właściwie to jest żywa, ale jakoby martwa) z zaciekłością poluje na naszą bohaterkę. Mamy również wyznawców pewnej Bogini, którzy zrobią wszystko, aby Gosię zabić. Na szczęście wszystko kończy się.... no własnie. Zakończenie książki zapiera dech w piersiach i wynagradza czytelnikowi wszystkie niedociągnięcia powieści. Czytałam z zapartym tchem, a po lekturze ostatniego słowa czułam niedosyt. Wielki. 
Powieść jest trochę banalna. Taka bajka dla dorosłych dziewczynek. Jedni lubią, inni nie... ja lubię. Przecież nie każda powieść musi nas wynosić na intelektualne wyżyny. Często chcemy przy lekturze po prostu odpocząć i dobrze się bawić. Niestety książka zawiera w sobie kilka błędów i niedociągnięć, które ten odpoczynek zakłócają. W trakcie wypadku samochodowego Gosia opisuje, że czuła, jak pasy bezpieczeństwa napinają się i trzymają ją w fotelu, po czym kilka stron dalej stwierdza, że latała po wnętrzu auta ponieważ nie miała zapiętych pasów. Takich niuansów jest kilka i nie ukrywam, że drażniły mnie one niepomiernie. W kilu miejscach drażniła mnie również sama Gosia, która co pewien czas jawi się jako głupiutka, zakochana panienka. Ale pomimo tych minusów, całość powieści jest godna przeczytania. Jako plus zaliczam niepowtarzalny, wręcz magiczny klimat powieści. Naprawdę można wsiąknąć w słowiańskie zwyczaje i gusła. Cudownie wręcz przekazuje wiarę w boginki, zjawy i rusałki, łącząc te zjawiska ze światem współczesnym. 
Autorka dość ciekawie pisze. Ma lekkie pióro, które z łatwością przekazuje kłębiące się w głowie autorki myśli. Przemknęłam przez powieść gładko i szybko, mając z czytania sporą frajdę. 
Największym jednak plusem książki jest zakończenie. Świetny pomysł na finał, który powoduje, że z niecierpliwością będę czekała na kolejny tom. 

środa, 8 marca 2017

Ostatnia z rodu Brontë

Ostatnio mam szczęście do magicznych książek. Są inne niż zawsze. Mają w  sobie coś takiego, co porywa mnie do środka i  nie chce wypuścić. "Ostatnia z rody Brontë" jest własnie taka, choć początki były trudne. Nie mogłam dojść do ładu z główną bohaterką, a tym samym radość czytania była lekko przyćmiona. 
Kiedy Samantha Whiple przyjeżdża do Oxfordu boleśnie zdaje sobie sprawę, że będzie budzić ciekawość wszystkich dookoła. Jako ostatnia żyjąca potomkini sióstr Brontë jest nie lada atrakcją zarówno dla wykładowców jak i studentów literatury angielskiej. Spod pióra jej przodkiń wyszły takie smaczki jak "Dziwne losy Jane Eyre", czy "Wichrowe Wzgórza", które zachwycają pokolenia książkomaniaków. Nic więc dziwnego, że Samantha budzi chorobliwą wręcz ciekawość zwłaszcza, że również studiuje literaturę. Studia to jedno, a życie to zupełnie inna sprawa. Dookoła dziewczyny dzieją się dziwne rzeczy, które wzbudzają niepokój i lekki strach. Dziewczyna otrzymuje pokój w wieży, który właściwie nie nadaje się do zamieszkania, ktoś podrzuca jej niechciane prezenty... po prostu czuć, że cała ta sytuacja posiada drugie dno. Wszystko to dzieje się cieniu ojca i jego specyficznego podejścia do życia i córki. Samantha aż do chwili śmierci ojca była wręcz chorobliwie z nim związana. W dość specyficzny sposób uczył ją sam w domu, przez co poglądy dziewczyny również nie są pospolite i budzą kontrowersje. Szkoda tylko że Samantha nie potrafi bronić swoich poglądów, co mnie drażniło niepomiernie.  
Podczas lektury nie mogłam oprzeć się ciągłemu zaglądaniu do Wikipedii. Nie jestem zwolenniczką angielskiej literatury klasycznej (a raczej po prostu jej nie znam), ale fakty z życia sióstr Brontë są przedstawione tak, że nie sposób oprzeć się ciągłemu sprawdzaniu, co jest prawdą, a co fikcją. Autorka wyciągnęła najciekawsze fakty i wplotła to w naszą powieść iście po mistrzowsku. Może Wikipedia nie jest najlepszym źródłem wiedzy, ale generalnie potwierdzała większość informacji zawartych w książce. Po lekturze "Ostatniej z rody Brontë" - zupełnie jak nie ja - nabrałam ochoty na lekturę "Wichrowych Wzgórz". To niewątpliwie sukces autorki, która zyskała mój szacunek za rewelacyjny pomysł na przybliżenie sylwetek pisarek
Przecudnie czytało się o tajemniczych zakamarkach Oxfordu. Chłonęłam atmosferę tego miejsca - trochę tajemniczą, przesiąkniętą ciekawością świata połączoną z szacunkiem do wiedzy. Te odczucia potęgowane były przez świetne dialogi prowadzone przez bohaterkę z promotorem, który również do pospolitych ludzi nie należy Rozgrywki słowne na temat literatury, sióstr Brontë i niechcianego dziedzictwa ciążącego dziewczynie na duszy są prawdziwą wisienką na torcie 
Składając wszystko razem otrzymujemy smakowitą powieść z zagadką, skarbem i tajemnicą do rozwikłania w tle. 
Osobiście cały smaczek psuła mi główna bohaterka, a właściwe jej prawdziwie babski charakterek. Trochę rozmemłana, nie wiedząca za bardzo czego chce od życia, nie widząca celu w tym, co robi. Na studia poszła, bo właściwie nic innego nie miała do roboty. Czytelnik ma wrażenie, że jej opinie i wiedza o życiu pochodzi tylko od ojca. Owszem, jest pyskata, co daje jej dialogom z promotorem wiele uroku, a na twarzy czytelnika niezmiennie wywołuje uśmiech. Ale poza tym jest - dla mnie - pannicą, która wiele oczekuje od życia nie dając nic w zamian. Jej postać nie miała jednak wpływu na to, że urok i czar powieści, tajemnicze zakamarki i zagadka do rozwikłania urzekły mnie całkowicie. 
Powieść czyta się dobrze, nawet bardzo dobrze. Są chwile, kiedy fabuła jest trochę naciągana, ale przecież nie jest to książka biograficzna, tylko powieść, która ma zabić nudę i pozwolić choć na chwile oderwać się od  rzeczywistości, co przy tej książce nie jest trudne. Kiedy czytamy o wrzosowiskach, o mokrej lecz jakże klimatycznej Anglii, o jadalni w Oxfordzie w której przywilej spożywania posiłków mają nieliczni... Szczerze mówiąc ta powieść to "Kod Leonarda da Vinci" i "Harry Potter" w jednym. Nic dodać, nic ująć. Polecam gorąco. 

piątek, 3 marca 2017

Olimpiada Pana Lemoncella

"Olimpiada Pana Lemoncella" urzekła mnie podobnie jak pierwszy tom. "Bibliotekę Pana Lemoncella" pochłonęłam i uznałam ją za jedną z najlepszych książek dla dzieci. Nic więc dziwnego, że gdy tylko pojawił się drugi tom, jego nakład w księgarniach właściwie nie zaistniał, a w bibliotekach kolejki do otrzymania egzemplarza są długie niczym w dawnych czasach za mięsem. Nic to - pomyślałam. Moja biblioteka umożliwia za darmo korzystanie z zasobów Legimi.pl i choć z zasady jestem przeciwniczką czytania na telefonie ten raz zrobię wyjątek. Tak też uczyniłam i nie żałuję.
Tak książka jest po prostu cudowna. Wspaniała biblioteka pełna gier, zabaw, świetnych wynalazków i najlepszych w świecie gadżetów zachwyca czytelnika. Pomysłowość autora do wymyślania różnorakich udziwnień również zachwyca. Ale to, co mnie urzekło w tej książce, to mnogość nawiązań do różnorakiej literatury dla młodzieży. To, ile tytułów kanonu literatury dziecięcej przewija się przez strony "Biblioteki..." to naprawdę zadziwiające. Człowiek czuje się malutki, gdy zdaje sobie sprawę, ile lektur w młodości pominął i jakie przygody zaprzepaścił. Do tego mnóstwo zagadek dla czytelnika, rebusy, anagramy... to wszystko powoduje, że mały odkrywca literatury niczym uczestnik olimpiady odkrywa, główkuje i zakochuje się w literaturze. Mam nadzieję. 

Historia spisana atramentem

Zrecenzować tę powieść to niełatwe zadanie. Z jednej strony serce krzyczy: Przecież uwielbiasz twórczość Marii Ulatowskiej! Jej sagi, ciepłe pióro, umiejętność zachwycania się drobiazgami... Ale zaraz serce zostaje stłamszone przez umysł, który z iście diabelską dokładnością stwierdza: Ale "Historia spisana atramentem" to nie jest tylko Pani Ulatowska i to widać. Coś czyni spustoszenie w umiejętnościach autorki przekazywania tych kropelek ciepła i niteczek radości... 
I cóż mam czynić? Jak żyć? :-) 
Sama historia ukazana w tej powieści jest bardzo ciekawa. Na przełomie XIX i XX wieku poznajemy Czesława - ucznia seminarium duchownego, trochę zagubionego we własnych uczuciach, ale ogólnie budzącego sympatię. Wędrujemy z nim przez całe jego życie. Wsłuchujemy się w jego rozterki rodzące się już w seminarium i towarzyszące mu do końca jego dni. W trakcie lektury nie mogłam odczepić się od znanego wszystkim wierszyka "Żuraw i czapla". Tyle tylko, że tu nie było dwóch postaci, a dwa wcielenia księdza Czesława. Jedno jest oddanym księdzem, wierzącym głęboko w sens posługi duchowej, a drugie obsesyjnie wręcz kocha kobietę i wie, że aby spełnić marzenia o miłości musi porzucić sutannę. Jak dla mnie problemem tego związku jest kobieta - Maria. Ona ślepo wierzy w obiecanki - cacanki Czesława i jak potulna owieczka znosi wszystkie jego humory. Ciągle tylko czytamy o obiecankach że wróci, o zaklinaniu: Czekaj na mnie! I ona czeka... Im dłużej Ona czeka tym mnie bardziej frustrował główny bohater, a moja sympatia dla niego topniała niczym masło na patelni. A już wyprawa do Paryża upewniła mnie w przekonaniu, że pogoniłabym takiego Czesława w diabły. 
Równocześnie z losami Czesława i Marii śledzimy współczesne losy dwójki przyjaciół - Matyldy i Janusza. Ten wątek wyjątkowo przypadł mi do gustu. Tu mamy zagadkę (szkoda, że łatwą do rozwiązania), której rozwikłanie wymaga podróży w odległe czasy. Ta wyprawa przez polskie dworki i pałace, przez coś, co właściwie już dzisiaj nie istnieje. Naprawdę, tu smakowałam każde słowo. Przyczynkiem do zagadki jest pamiętnik dziadka Matyldy opisujący... ehh skomplikowane to wszystko. Nie chcąc zdradzić szczegółów nadmienię, że jest skarb, nocna wyprawa, czarny charakter i wiele innych naprawdę ciekawych wątków.
Powieść dla mnie jest trochę za długa. Opowieści o księdzu Czesławie często ciągnęły się i dłużyły, za to współczesny wątek czytałam szybko i żałowałam że się już skończył.  Nie mogę powiedzieć, że to powieść niewarta polecenia, bo to nieprawda. Niewątpliwe jednak fani Marii Ulatowskiej nie znajdą tu tego, co tak magicznie urzekało w poprzednich powieściach.