Marysia jest dziewczynką, która ma przedziwne hobby. Otóż pasjami obserwuje dom. Właściwie to nie obserwuje, a śledzi jego poczynania. Jak można śledzić dom? - zapytacie. Zwykłego domu śledzić nie można, ale jeżeli ten dom ma duszę i własną osobowość, to sprawa nie wydaje się już taka oczywista. A dom jest naprawdę niezwykły. Jego ściany są żółte co nasuwa skojarzenia ze słońcem, ale to tylko pozory. Dom nie ma cienia, za to w środku wszędzie panuje cień. Dodatkowo w środku pada śnieg a na zewnątrz nigdy nie pada deszcz. Nawet jeżeli naokoło jest mokro - dom pozostaje suchy. Pewnego dnia, kiedy Marysia siedzi w krzakach i oddaje się swojej pasji, wpada na nią Daniel. Chłopiec mieszka niedaleko Marysi i ma wielką ochotę zaprzyjaźnić się z dziewczynką. Problem w tym, że Marysia wydaje się inna - dziwna, nieco oderwana od rzeczywistości i zagubiona wśród rówieśników. Samotna i zamknięta w sobie. Daniel próbuje do niej dotrzeć, lecz nawet on, ze swoim poczuciem humoru i otwartym umysłem nie możne uwierzyć w prawdziwość historii, którą przedstawia mu Marysia. Chłopiec jednak - z biegiem czasu i wydarzeń - z przerażeniem odkrywa, że opowieści Marysi są jak najbardziej prawdziwe. Chłopiec poddaje się magii, jaka panuje wkoło domu i robi wszystko, aby pomóc Marysi w jej działaniach. Dom nie daje sobie pomóc, a nawet jest wrogi do każdego kto wyciąga pomocna dłoń. Dzieci muszą naprawdę natrudzić się i narazić swoje życie i zdrowie, aby cała historia mogła się pomyślnie zakończyć.
Książka jest niesamowita. Jej klimat i nastrój położył mnie na łopatki i do dzisiaj się nie podniosłam. Dawno nie czytałam książki przeznaczonej dla młodzieży z takim zainteresowaniem. A że książkę czyta się wyjątkowo szybko (lektura zajęła mi jeden wieczór) klimat książki ma możliwości, aby czytelnika porazić. Skończyłam, zamknęłam okładkę i ... zmroziło mnie. Autorka mistrzowsko zbudowała klimat, a następnie w samym środku zawieruchy umieściła czytelnika. Cała sprawa wyjaśnia się dosłownie w kilku ostatnich akapitach i kiedy czytelnik zamyka książkę, wszystko jeszcze w nim siedzi i gotuje się, faluje i mruczy. Końcówka jest naprawdę z przytupem i nagle czytelnik zostaje sam ze swoimi myślami...
Powieść jest po prostu piękna. Każdy rozdział zaczyna się od jednego mądrego zdania. Właściwie to nie tyle mądrego, ile po prostu ładnego. Ot przykład:
„Nie trzeba wielu słów, żeby powiedzieć prawdę, i nie trzeba wielu słów, by skłamać. Słowom wszystko jedno, czy mówią prawdę, czy kłamią, ale ludziom już nie”.
Po takim zdaniu wyobraźnia zaczyna działać, z czego autorka skrupulatnie korzysta. Bardzo szybko (dosłownie w kilku zdaniach) wprowadza czytelnika w atmosferę wydarzenia, a następnie zaskakuje w sposób niespotykany. Rozdziały są naprawdę króciutkie; są swoistego rodzaju slajdami, które pokazują nam z rozbrajającą szczerością całą sytuację, aby następnie pozostawić sprawę niedokończoną, jakby rozmazaną. I w kolejnym rozdziale to samo i jeszcze i jeszcze... A że cała historia jest naprawdę niesamowita - czyta się rewelacyjnie.
Ostatnie zdanie jest takie:
To tylko książka, książkom może być wszystko jedno jak się kończą opisane w nich historie. Ale ludziom nie powinno.
No i jak tu się nie zakochać?
Polecam młodym książkochłonom, ale z rozwagą. Jeżeli potencjalny czytelnik jest osobnikiem wrażliwym, z wybujałą wyobraźnią, to lektura nie powinna być pochłaniana wieczorami. Bo po cóż się bać, kiedy można się zachwycać :-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz