wtorek, 25 czerwca 2013

Maks dba o zdrowie

Maks to bohater wielopokoleniowy. Młody (lat 4) go uwielbia, Starsza (lat 9) również za nim przepada, a ja  jestem jego zagorzałą fanką. Mój mąż zresztą również. Sympatyczny hipopotamek mieszka z nami pod jednym dachem i towarzyszy dzieciakom zarówno w chwilach przyjemnych jak i tych trudniejszych. 
Książeczka zawiera trzy opowiadania, w których Maks dba o zdrowie. Towarzyszymy małemu hipopotamkowi w czasie szczepienia, wraz z nim odwiedzamy dentystę, poznajemy też łyżeczkę z miarką, która skarży się, że zna smak tylko syropów. Każda z historyjek jest jedyna w swoim rodzaju. Możemy przy ich pomocy przekonać nasze maluchy, że szczepienie nie boli, a wizyta u dentysty może nie jest zbyt przyjemna, ale na pewno konieczna, a do tego na pewno skończy się prezentami. Mnie urzekło ostatnie opowiadanie, w którym łyżeczka z miarką narzeka, że zna tylko i wyłącznie smak syropów. Maks obiecuje łyżeczce, że spróbuje "...konfitur i cukru, a nawet budynki waniliowego!". 
Przygody Maksa opisywałam już kilkakrotnie, jednak napiszę to po raz kolejny. Opowiadania są świetne, ale ilustracje to dopiero wisienka na torcie. Ciepłe kolory, miękka kreska - po prostu przepiękne. Oglądanie ich to sama przyjemność. Pani Agnieszka Filipowska jest naprawdę utalentowaną ilustratorką i powinna dużo rysować... baaardzo dużo. 
Opowiadania są krótkie, napisane prostym językiem, wspaniale trafiają do emocji małych czytelników. Każdy z nich zrozumie, że dbanie o zdrowie jest bardzo ważne, a strach często ma wielkie oczy. 
Koniecznie muszę napisać jeszcze jedno. W każdej książeczce o Maksie zastosowano bardzo ciekawą czcionkę - dużą i czytelną. Co pewien czas ważniejsze wyrazy i zwroty są kolorowe przykuwając uwagę maluchów. Na pytanie "Mama, co tu jest napisane?" można sto razy przeczytać "Dzielny kawaler", albo "... ktoś tu nie myje dokładnie zębów!". Myślę że każdego małego czytelnika takie frazy postawią do pionu. Chwała Maksowi!


niedziela, 23 czerwca 2013

Tytus, Romek i A'Tomek w wojnie o niepodległość Ameryki z wyobraźni Papcia Chmiela narysowani

 Tytus Romek i A'tomek to postacie znane chyba każdemu. 31 ksiąg popularnego komiksu towarzyszyło mi przez całe dzieciństwo i tzw. "lata szczenięce". Ich nakład do 2008 r. wyniósł 10 milionów egzemplarzy. Pomimo tego, że autor Henryk Chmielewski zupełnie niedawno skończył 90 lat, zachwyca nas ciągle nowymi pomysłami. Nasi sympatyczni bohaterowie nie zwiedzają już wysp Nonsensu i nie podróżują niesamowitymi pojazdami. Obecnie przeistoczyli się w bohaterów albumów historycznych. W moje ręce wpadła piąta część serii pt. "Tytus, Romek i A'tomek w wojnie o niepodległość Ameryki z wyobraźni Papcia Chmiela narysowani."
Książka (a właściwie pokaźnych rozmiarów album) jednych zachwyci, innych zniechęci. Przepięknie wydany, w twardej okładce jest jednak czymś zupełnie innym, niż niepozorne książeczki znane mi z lektury Tytusa de Zoo. Kiedy zaczęłam czytać zorientowałam się, że nie tylko forma jest inna - treść również. Nie jest to klasyczny komiks. Każda karta to jeden obrazek; jak mówi sam Papcio Chmiel - plansza. Obok planszy jest komentarz słowny, ot taki krótki opis do tego, co możemy oglądać na grafice. Na początku byłam rozczarowana. Brakowało mi komiksowego smaczku, tego jedynego w swoim rodzaju obrazkowego poczucia humoru i specyficznej drobnej kreski Papcia Chmiela. Z czasem przywykłam, rozsmakowałam się i.... po zakończeniu lektury wróciłam do początku i przeczytałam raz jeszcze. Za drugim razem podeszłam do tego bez uprzedzeń i oczekiwań i bawiłam się znakomicie. 
Papcio Chmiel nie stracił nic ze swojego fantastycznego poczucia humoru. Jego teksty są lekkie i cięte. Opisanie wojny i niepodległość Ameryki nie jest zadaniem łatwym zwłaszcza, kiedy chce się to zrobić lekko i z przytupem. Powiem Wam, że Papcio Chmiel mnie zachwycił. Historia opowiedziana jest ciekawie, nie brak tu interesujących szczegółów, i zabawnych wtrętów. Sposób opisania liczydła jako "pudełka z krążkami, dziadka dzisiejszego kalkulatora", rozważania, czy Tytus zdradzając Anglików złamał ósme przykazanie - te i inne drobiazgi  zachwycą niejednego malkontenta. Książka zawiera też wiele prawdziwych faktów. Możemy np. dowiedzieć się, że kilkanaście lat temu na pchlim targu w Pensylwanii pewien mężczyzna kupił podarty obrazek. Oczywiście chodziło mu głównie o ramkę, która bardzo mu się spodobała. Jakież było jego zdziwienie, kiedy odkrył, że pod obrazkiem ukryta była Deklaracja Niepodległości. W 1991 r. została ona sprzedana za 2,5 miliona dolarów. Takich ciekawostek w książeczce jest całkiem sporo. 
Książka przeznaczona jest zarówno dla młodzieży jak i dorosłych. Młody czytelnik zwróci uwagę na ciekawe podejście do historii i na pewno zapamięta kilka faktów, których znajomość pozwoli na błyśnięcie wiedzą w szkolnej ławie. A dorosły? Dorosły wychwyci specyficzne żarciki, i niedopowiedzenia, dzięki którym będzie chichotał do łez....


środa, 19 czerwca 2013

Fabrykantka aniołków

To druga książka Camilli Lackberg, która trafiła w moje ręce. Pierwszą pochłonęłam w kilka dni, ta również nie została w tyle. Po prostu świetny kryminał. 
Ot małe miasteczko, a obok niego niewielka wyspa. Na wyspie stoi samotny dom kryjący tajemnicę. Kilkadziesiąt lat temu w budynku tym funkcjonowała  szkoła prowadzona przez rodzinę Elvanderów. Pewnego dnia cała rodzina znika - zostaje tylko roczna Emma, którą zapłakaną znajduje policjant. A obecnie? Dom jest remontowany przez młode małżeństwo, które planuje założyć w nim pensjonat. Małżonkowie są nieszczęśliwi i samotni. Powodem tego jest utrata synka. Próbują znaleźć w remoncie ukojenie. Tymczasem zamiast ukojenia pewnego dnia ktoś podpala ich dom, a jakiś czas później padają strzały skierowane ku młodej kobiecie. Co łączy te dwie sprawy? I gdzie w tym wszystkim znajdziemy tytułową fabrykantkę aniołków? 
Jakiś czas temu czytałam książkę Pani Lackberg pt. "Kamieniarz". Uderzyło mnie podobieństwo w skonstruowaniu obu tych powieści. Każda z nich toczy się dwuwątkowo. Pierwszy wątek to czasy współczesne, drugi to przeszłość, która w pewnym momencie książki zaczyna zazębiać się z teraźniejszością. W dwóch książkach zabieg mi się podobał, jednak w trzeciej i kolejnych mogę nie zdzierżyć. Pomijając to - powieść jest naprawdę dobra. Autorka wyjątkowo dokładnie przemyślała fabułę. Nie pozwoliła sobie na  wpadki i niedoróbki, co przy kryminałach jest niezmiernie ważne. Zakończenie naprawdę zaskakuje i jest dla mnie zachętą do sięgnięcia po kolejne tomy sagi. Zorientowałam się już, że czytam je nie po kolej, jednak mam nadzieję, że nie ma to większego znaczenia. 

wtorek, 18 czerwca 2013

Konkurs z książką do oddania, gady i praca...

Uwielbiam lato. To pora roku, która pozwala na spotkania z przyjaciółmi, na długie wieczory przy ognisku (czy też ogniu palonym na dnie beczki w przydomowym ogrodzie). Rajdy, biwaki, spotkania ... czegóż więcej potrzeba. W ostatnią niedzielę siedziałam właśnie w gronie najbliższych mi osób i piekliśmy nad ogniem... Gady. Cóż to jest? To własnie pytanie konkursowe. Spójrzcie na zdjęcie i uruchomcie wyobraźnię. Nie będę wybierała najlepszej odpowiedzi, bo pewnie wszystkie będą super. Zwycięzcę wylosuję 24 czerwca. To cudowny dzień, w którym w mojej pracy kończymy Walne Zgromadzenie, co oznacza, że na dobre zaczynają się wakacje. Zapraszam do zabawy. Nagrodą jest książka "Szamanka w szpilkach" wydana przez Wydawnictwo Prószyński i spółka. 

Swoją drogą siedząc dzisiaj w pracy spojrzałam wstecz (w treści bloga) i stwierdziłam, że historia zatacza koło. Kilka lat temu cieszyłam się nad zwycięstwem nad głupotą, a tu wielkimi krokami zbliża się kolejna batalia. Na szczęście teraz do walki staje trochę więcej osób i  mam nadzieję że będzie dobrze. Mam też nadzieję, że za rok o tej porze będę świętować i przybijać radosną piątkę z koleżanką zza biurka. Oby ten nadchodzący rok był równie dobry jak ten mijający i oby Walne przyniosło nam Aguś równie dobre chwile jak tegoroczne. Co nie? 

niedziela, 16 czerwca 2013

W przededniu

Wydawnictwo "Prószyński i s-ka" towarzyszy mi od dawien dawna. Kiedy tylko powstało, wraz z moimi przyjaciółmi namiętnie przeglądaliśmy kilkunastostronnicowy (papierowy) katalog, który raz na dwa miesiące listonosz wrzucał do skrzynki pocztowej. Z każdego coś wybierałam i zawsze wśród kilku pozycji znajdowała się książka z serii "Fantastyka". To właśnie wtedy poznałam przygody Alvina Stwórcy, twórczość Ursuli K.Le Guin i oczywiście świetną sagę o Enderze. "Gra Endera" przez długi czas była moją ukochaną książką z gatunku fantastyki. Dlatego bardzo chętnie sięgnęłam po książę pt. "W przededniu" spodziewając się niezłej literackiej przygody współtworzonej przez Orsona Scotta Carda.
Nie ukrywam - moje obawy wzbudził fakt tworzenia serii w serii. "W przededniu" jest pierwszym tomem ciągu preqeli, których akcja dzieję się sto lat przed narodzinami Endera. Biorąc książkę do ręki bałam się, że będzie to twórczość wymuszona, jak się to często zdarza przy tego typu literaturze. Na szczęście myliłam się.
Powieść toczy się kilkuwątkowo. Obserwujemy rodziny górników eksploatujących skały i planetoidy krążące w przestworzach. Typowo dla Orsona Carda mamy tu przedstawione prozaiczne, "ludzkie" problemy. Powiązania, emocje, łączenie się w pary, tworzenie rodzin - to wszystko jest ważne, pokazuje nam stosunki łączące głównych bohaterów. To nic, że w kosmosie, nie ma znaczenia brak przyciągania - życie niewiele różni się od tego ziemskiego. W tym wątku czułam się całkiem dobrze. Przypominał dawną twórczość Carda. W innym miejscu powieści mamy przyjemność obserwować służby specjalne w trakcie ćwiczeń i treningu. Ta część powieści dała mi najwięcej frajdy. Trzecim wątkiem jest samotna podróż górnika na księżyc z misją ratowania ludzkości. Cóż - ten wątek moim zdaniem powstał tylko po to, aby móc pisać kolejne części powieści. Właściwie nic nie wnosi i oczywiście nie znajduje zakończenia. 
Generalnie w powieści mocno widać wysiłki autorów do przedłużenia powieści. Konieczność rozbicia ciekawej historii na kilka tomów powoduje, że traci ona wiele ze swojego uroku. Są sceny nie pasujące do reszty, które wybijają czytelnika z rytmu i drażnią, kiedy uświadomimy sobie, że nie mają większego sensu, a ich znaczenie zostanie pewnie wyjaśnione w kolejnych częściach powieści.
Książkę przeczytałam z przyjemnością i napisałabym że jest dobra, gdyby nie to, że zupełnie niedawno powróciłam do "Gry Endera". Orson Scott Card przyzwyczaił czytelników do bardzo dobrej fantastyki - przemyślanej, z wyraźnymi postaciami i konsekwentną fabułą. Potrafił zaskakiwać i wzbudzać podziw nad zastosowanymi rozwiązaniami. "W przededniu" tego nie ma. Fabuła jest prosta, wręcz banalna, a bohaterowie nie zachwycają. 
Książka bardzo spodoba się tym, którzy zaczynają przygodę z fantastyką i Enderem. Znawców i koneserów serii o Enderze może znudzić i rozczarować. Uważam jednak, że nawet oni powinni sięgnąć po "W przededniu" - z czystej ciekawości. 

sobota, 15 czerwca 2013

Ponadczasowe "Wiersze dla dzieci"

Julian Tuwim towarzyszy mi od zawsze. W dzieciństwie uwielbiałam "Ptasie Radio" z charakterystycznymi trelami, a na adapterze namiętnie odtwarzałam czarną winylową płytę ze słuchowiskiem "Pan Maluśkiewicz". W liceum i na studiach Tuwim odszedł na dalszy plan, aby teraz z przytupem powrócić do mnie i moich pociech. 
Na półce mamy kilka wydań wierszy Tuwima. Kilka dni temu z wielką przyjemnością dostawiliśmy kolejny tomik wydany przez Wydawnictwo "Skrzat".
Dobór wierszyków nie zachwyca fanów Tuwima (do których należą moje dzieci). Znajdziemy tu utwory najbardziej popularne: "Lokomotywę", "Abecadło", "Okulary" czy "Rzepkę". Dwa wierszyki stanowiły nowość dla  Starszej - "Dwa Michały" oraz "Pan Maluśkiewicz i wieloryb". Przyznacie, że dwa wierszyki spośród dziewiętnastu to dość niewiele. Niewątpliwe zachwyciła nas inna strona książeczki - ilustracje. Artur Gulewicz będący autorem obrazków naprawdę stanął na wysokości zadania. Pomysłowe, śmieszne i niebanalne przyciągnęły moje dzieciaki na dłuższy czas. Młodszy z uwagą śledził lokomotywę i zawartość wagonów. Starsza natomiast zachwycała się szczegółowością obrazków - śmieszną miną listonosza,  przesympatycznym kotkiem i uczestnikami sławnego wyrywania rzepki z ogródka. 
Książeczka godna polecenia wszystkim, którzy zaczynają przygodę z Tuwimem. Polecam również na prezent - tak pięknego wydania dawno nie widziałam. Twarda okładka, lśniący papier i żywe kolory z pewnością sprostają najbardziej wymagającym gustom. 



niedziela, 2 czerwca 2013

O tym dlaczego dłuuugo nie pójdę znów do kina...

Maj to wyjątkowo aktywny okres, jednak niekoniecznie pod względem literackim. Ogarnęłam Komunię mojej córki, wczorajszy Dzień Dziecka, choróbsko Młodszego i niniejszym mogę ogłosić, że wracam do blogowego świata żywych! Bardzo mi tego brakowało...
Dzień Dziecka - z racji brzydkiej pogody - spędziliśmy w kinie. Miało być Zoo w Uckermunde, ale pokonał nas deszcz i samopoczucie Młodszego. Plus był taki, że obejrzeliśmy naprawdę ładną bajkę pt. "Tajemnica zielonego królestwa". Ładna to dobre określenie. Takie bez emocji. 
Fabuła jakich wiele. Nastolatka Mary przyjeżdża do domu swego ekscentrycznego ojca, który wierzy w istnienie małych ludzików żyjących  w lesie. Dziewczyna przypadkiem trafia do Zielonego Królestwa, gdzie musi stawić czoło złym siłom, chcącym zniszczyć piękną krainę. Zostaje strażniczką pąka, walczy z Bagnistymi, zdobywa wśród Liścian nowych przyjaciół... jednym słowem nietrudno domyślić się co będzie dalej i jakie będzie zakończenie. Fabuła nieco banalna nie powinna nikogo zrazić, zwłaszcza gdy przypomnimy sobie, że adresatem są dzieci. Bardziej odstręczała mnie iście cukierkowa atmosfera całej produkcji. Jest różowo, słodko i tak jakość "dziewczyńsko", jak to określił Młodszy. Jeżeli dołożymy do tego migawki rodem z Avatara, których jest całkiem sporo -  mamy obraz całości. Na szczęście grupa wiekowa, do której film jest skierowany (w postaci rozanielonych dziewczynek do lat 10) siedziała w kinie z otwartymi ustami i wychodziła z sali uszczęśliwiona. A przecież właśnie o to chodziło prawda?
Dodam jeszcze, że do kina DŁUGO NIE PÓJDĘ. Młodszy był w kinie pierwszy raz. Usiadł w fotelu z nieodłącznymi atrybutami widza w postaci coli i kukurydzy i zaczął oglądanie ... REKLAM. Blok reklam trwał pół godziny, po których Młody miał pusty kubek i stwierdził, że właściwie to On może już iść do domu. Bajka właściwie już go nie zainteresowała. Uważam za grubą przesadę to, że po zapłaceniu prawie 100 zł za bilety, widz zmuszony jest jeszcze oglądać pół godziny reklam. Nie dziwię się, że w tym kraju piractwo kwitnie. Ja też wolę obejrzeć film w domu bez półgodzinnego wstępu w postaci wyginających się panienek  i samochodów mogących latać w kosmosie. Coś się komuś pomieszało...