sobota, 31 grudnia 2011

Zaległości :-)

Z racji kończącego się roku muszę nadmienić o książkach, które w 2011 roku przeczytałam ale zabrakło mi czasu na zrecenzowanie. Książki są dwie - jedna podobała mi się niesamowicie, druga... cóż wymęczyłam ją, ale z większości recenzji wynika, że tego autora albo się kocha albo nienawidzi. 
Książki ckliwe i romantyczne znajdują się w połowie listy ulubionych i to tak raczej na początku drugiej połowy niż na końcu pierwszej. Tymczasem "Sklepik" mnie urzekł porwał i okręcił wokół małego paluszka. Książka cudowna i ciepła niczym gorące pączki. Bohaterka Bogusia początkowo wydaje się głupią gąską a cała powieść słodką bajeczką, ale z rozwojem akcji okazuje się że życie Bogusi wcale nie jest słodkie. Wręcz przeciwnie, dziewczyna ma ciągle pod górkę. Ale nie to jest najważniejsze w tej powieści. Najważniejszy jest nastrój i klimat powieści. Tytułowy Sklepik z niespodzianką jest niesamowicie klimatyczny. Bohaterka robi dla gości pyszną czekoladę i piecze ciasto, a w skepiku sprzedaje kurzolapki. Książka na poprawienie nastroju. 

Druga książka to "Trucicielka". Cztery opowiadania tak różne a jednak tak podobne. Każde z nich traktuje o innej obsesji. Mamy więc fascynację innym człowiekiem (taką chorą i męczącą), mamy zamęczanie samego siebie wyrzutami sumienia, mamy obsesję zazdrości i zemsty i na koniec trudna miłość - męcząca, zaborcza i zła. Książka jest bardzo dobra, ale jej ton i nastrój zmęczył mnie i przygnębił. Więcej Erica-Emmanuela Schmitta nie chcę. 
Podsumowując stwierdzam, że w 2011 r. przeczytałam równo 50 książek. Mam tu na myśli tylko "Moje czytanie"; pomijam książki czytane ze Starszą czy Młodszym. Czy to dużo? Chyba nie, ale na moje możliwości wystarczająco :-) 


Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku moi mili !

poniedziałek, 26 grudnia 2011

"Zapach czekolady" ze wspomnieniami w tle

Książka "Zapach czekolady"  urzekła mnie już samym tytułem. Okładką zresztą też. Patrząc na nią wracałam myślami do dzieciństwa, naleśników smażonych z babcią i szuflady w Jej mieszkaniu, gdzie zawsze czekało na mnie coś słodkiego. Książka, którą przyjemnie wziąć w ręce, powąchać i powrócić do czasów książeczek z serii "Poczytaj mi mamo".
"Zapach czekolady" jest zbiorem wierszy i opowiadań dla dzieci. Właściwie to dla rodziców też, bo każdy kto czytał w dzieciństwie wzruszy się wracając wspomnieniami do "Mojej siostry królewny" czy też opowiadania pt. "Nikt się nie trzęsie". Obok opowiadań znanych mi od lat jest też kilka nowych, które poznałam teraz - czytając je mojej córce. 
Kiedy wraz z córcią siadamy z "Zapachem czekolady" w ręku, czeka nas wielka niewiadoma. Dlaczego? Ano dlatego, że znana jest tylko pierwsza bajka, którą przeczytamy na pewno. A potem to zależy tylko i wyłącznie od nastroju i inicjatywy Starszej. Co wieczór zaczynamy od "Bajki o aniele Rafaelu" Natalii Usenko. Starsza obdarzyła wielką sympatią anioła, który z powodu przeziębienia nie mógł namalować na niebie gwiazd. Wyręczył go w tym mały Kuba. Wieczorem dostał od Rafaela puszkę ze złotą farbą i namalował mnóstwo gwiazd oraz ... dużą koparkę. Nie przesadzając powiem, że jest to jedno z najlepszych opowiadań dla dzieci jakie znam. 
Po obowiązkowym wstępie w postaci Rafaela i gwiezdnej koparki wraz z Córcią kontynuujemy podróż po książce wedle jej uznania. Są wieczory kiedy czytamy po obrazkach. Wtedy na pewno czytamy "Ślizgawkę" i wiersz Doroty Gellner "Przyjęcie". Do tego na deser "Królewna Zulejka". Są też wieczory kiedy Starsza pozwala mi wybrać co czytamy. Wtedy na pierwszy ogień idzie "Nikt się nie trzęsie" a zaraz potem wiersze, które ukochałam niesamowicie, np. "Moja siostra królewna", "Bocian" czy też "Łzy". Ten ostatni wierszyk wywołał w moim domu dyskusję. "Bo jak można napisać wierszyk o płakaniu, który jest całkiem niesmutny?" - zapytała Starsza i długo dochodziła swoim ośmioletnim rozumkiem, co właściwie w wierszu Pani Doroty Gellner jest takiego, że pomimo smutnego tematu wcale nie jest smutny...
Książka "Zapach czekolady" to jedna z tych pozycji gdzie każdy znajdzie coś dla siebie. Oczywiście mówię tu o dzieciach w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym a nie o dryblasach z gimnazjum. Chociaż, może... Bohaterzy są w głównej mierze przedszkolakami i problemy poruszane w opowiadaniach dotyczą głównie tego wieku. Nie ulega jednak wątpliwości że magia i czar tych opowiadań poruszą nie tylko maluchy. 
Na zakończenie dodam, że kiedy byłam mała z biblioteki namiętnie wypożyczałam zbiór opowiadań pt. "Skakanka".  Kiedy moje dzieci zaczęły dorastać do czytania zaczęłam intensywnie szukać tej książki. Zamiast niej dostałam "Poczytaj mi mamo" stanowiącą zbiór kilku książeczek wydanych w latach osiemdziesiątych właśnie w serii "Poczytaj mi mamo" "Zapach czekolady" idealnie komponuje się z tymi dwiema pozycjami. Każdy wiersz i każde opowiadanie z zamkniętymi oczami mogę polecić małym czytelnikom. Nazwiska autorów mówią same za siebie: Papuzińska, Wawiłow, Kasdepke, Gellner, Usenko... nic dodać nic ująć. 
A wiecie co to są Rozbrykonie? Zapraszam do lektury :-)))
Książkę wydało Wydawnictwo drzewko szczęścia. Zajrzyjcie na stronę wydawnictwa, która jest po prostu prześliczna. Dodam że moim zdaniem "drzewko..." postawiło sobie wysoko poprzeczkę, oj wysoko! Jeżeli wszystkie książki będą merytorycznie i jakościowo takie jak "Zapach czekolady" to na rynku wydawniczym pojawił się nowy wartościowy gracz. 

Nasze Święta w zdjęciach i wspomnieniach :-)

Na początku było...
wielkie ubieranie choinki

W międzyczasie spadł śnieg,
więc był i bałwan :-)

Dzień przed Wigilią kręciliśmy całą rodziną mak.

Zaczęło się też upychanie wszędzie gdzie można
tak zwanych akcentów świątecznych

Oczywiście wszędzie gdzie można
świeczki, świeczułki i świeczuszki 

Starsza w szkole wykonała obrazek...
z kolorowego piasku.

Na gałązce choinkowej
rosną dwa jabłuszka 

W szczecińskiej bazylice powstała szopka włoska
Składa się z ponad 200 figurek. Robi wrażenie 

Ta sama szopka w szczegółach

Nasze dzieci mają czarodziejskie skarpety,
które korzystają z magii choinki i codziennie
czarują jakieś słodkości 

W kuchni mistrzem nie jestem
ale na święta bakaliowiec musi być :-)

Do zobaczenia podczas przyszłych Świąt :-)

niedziela, 25 grudnia 2011

Lilith

Książka niesamowicie lekka - choć to kryminał - która pochłonęła mnie na kilka wieczorów. Magia, stosy, czarownice, sabaty; to wszystko podane jako przeszłość, która nie wiadomo czy rzeczywiście miała miejsce. Jednocześnie te mistyczne elementy przeplatają się z rzeczywistością małego miasteczka. 
Lidia wraz z mężem wprowadziła się do odziedziczonego po dalekim krewnym dworku położonym w Lipniowie. Miasteczko jest pełne zagadek z przeszłości i znaków zrozumiałych tylko dla wtajemniczonych. Lidia zaprzyjaźnia się z  Edytą prowadzącą miejscową księgarnię. Razem odkrywają powiązania pomiędzy tajemniczymi zniknięciami młodych dziewczyn, historią miasteczka i miejscowym komisariatem Policji. 
Jeżeli ktoś oczekuje literatury wysokich lotów - nie ma szans, szukajcie dalej. Ale jeżeli tylko i wyłącznie dobrej rozrywki na zimowy wieczór to Lilith świetnie się do tego nadaje. 

środa, 21 grudnia 2011

Bardzo mała dziewczynka i bardzo duży miś


Po czym poznać książkę dla dzieci? Przede wszystkim po sposobie wydania. Najczęściej jest kolorowa, pełna obrazków, z dużymi literami. Wesoła i radosna. Nie zawsze jednak oznacza to, że traktuje o błahych sprawach. Powiem więcej - cenię książki, które będąc właśnie kolorowymi cudami wydawniczymi przekazują dzieciakom prawdy - często trudne do zrozumienia dla siedmio czy ośmiolatki.

"Bardzo mała dziewczynka i bardzo duży miś" to książka właśnie taka. Cudna w formie i poważna w treści. Ciepła i wzruszająca,  miejscami wywołująca salwy śmiechu a miejscami łzy wzruszenia.
Zaczyna się zupełnie zwyczajnie (dla Starszej wręcz nudno). Oto sklep i zabawki, które oczekują na nowych właścicieli. Głęboko na półce siedzi miś Maurycy. Jest malutki i prawie go nie widać. Na szczęście Marta, która przyszła do sklepu z Tatusiem zauważa go i pragnie przytulić. Tatuś Marty kupuje misia  i zabierają go do domu. Maurycy okazuje się być misiem niezwykłym. Kiedy Marta śpi przenosi się wraz z nią do zaczarowanego lasu, w którym mieszka myszka z dwoma ogonkami i niebieska wiewiórka ze zbyt puszystym ogonkiem.
"Bardzo mała dziewczynka i bardzo duży miś" to właściwie książka przedstawiająca dwie historie. Pierwsza  nich przedstawia przygody Marty i misia w "wyśnionym lesie". Tu rola Marty jest dominująca. Nie dość że za pomocą kredek sama stworzyła mieszkańców lasu (nie zawsze bezbłędnie czego dowodem są dwa ogonki myszki i zbyt duży ogon wiewiórki) to jeszcze musi nadać im imiona. Nprawdę odpowiedzialne zadanie! Zimą tłumaczy zwierzątkom po co są święta i uczy je robić aniołki na śniegu. Podsumowując - w lesie zamienia się w "dorosłą" dziewczynkę. (tak stwierdziła Starsza)
Zupełnie inaczej jest w życiu codziennym. Tu Marta jest po prostu przedszkolakiem nie zawsze radzącym sobie z emocjami i uczuciami. Autorka bezbłędnie i delikatnie wprowadza małego czytelnika w świat trudnych uczuć i spraw: adopcji, osamotnienia,  cierpienia samotnego dziecka...
Cudowna i ciepła książka na zimowe wieczory. 
Jeżeli chcecie w trakcie czytania mieć mnóstwo tematów do dyskusji z małym słuchaczem - polecam.
Dodam jeszcze tylko, że Wydawnictwo Skrzat dołożyło starań, aby maluchy oka nie mogły oderwać od rysunków. Popatrzcie sami... 



niedziela, 18 grudnia 2011

Wyniki rozdawajki

Ponieważ rozłożyło mnie jakieś choróbsko więc będzie krótko i na temat.

Inviernita
Papryczka

Proszę o kontakt na maila mbmarobas@gmail.com z podaniem adresu i wybranej jednej książki spośród czterech biorących udział w rozdawajce.



sobota, 17 grudnia 2011

Rozdwajki część czwarta z tajemniczym www.ru2012.pl

To będzie najdziwniejsza recenzja jaką przyszło mi napisać. Dlaczego? Ano dlatego, że będzie ona o książce, której nie przeczytałam. Dokładniej rzecz biorąc przeczytałam jej część i nie chcąc sobie psuć całości przerwałam. Ale od początku.
Książki Pana Ciszewskiego krążą po moim domu od dłuższego już czasu. Gdyby były w formie papierowej na pewno byłabym dawno po ich lekturze. Niestety mój mąż jest zwolennikiem słuchania książek (zwłaszcza w samochodzie) ja natomiast jakoś nie mogę się do tej formy "czytania" przekonać. Kiedy w ofercie Wydawnictwa Znak zauważyłam kolejną książkę Pana Marcina Ciszewskiego  moje serce zapiało z zachwytu! W końcu! Książki tzw "militarne" lubię, a że Pan Ciszewski ma fenomenalne pomysły na dobrą literaturę wiedziałam, że www.ru2012.pl pochłonę w kilka dni. (Jeżeli macie ochotę na książki "militarno - historyczne" polecam blog Wojenne Historie)
Jako że nie doczytałam książki  do końca  nie będę własnymi słowami streszczać fabuły, aby nie zdradzić szczegółów, które wydają się mało istotne, jednak nie wiadomo czy takimi pozostaną przy finałowych stronach. Dlatego opis cytuję za stroną księgarni Wydawnictwa ZNAK
Czas: 25 września 2012. 

Miejsce: Warszawa, Port Lotniczy Okęcie.
Jerzy Grobicki opuszcza pokład samolotu lecącego z USA. Nim wsiądzie do auta stojącego przed terminalem, padają strzały. Kontrolę nad warszawskim lotniskiem przejmują terroryści. Są ofiary śmiertelne. To największy zamach w historii kraju.
 Czas: 27 września 2012.

Miejsce: Borne Sulinowo
Kolumna rosyjskich wozów bojowych pędzi w stronę płyty lotniska polowego. Na jej drodze staje niespodziewany przeciwnik. Czołgi z czarnymi krzyżami na burtach otwierają ogień.

***
Jaką tajemnicę kryje wybudowane przez Niemców podziemne miasto w Bornem Sulinowie? Skąd wzięły się na Pomorzu w 2012 roku oddziały Wehrmachtu i SS? Jaką misję wykonują rosyjscy żołnierze 20 lat po oficjalnym opuszczeniu Polski?
www.ru2012.pl trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony.

Książka napisana jest niesamowicie zgrabnie. Pan Ciszewski ma lekkie pióro i dobry sposób narracji, który wciąga czytelnika. Zresztą wystarczy przeczytać prolog, aby wtopić się w akcję bez reszty. Gdyby mój mąż nie wtrącił się do czytania pewnie już dawno bym skończyła, jednak się wtrącił:
- Czemu czytasz ostatni tom nie znając wcześniejszych? Zacznij od www.1939.com.pl! Nie zaczynaj od najświeższej książki bo dużo stracisz! 
Hmmm...
Podkreślam, że książka stanowi całość i jeżeli nie macie ochoty szukać wcześniejszej twórczości Pana Ciszewskiego to i tak www.ru2012 zachwyci. Rzeczywiście fabuła jest zakręcona a pomysły autora niespotykane. Gdybym nie miała świadomości że czytam cząstkę większej całości pewnie doczytałabym do końca i wystawiła wysoką notę. A tak? Książkę z bólem serca odstawiłam, a na mojej półce za kilka dni pojawi się "Major" i www.1939.com.pl.
Książka będzie świetnym podarunkiem dla męskiej rzeszy moli książkowych, jednak Panie również nie powinny się jej obawiać. Książkę czyta się świetnie i jeżeli miłe Panie nie uprzedzicie się - wsiąkniecie jak ja!
Polecam przeczytanie kilku stron (proszę kliknąć w poniższą okładkę). Już ten fragment powinien Was zachwycić.

Książka jest czwartą częścią rozdawajki, więc chętnych proszę o wpis w komentarzach. Losowanie dziś wieczorem.  

poniedziałek, 12 grudnia 2011

Rozdawajki część trzecia przy udziale Pana Hołowni i Pana Prokopa


"Jeżeli stoisz pod górą, masz wielki kamień i nie możesz go wtoczyć, to, go po prostu podziel na mniejsze części i wnieś kilkadziesiąt razy."

Pan Szymon Hołownia jest mi znany i lubiany. Jego książka pt. "Ludzie na walizkach" doprowadziła mnie do łez. W ekspresowym tempie pochłonęłam "Monopol na zbawienie" oraz "Bóg. Życie i twórczość". Z wielkim niepokojem siadałam w fotelu z najnowszą książką napisaną "wespół w zespół" z Panem Prokopem.Dlaczego? Ponieważ dla odmiany Pan Prokop działa na mnie jak płachta na byka. Jest dla mnie zbyt dosłowny, ma kiepskie poczucie humoru i ciężki sposób wypowiadania swoich myśli. Jak tu przyjąć książkę autorstwa osób, do których żywię tak różne uczucia? 
Po pierwsze - Pan Szymon mnie nie zawiódł. Jego poglądy są bardzo wyraziste, widać, że jest to człowiek wielkego ducha i serca. Ma jasno wytczoną drogę na końcu której wyraźnie widać metę. Urzekły mnie niektóre historie. Zakonna kariera Pana Szymona, o której opowiada z rozczuleniem i pewnym zawstydzeniem,  rozmyślania o ogromnej wadze Pisma Świętego, rozważania o Panu Bogu... wszystkie wypowiedzi Pana Szymona są w granicach rozsądku. A Pan Prokop? Okazuje się, że również stanął na wysokości zadania. Po zamknięciu książki moje uczucia do Niego wyraźnie się ociepliły. Okazało się że pod przykrywką pajacowatej postaci prowadzącego "Mam talent" kryje się mądry człowiek, którego podejście do kwestii religii i wiary jest mocno zbieżne z moimi. W pierwszej części książki wydaje się On zagubiony w prowadzonej dyskusji. Jednak im więcej kartek przewracałam tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że to tylko poza. Pan Prokop wprawdzie nie potrafi tak profesjonalnie bronić swoich poglądów, ale też trudno mówić o profesjonaliźmie, kiedy kilkutysiącletniej nauce kościoła przeciwstawiamy miłość do życia i fascynacje muzyką. Pan Prokop urzekł mnie. Naprawdę radził sobie w dyskusji i dzielnie  bronił swoich poglądów i wiary... a raczej jej braku. 
Książka pokazuje klasę obu Panów. Rozmawiają o naprawdę trudnych tematach wykazując ogromny szacunek do swojego rozmówcy i jego poglądów. Panowie nie namawiają, nie przekonują na siłę - natomiast z wielką siłą i spokojem rzucają w przeciwną stronę argumenty obserwując czy trafią i jak wielkie poczynią spustoszenia. 
Moim zdaniem z walki na słowa zwycięsko wyszedł Pan Marcin. W dzisiejszych czasach łatwiej być ateistą niż katolikiem. Jak przekonująco bronić nauki kościoła, która zachęca do pokory i życia w ubóstwie, będąc jednocześnie szalonym prezenterem w programie rozrywkowym i fanem elektronicznych gadżetów?  A Pan Prokop? Spokojnie i rzeczowo wykłada swoje podejście do życia, które dla osób oddalonych od kościoła jest dużo łatwiejsze do zaakceptowania.
A na koniec cytat, który mnie - mamę dwóch diabliszcząt - po prostu urzekł.
"Naukowcy twierdzą, że to co definiujemy jako miłość jest po prostu jakimś zaburzeniem balansu chemicznego w organizmie. Z punktu widzenia medycyny człowiek zakochany nie różni się niczym od człowieka niepoczytalnego albo będącego pod wpływem narkotyków. Miłość można też potraktować jako sprytne narzędzie ewolucji. Moja znajoma, świeżo upieczona mama, powiedziała mi kiedyś, że gdyby nie miłość, żaden normalny człowiek nie zajmowałby się z troską i poświęceniem wiecznie wrzeszczącym bachorem który non stop czegoś od Ciebie oczekuje."
Oczywiście jak przy każdej książce Wydawnictwa Znak, klikając na poniższą okładkę można zajrzeć do środka. 
Książka czeka na chętnych, którzy w komentarzu pod postem wyrażą chęć jej otrzymania. Można również zdecydować się na inną pozycję spośród biorących udział w rozdawajce. 

poniedziałek, 5 grudnia 2011

"Obiecaj mi" - czyli Rozdawajki część druga

Najtrudniej opisać książę, która jest niezwykła. Bo jak oddać tę niezwykłość - ulotną i delikatną ? Jakich słów użyć, żeby nie wyszło zbyt pospolicie? To trudne i niestety nie zawsze się udaje. Co więcej - często mam wrażenie, że przenosząc swoje emocje na papier odzieram je z tej niezwykłości.
"Obiecaj mi" zaczyna się ot tak, zwyczajnie. Oto Beth, starsza Pani przygotowująca się do bożonarodzeniowego przyjęcia. Obraz sielankowy na którym pojawia się rysa wspomnień, rozlewających się po umyśle Beth. Wraz z nią przenosimy się do końcówki lat osiemdziesiątych kiedy to wraz z córeczką i mężem wiodła sielankowe życie. Niestety tylko na pozór. Kiedy zaczyna się walić to wszystko naraz.
Właściwie to w tym miejscu powinnam zakończyć recenzję. Bardzo trudno bowiem pisać o dalszych losach Beth tak, aby nie uchylić rąbka tajemnicy i nie zepsuć przyjemności czytania i odkrywania książki. Dodam tylko, że powieść jest naprawdę magnetyczna i niespotykana. Czytelnik poznając dalsze (a właściwie to wcześniejsze) losy zastanawia się czym jeszcze książka go zaskoczy. A zaskakuje i to nie raz. Co kilka stron losy Beth ulegają przemianie. Jak to mówi stare polskie przysłowie "Raz na wozie raz pod wozem". Bohaterka walczy z przeciwnościami dzielnie i ciągle ma wrażenie że jakieś siły nadprzyrodzone nad nią czuwają. Wytłumaczenie jest proste, zaskakujące i ... wzruszające. 
Książka nie należy do literatury ambitnej. Nie ma tu głebokich przemyśleń i rozmyślań nad sensem świata. Ale czy tak ma zawsze być? Moim zdaniem każdy co pewien czas ma ochotę sięgnąć po bajkową historię rodem z Kopciuszka. Właśnie w takiej chwili warto mieć "Obiecaj mi" pod ręką. A że właśnie mamy przedświąteczny czas, który sprzyja ciepłym rodzinnym historiom...
Zerknijcie proszę do książki klikając na poniższą okładkę. 

Jeżeli ktoś ma ochotę otrzymać w prezencie egzemplarz "Obiecaj mi" proszę o zgłoszenie w komentarzu. Szczegółowe zasady Mikołajkowo - książkowej Rozdawajki ZNAK - owej są tutaj.

czwartek, 1 grudnia 2011

Stos mola dużego i stosik małego molika


Książki w naszym domu pomału zalewają nas już nie strumyczkiem, ale rzeką, wezbranym potokiem i szeroką strugą. I dobrze. Starsza z każdej książki się cieszy, a i Młodszy nie pozostaje w tyle. Nawet mojemu Mężowi się udzieliło i też czyta. Jako że do książek w naszym domu ustawia się przysłowiowa kolejka, robię wszystko, aby literatury pod naszym dachem nie zabrakło. 

A zatem ta tam ! Od dołu:
1. "Opowiadacze nocy" z serii Labirynty od Wydawnictwa WAM. Po książce "W pogoni za świetlikami" każdą książkę z tej serii pochłaniam w ciemno.
2. "Gdzie rzeka kończy swój bieg" również od Wydawnictwa WAM. 
3. "Siedem lat później" - czytałam "Coś niebieskiego" i "Coś pożyczonego". Z wielką chęcią sięgnę po kolejną część. 
4. "Sprzedawca broni" - książka pożyczona od mojego brata  napisana przez serialowego Doktora House'a. Ciekawi mnie niezmiernie.
5. "Morderstwo tuż za rogiem" książkę otrzymałam od Wydawnictwa "Pruszyński" za udział w głosowaniu na "Złotą zakładkę". Lubię kryminały więc chętnie przeczytam.
6. "Wrota" - książka od Wydawnictwa "Niebieska studnia". Dla mnie niespodzianka i ciekawostka. 
7. Przetrwałem Afganistan" - książkę pożyczył mi mój szwagier, autor bloga "Wojenne historie". Polecam serdecznie.
8. "Afganistan - dotknąłem wojny" - j.w. 
9. "Ludzie honoru" - książka od Wydawnictwa WAM. Wielką mam ochotę na tę książkę. 
10. "Hektor i tajemnice życia"  książka przypomina mi "Rico". Jeżeli jest równie dobra, to chętnie poznam.
11. "Psychiatra Boga" - wprawdzie książka wydana w mojej ulubionej serii "Labirynty", jednak jakoś taka nieśmiałość mnie przy tej książce ogarnia :-)

A teraz 
GRATKA OŚMIOLATKA - PACZKA OD SKRZATA 
Wydawnictwo Skrzat przysłało paczkę, a właściwie to pakę wypełnioną po brzegi pięknie wydanymi książkami, które podbiły moje serce. Próbkę możliwości wydawniczych "Skrzata" poznałam czytając "Tajemniczy Ogród", który mnie oczarował. Książki które dzisiaj rozpakowała Starsza są wydane na pięknym papierze i z niesamowitymi  ilustracjami. Do tego twarda okładka i serce Starszej zdobyte. 

Od dołu:
1. "Śledztwa Sherlocka Holmesa" - książka, która wydaje mi się dla Starszej za poważna, jednak ja sama z wielką chęcią ją przeczytam. 
2. "Pan Twardowski" - tu już Starsza jest zachwycona zwłaszcza, że historia jest Jej znana ze słuchowiska z serii "Bajki grajki"
3. "Bardzo mała dziewczynka i bardzo duży miś" - książka wydana w serii Bajki - zasypiajki" z której znamy już Słonecznikową dziewczynkę" Z zamkniętymi oczami wchodzimy w to... 
5. "W świecie baśni" - klasyczne baśnie przedstawione bardzo przystępnym językiem i pięknie zilustrowane. Polecam 
6. "Czyżyk i spółka" - piękna książka dla młodszych dzieci ze "zjawiskowymi ilustracjami" zawierająca opowiadaniami o ptakach występujących w naszym kraju. Perełka po prostu!
7. "Przygody Maksa" - przy tej książeczce zachwyt wyraził Młodszy. Bohaterem książeczki jest Maks. Zachwyt Młodszego wynika z tego, że jego przytulanką do zasypiania jest właśnie hipopotam.  
8. "Policjanci i złodzieje" i "Ktoś bardzo podejrzany" - książeczki przedstawiają przygody piątki urwisów. Tyle z szybkiego przewertowania. Urzekły mnie ilustracje na pierwszy rzut oka przypominające grafiki Bogdana Butenko. Starsza natomiast zadowolona jest z wielkości liter. CZYTA SAMA CAŁĄ STRONĘ.  
Zobaczcie jak pięknie książki "Skrzata" komponują się na półce :-)))

Pozdrawiam 

poniedziałek, 28 listopada 2011

"Zawsze przy mnie stój" i podsuwaj mi więcej takich książek!

Rany Julek, co za książka!!! Niezmiernie, fantastycznie, cudownie wciągająca. Piękna, wzruszająca... dobra, wystarczy. Większa ilość pozytywów może być nie do przyjęcia. Nie potrafię bardziej oddać tego, jak bardzo ta książka mi się podobała. 
Po raz pierwszy spotkałam się z takim pomysłem na fabułę. Demonów i wampirów w naszej literaturze jest pod dostatkiem, bałam się więc określenia "anielska książka". Cóż to może oznaczać? Kolejne nieziemskie istoty próbujące żyć obok ludzi... Nic bardziej mylnego!
Główna postać książki Margot już na początku umiera. Staje się aniołem stróżem samej siebie. Poznajemy jej życie pomału i  dostojnie od początku zdając sobie sprawę, że za życia popełniła wiele błędów, które bardzo mocno dotknęły jej bliskich. Anioł stróż może wiele, jednak głównie w kwestii ochrony. Natomiast zmienić bieg zdarzeń jest bardzo, bardzo trudno. Margot musi się nieźle napracować aby.... jak to napisać, żeby nic nie zdradzić... aby doprowadzić do zaskakującego zakończenia. 
Książka jest po prostu niesamowita. Ma świetny klimat, jest napisana w sposób bajkowy, choć wydarzenia w niej opisane często są przerażające i trudne do przyjęcia dla czytelnika. Ogromne wrażenie zrobiło na mnie dopracowanie przez autorkę świata aniołów. Jak wiele One mogą, a jednocześnie jak bardzo są bezsilne. Jak często muszą przypatrywać się temu, jak ich podopieczni popełniają błędy. Mam nadzieję, że w rzeczywistości mogą wiele wiele więcej. 
Książka obnaża czytelnikowi życiową prawdę o tym, że nasze czyny wpływają nie tylko na nasze życie, ale też na losy wielu naszych bliskich. Pokazuje, że nasze czyny oceniane z różnych punktów widzenia nie zawsze są takie jak nam się wydaje. 
Jest po prostu cudowna w swej anielskości.  
I ta okładka!

sobota, 26 listopada 2011

Wygrywajki część pierwsza - Podróże małe i duże Wojciecha Manna i Krzysztofa Materny

"Zastanawialiśmy się jak dwóch może napisać jedną książkę. Doszliśmy do wniosku, że nie jest to możliwe. Postanowiliśmy się rozdzielić i w tym celu pojechaliśmy obaj do Domu Pracy Twórczej w Radziejowicach. Zamieszkaliśmy w jednym pokoju. Najpierw z zainteresowaniem obserwowaliśmy młodzieżowy festyn w Radziejowicach, potem kupiliśmy litr wódki - to przecież nie jest cienka książka - i po dwóch godzinach pisaliśmy już bardzo szybko. Raz pisał jeden raz drugi".  
Mann i Materna są w czołówce moich idoli. Jak słucham Radia to musi to być Trójeczka. A już w piątki, kiedy poranną audycję prowadzi Mann... po prostu uwielbiam. Prognoza pogody w Jego wykonaniu nastraja mnie pozytywnie na cały dzień choćby za oknem lało jak z cebra. "Cóż powiedzieć,,, Spójrzcie za okno, powiedźcie na głos co widzicie i to będzie najlepsza prognoza." Po prosty kocham Tego Pana!
Z Panem Krzysztofem sprawa ma się nieco inaczej, a mianowicie znam Go właściwie tylko u boku Manna, więc jako osobnik samodzielny jest mi obcy. Nie zmienia to faktu, że jego niewinny uśmiech od ucha do ucha towarzyszy mi od dzieciństwa. Program pt. "Za chwilę dalszy ciąg programu" oglądałam już jako brzdąc, a "MdM" obserwowałam już jako starsza osóbka, co ważne - z większym zrozumieniem. 
Nic więc dziwnego, że na książkę "Podróże małe i duże" rzuciłam się jak kobiety na rajstopy w czasach PRL - u (ups, chyba klimat książki nadal jest w mojej głowie :-)). Powiem Wam, że warto było, oj warto.
"Podróże małe i duże" to swoistego rodzaju zapiski dwóch globtroterów podane czytelnikowi w wyjątkowo specyficzny, radosny i ciepły  sposób. Zarówno Mann jak i Materna mają ten wyjątkowy dar Boży, który pozwala każdą najbardziej błahą historię przedstawić jako porywający dramat, przezabawną komedię, lub po prostu niezłą hecę. Rejs statkiem "Batory" i sławne niebieskie worki, dworski posiłek we Włoszech fundowany przez miejscowych Panów w czarnych garniturach, zapalenie spojówek i ośli upór Materny, coby jednak zagrać w golfa - każda z tych historii jest jedyna w swoim rodzaju. Czytelnik poznając przygody bohaterów ma wrażenie, że siedzi obok Panów autorów. Raz mówi jeden, raz drugi, nieraz się przekrzykują, a kiedy jeden wychodzi (w celach sobie wiadomych) drugi opowiada podróż, w której ten pierwszy nie uczestniczył. Dla mnie hitem była podróż duetu M. pożyczonym samochodem przez całą Amerykę. Oj działo się, działo, a ja płakałam ze śmiechu, kiedy bohaterzy prowadzili negocjacje z szeryfem aby uniknąć więzienia. 
Obaj Panowie w roli gawędziarzy sprawdzają się fenomenalnie. Każda historia aż kipi od humoru, ironicznych wstawek i ciepłych wspomnień. Każdy, kto słucha Pana Manna w programie Trzecim wie, że On właściwie nie potrafi poważnie. Jeżeli już, to mówi "śmiertelnie poważnie" i to znowu jest śmieszne. Pan Materna nie pozostaje w tyle. Efekt jest taki, że przedstawiona w książce Polska tamtych czasów z pustymi półkami, wiecznymi kolejkami i cenzurą jest po prostu żałośnie śmieszna. Natomiast opowieści bohaterów o  zagranicznych "dwóch tygodniach pełnych salcesonów, polędwic, suchych kiełbas..." to zupełnie co innego. 
Były też chwile kiedy było wzruszająco. W pewnym momencie Panowie M. wspominają Edwarda Kłosińskiego, którego bardzo lubiłam i szanowałam. Mąż Krystyny Jandy, współtwórca sławnego Teatru - fenomenalny człowiek. Wspomnienie o nim, o jego anielskiej cierpliwości i jedno zdanie o tym, jak Go zabrakło - po prostu się wzruszyłam. 
 Książka jest bardzo starannie wydana. Przyjazna dla oka czcionka powoduje, że czyta się jednym tchem. Do tego treść każdego rozdziału podzielona jest na krótkie części, co bardzo ułatwia sprawę. Jednak moje serce podbiły ilustracje, które są bardzo rozsądnie osadzone w tekście i bardzo trafnie skomentowane. Pan Mann w koszulce w paski, ogromnych okularach i czapeczce z napisem Acapulco - niezapomniany widok.  Klikając na okładkę poniżej można zajrzeć do książki. Zapewniam Was - warto. 


A na zakończenie wypowiedź Pana Wojtka Manna, który podaje powody dla których napisał książkę:
Ja Wojciech Mann, pisze te słowa po to, żeby kolejne pokolenia Mannów, jakie zamierzam po sobie pozostawić, wiedziały że nie byłem jakims tam zwykłym petakiem, który nawet głupiej książki nie potrafił napisać. Nie wypadłem sroce spod ogona i dlatego postanowiłem zostać pisarzem.
Polecam naprawdę szczerze każdemu kto chce miło spędzić czas przy świetnej książce :-)

Na zakończenie przypominam, że książka bierze udział w świątecznej "Wygrywajce". Jeżeli macie ochotę na książkę "Podróże małe i duże" proszę o wpis w komentarzu. 
A na zakończenie dla każdego z Was mam miły upominek do zrealizowania w księgarni Wydawnictwa ZNAK. Każdy kto ma ochotę zrobić tam świąteczne zakupy może zapłacić za nie 30 % mniej. Wystarczy że skorzysta z kodu rabatowego, który brzmi 
Migdaly 
Można go użyć wielokrotnie do 15 grudnia włącznie. 



niedziela, 20 listopada 2011

Mikołajkowo - książkowa ROZDAWAJKA ZNAKowa

Uwielbiam Boże Narodzenie. (jak  chyba większość z nas). Lubię choinkę, bombki, światełka i prezenty. Dzięki Wydawnictwu Znak i sympatycznemu Panu Tomkowi mogę zorganizować Rozdawajkę, która umili świąteczny czas. 
Zasady Rozdawajki 

Zasady są bajecznie proste. 
  1. Przez cztery kolejne niedziele (miały być piątki, ale logistycznie nie udało się)  na Półeczce będą ukazywać się recenzje książek, które można otrzymać w ramach mikołajkowej Rozdawajki. Książki te są widoczne na zdjęciu powyżej. Losowanie odbędzie się się 17 grudnia. Mam nadzieję, że książki dotrą przed świętami i będą miłym uzupełnieniem choinkowych upominków. 
  2. Pod każdą recenzją możecie wpisywać się wyrażając chęć otrzymania książki. W komentarzu wystarczy wpisać "Zgłaszam się". 
  3. Jedna uwaga. Nawet jeżeli wpiszecie komentarz pod kilkoma książkami, Wasze nazwisko na liście do losowania umieszczę tylko raz. 
  4. 17 grudnia wylosuję dwie osoby, które drogą mailową będą mogły wybrać sobie jedną spośród prezentowanych powyżej książek. 
  5. Jeżeli nie macie bloga proszę o podanie maila.
Na zakończenie dodam, że właśnie czytam pierwszą z książek biorących udział w akcji, a mianowicie "Podróże małe i duże" Manna i Materny. Uśmiałam się do łez już na kilku pierwszych stronach :-)


A już dzisiaj dla każdego z Was mam miły upominek do zrealizowania w księgarni Wydawnictwa ZNAK. Każdy kto ma ochotę zrobić tam świąteczne zakupy może zapłacić za nie 30 % mniej. Wystarczy, że skorzysta z kodu rabatowego, który brzmi:
Migdaly

Kod daje czytelnikom bloga zniżkę 30 % na zakupy dowolnych książek na www.znak.com.pl
Można go użyć wielokrotnie do 15 grudnia włącznie. 

sobota, 19 listopada 2011

Podpowiedź dla Mikołajów (Tajemniczy ogród)

"Tajemniczy ogród" towarzyszył mi przez całe dzieciństwo. Uwielbiałam czytać historię Mary, która po stracie rodziców przyjeżdża do Anglii. Ogromna posiadłość wuja, ciemne i nieprzystępne domostwo posadowione wśród tysięcy wrzosów - to wszystko sprawiało, że moja wyobraźnia szalała niczym młody źrebak.  Mary pomału otwiera swoje serduszko na świat, zaprzyjaźnia się z Dickiem, pomaga uporać się niepełnosprawnemu kuzynowi z rozpaczą i niechęcią do życia... Za każdym razem kiedy czytam tę powieść, wszystkie zdarzenia odkrywam na nowo. Niewiele jest książek, które w trakcie szkoły przeczytałam tyle razy ile "Tajemniczy ogród".
Ostatnio przeczytałam go ponownie - nie wiem który raz. Tym razem w towarzystwie mojej córci. Jedno wiem na pewno. Sama powieść niewątpliwie jest zachwycająca, ale czytanie jej w wersji zaproponowanej przez Wydawnictwo Skrzat zwielokrotnia przyjemność po stokroć! 
Pierwszą kwestią jest format. A5 byłoby za małe, A4 za duże, więc wydawca zdecydował się na B5. Uważam, że dla książek z ilustracjami jest to najlepsze rozwiązanie. Obrazki są czytelne, ich wielkość pozwala na zachwycanie się detalami, a jednocześnie maluch nie dźwiga pod pachą wielkiej księgi w twardej oprawie. 
Po drugie papier - ja nie wiem jak go nazwać. To nie jest kreda, ale też nie jest to zwykły papier, na którym drukowana jest większość książek. Jego jakość powoduje, że czytelnik ogląda ilustracje (które są po prostu zachwycające) niczym w albumie. Jeżeli dodamy do tego fakt, że książka jest swoistego rodzaju zielnikiem uczącym dzieci wielu odmian roślin - przyjemność z wertowania kart Skrzaciego "Tajemniczego ogrodu" jest oszałamiająca. 
Nareszcie po trzecie - ilustracje. To jest element, dla którego każdy kto uwielbia tę powieść powinien zakupić sobie wydanie "Skrzata". Wiecie jak wygląda Hibiskus? Zawilec? Bratek? Ostróżka? Większość z nas wie i zna te rośliny jeżeli nie ze swoich ogrodów, to na pewno ze spacerów i pobliskich trawników. Pamiętajcie jednak, że dzieciaki znają je z widzenia, ale z ich nazewnictwem może być już problem.
Moja rodzina mieszka na obrzeżach miasta. Do wszelakiego rodzaju pól i łąk mamy naprawdę niedaleko nie mówiąc już o ogródkach i ogrodach otaczających sąsiednie domostwa, które latem skrzą się przepychem kwiatów. Zachwyt Starszej był ogromny, kiedy zorientowała się że ilustracje umieszczone w "Tajemniczym ogrodzie" są jednocześnie eleganckim zielnikiem, który nazywa to, co dotąd nienazwane. Jest też oczywiście ilustracja rudzika - wszyscy fani  tej książki wiedzą o jakim ptaszku mowa :-)
Oczywiście oprócz kwiatów są też ilustracje Alicji Rybickiej obrazujące treść książki. Są one po prostu zachwycające, mają w sobie coś magicznego. Oszczędne w barwach i bogate w treści. Każdy szczegół rysunku jest dopracowany do granic możliwości. Ilustracje są czarno - białe (a raczej brązowo - białe) jednak w każdej z nich jeden - dwa elementy są barwne. Zresztą popatrzcie sami. 
Książka jest elementem serii "Feniks", która prezentuje klasykę  literatury dziecięcej. Jeżeli wszystkie książki w tej serii są tak wydane to chylę czoła...
Takie wydanie powieści dla dzieci jest świetnym pomysłem na prezent. Dziecięca klasyka literatury dopracowana pod względem szaty graficznej do granic możliwości. Jeśli macie w rodzinie dzieciaczka, który nie zna "Tajemniczego ogrodu", to Skrzat ze swoim wydaniem tej powieści będzie dobrym pomocnikiem Mikołaja...

niedziela, 13 listopada 2011

Porażające...

 Dzieci to najbardziej bezbronne istoty na świecie. Jednocześnie mają niesamowitą zdolność przetrwania. Niejedno maleństwo w wieku czterech lat ma bagaż doświadczeń, którego nie powstydziłby się trzydziestoletni mężczyzna. Jednak to, co spotkało te dwie dziewczynki przeszło moje najśmielsze oczekiwania. 
Judy jako maluch została porzucona przez matkę. Opiekował się nią psychopatyczny ojciec i agresywna konkubina. Dziewczynka była bita do krwi za poplamioną sukienkę, na podwieczorek dostawała trójkącik serka topionego, a i to rzadko z racji ciągłego niedorastania do wymogów opiekunów. Jak tu jednak sprostać oczekiwaniom kiedy w wieku czterech lat wymagane jest czyszczenie w piecu, mycie podłóg, trzepanie wykładzin i wiele wiele innych czynności trudnych nawet dla nastolatków. Mała jest brutalnie bita, poniżana, wykorzystywana; jednym słowem traktowana jak "śmieć". Im jest starsza tym bardziej na swój sposób radzi sobie z sytuacją - głównie otaczając się grubym pancerzem znieczulenia. W pewnym momencie swojego życia trafia na ulicę. Żyje wśród kartonów, je to co znajdzie w śmietnikach. Kiedy zostaje zgwałcona życie staje się jej zupełnie obojętne... 
Jodie trafia do rodziny zastępczej prowadzonej przez Cathy Glass. Dziewczynka jest wulgarna, zupełnie nie potrafi żyć pośród ludzi. Miewa ataki histerii i agresji. Jest zamknięta w sobie, terroryzuje opiekunów stosując metody, które nikomu nie przyszłyby do głowy. Jedną z metod było rozmazanie fekaliów po swojej twarzy, albo tapicerce samochodu. Dziecko zagubione i nieszczęśliwe, a co najgorsze nie potrafiące zaufać. Nikomu. Cathy anielską cierpliwością i ciągłą pracą dociera do prawdy. Okazuje się że dziewczynka od maleńkości była brutalnie gwałcona przez ojca, szereg wujków a nawet matkę, która zabawiała się srebrnymi łyżeczkami. Dziewczynka właściwie stracona dla społeczeństwa podejmuje karkołomną walkę z własną przeszłością. 
Obie książki zrobiły na mnie piorunujące wrażenie. Jakim strasznym ścierwem trzeba być żeby tak skrzywdzić własne dzieci. Własne, cudze - jakiekolwiek. Pierwszą z książek pochłonęłam. Akcja (|jeśli można to nazwać akcją) gna jak superekspres, zdarzenia gonią się nawzajem, mnóstwo dialogów - wszystko to spowodowało że książę połknęłam. Drugą natomiast przeczytałam jeszcze szybciej, ale trochę z innego powodu. Mianowicie w pewnym momencie miałam dość opisów zwłaszcza, kiedy uprzytomniałam sobie, że to wszystko wydarzyło się naprawdę...
KOCHAJCIE SWOJE DZIECI...  

piątek, 11 listopada 2011

Wyspa niesłychana

Wyobraźcie sobie łódź, która płynie wśród mgły. Płyniecie sobie, jest cisza i spokój, tajemniczy nastrój potęguje wrażenie niesamowitości i uczucie samotności. Co pewien czas z mgły wyłaniają się nieznane postacie odgrywające ze swoimi towarzyszami  krótkie epizody - często zaskakujące - których sens jest zrozumiały dopiero w połączeniu z innym przedstawionym obrazem. Wszystkie osoby są niesamowicie charakterystyczne, każda jest na swój sposób tajemnicza i przyciąga obserwatora niczym magnes. Nagle wypływacie z mgły i wszystko staje się jasne niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - każdy element układanki wskakuje na swoje miejsce... i żyli długo i szczęśliwie :-)
Właściwie to nie musiałabym więcej pisać. Należy tylko dodać, że powyższy opis dotyczy odczuć towarzyszących mi przy czytaniu książki "Wyspa niesłychana". Książki, po której spodziewałam się zupełnie czegoś innego co nie oznacza, że to co mnie spotkało podczas tej literackiej wycieczki mnie rozczarowało. O nie...
Autor we wstępie do powieści wyraźnie "ostrzega" tych czytelników, którzy nie lubią opowiadań (to ja!), że "Wyspa" początkowo miała być opowiadaniem, ale tak "jakoś" rozrosła się w powieść. Dobrze, że wstęp przeczytałam, bo wiele wyjaśnił. Losy Fabregasa to jedno, a cała otoczka to zupełnie inna historia. 
Fabregas zmęczony codziennością przyjeżdża do Wenecji. Ma serdecznie dosyć dotychczasowego życia i postanawia przeżyć coś nowego. Finanse go nie ograniczają więc rzuca się na głęboką wodę próbując wyjść na spotkanie  losowi. Nie musiał długo czekać, Włócząc się po uliczkach Wenecji przypadkowo spotyka Marię Klarę - kobietę tajemniczą, pełną niedomówień i zagubioną jak i On. Niczym żuraw i czapla szukają się wzajemnie - dosłownie i  w przenośni. Od tego dnia Fabregasa spotyka mnóstwo zaskakujących i wręcz groteskowych sytuacji. Poznaje zdziwaczałą rodzinę Marii Klary, sam przeżywa coś w rodzaju umysłowego zagubienia, uczestniczy w dziwnym rytuale, poznaje przedziwne weneckie zamczysko - wszystko po to, by w końcu znaleźć swoje miejsce na ziemi. 
Losy Fabregasa przeplatane są różnymi opowieściami, które można by wyłuskać z "Wyspy" i na ich podstawie stworzyć zupełnie nowe historie, Mnie urzekła opowieść o przodkini Marii Klary która nie mając środków do życia zdobywa je handlując własnym ciałem. Mistrzowsko opowiedziana historia!
Jeżeli ktoś wcześniej czytał książki Mendozy będzie mocno zdziwiony. "Wyspa" nie jest książką śmieszną, choć nie oznacza to, że powaga przebija z każdej strony. Poczucie humoru widoczne w "Wyspie"  jest po prostu zupełnie inne. Tu czytelnik nie płacze ze śmiechu jak przy "Niezwykłej podróży Pomponiusza Flatusa" Tu raczej dominuje kpina i absurd. Czytelnik co rusz poznaje nowe historie, każda inna, każda budząca odmienne uczucia a co najdziwniejsze większość z nich w dalszej części książki jest negowana przez kolejnych rozmówców. Wiele z tych historii budzi początkowo śmiech, jednak im dalej brniemy w powieść tym mocniej utwierdzamy się w przekonaniu, że to jest śmiech przez łzy. 
Powieść polecam zarówno tym, którzy chcą dopiero rozpocząć przygodę z twórczością Mendozy jak i wiernym fanom. To książka, której się nie zapomina, która po przeczytaniu ostatniej strony jeszcze długo tkwi w myślach i sączy się powodując ciągłą analizę poznanych historii.
Jeżeli macie ochotę na literaturę odmienną od większości książek - polecam     

sobota, 5 listopada 2011

Magia wyobraźni i "Księga Tris"

Kiedy wchodzę do biblioteki za każdym razem zastanawiam się, w którą stronę skierować swoje kroki. Najczęściej jest to półka z nowościami a najrzadziej... fantastyka. I to jest błąd. Oczywiście nie zawsze człowiek ma ochotę na tego typu literaturę, ale ostatnio - czytając Księgę Tris - przekonałam się, że od czasu do czasu należy odwrócić się od literatury współczesnej i dać ponieść się fantazji. 
Kiedy pół roku temu skończyłam pierwszy tom pt. Księga Sandry aż tupałam ze złości, że się już skończyło. Złość moja była tym większa, że nie był to koniec, który cokolwiek wyjaśniał, o nie... Kiedy więc dorwałam drugi tom z przytupem zabrałam się do czytania. Szybko jednak zwolniłam tempo czytania aby móc delektować się wszechogarniająca magią. 
Kraina Letniomorza po raz kolejny pochłania czytelnika. Czwórka przyjaciół która ledwo otrząsnęła się z przeżyć związanych z trzęsieniem ziemi musi stawić czoło bandzie piratów atakujących Wietrzny Krąg. Piraci mają ułatwione zadanie. Nie dość, że kraina jest osłabiona po trzęsieniu, to jeszcze korsarze dysponują nową zabójczą bronią, której zasady działania są dla czarodziejów tajemnicą. Nasze dzieciaki muszą uporać się nie tylko z niebezpieczeństwem związanym z piracką flotą, ale też z samymi sobą. Okazuje się bowiem, że ich magia jest na tyle silna, że połączyła ich umysły pozwalając łączyć magiczne umiejętności. Problem w tym, że aby współdziałać magią trzeba umieć współpracować, osiągać kompromisy, często cofnąć się tylko po to, aby móc zrobić kolejny krok. Okazuje się, że największą przeszkodą we współpracy są... oni sami. 
Książka jest niesamowita. Snuje swoją baśniową nitkę a czytelnikowi nie pozostaje nic innego jak pleść w swojej głowię pajęczynę opowieści. Czytając nie należy się spieszyć. Delektowanie się szczegółami powieści, dopracowaniem magicznych detali, szczegółami związanymi z "niekonwencjonalnymi" metodami walki - to wszystko daje tej książce drugie dno. Oczywiście że można przemknąć przez fabułę i pędzić ku końcowi ale czy warto? Moim zdaniem nie, tym bardziej że koniec znowu nie zachwyca a jedynie pozostawia grozę oczekiwania na kolejny tom. 
Jeśli macie w domu kominek to weźcie "Księgę Tris", ciepły koc, filiżankę kawy (dobra, może też być herbata) i pozwólcie swojej wyobraźni rozwinąć skrzydła... 


Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Initium. 

niedziela, 30 października 2011

Alicja w krainie czarów

Są takie książki, które potrafią zaskoczyć. Liderem jest "Kubuś Puchatek" który pojawia się w stu tysiącach różnych formach, z których każda zachwyca. Największym hitem ostatniego okresu jest Kubuś na Kindla - oczywiście z ilustracjami. 
Taką zaskakującą książką jest też "Alicja w krainie czarów" Pomijam filmową wersję Disneya, czy też moją ulubioną wersję z Tiną Maorino w roli głównej. Książek o Alicji jest mnóstwo, przeróżnych wydań jeszcze więcej. Myślałam, że już mnie nic nie zaskoczy. A jednak.
"Alicja w krainie czarów" która ostatnio wpadła w moje ręce jest... nietuzinkowa. Zarówno w formie jak i w treści. Przede wszystkim jednak w formie. Kiedy wzięłam ją do rąk wiedziałam, że pod okładką jest coś niesamowitego. Zresztą - sama okładka przyciąga jak magnes. "Otwórz mnie a odkryjesz same niespodziewanki" - głosi napis. Efekt - każdy znajomy, który wziął książkę do ręki otwierał ją z niecierpliwością godną niejednego smarkacza. A w środku? Zobaczcie sami.




Wszystko się zgina, porusza,  składa, rozkłada, przesuwa, otwiera a nawet są elementy które ... znikają! Popatrzcie na kota - efekt niesamowity prawda? 


W książce jest mnóstwo tajemniczych drzwiczek za którymi jest ogród, kot i wiele wiele innych ciekawostek. Na każdej stronie są jakieś malutkie rysuneczki, wierszyki, notatki i liściki które powodują, że książkę można wertować kilkanaście razy i za każdym razem inny szczegół przyciągnie uwagę. 
Treśc książki również jest nietuzinkowa. Generalnie jestem przeciwna jakimkolwiek skrótom i streszczeniom. Uważam, że robią wiele złego. Tymczasem w przypadku TEJ Alicji efekt był niesamowity. Starsza po przeczytaniu jej zażądała poznania jej siedmioletniego jestestwa z pierwowzorem Alicji. Wprawdzie fajerwerki szybko się wypaliły bo po przeczytaniu kilku stron właściwiej Alicji Starsza znudziła się, ale próba została podjęta. 

Podsumowując - książka jest tajemnicza, przyciągająca, magiczna jednym słowem - cymes!