sobota, 19 października 2013

Zagadka: Czym jeździ Mama Młodszego?

Niedaleko naszego domu jest warsztat samochodowy, w którym dość często parkują różnej maści auta ze znaczkami typu konik, jaguar i literkami układającymi się w przepiękny napis "Porsche". Młody lubi je oglądać i poznawać nowe marki. Dodam tylko, że droga do przedszkola prowadzi właśnie obok tego warsztatu. 
Pewnego dnia mkniemy właśnie do przedszkola. Młodszy zerkając do wnętrza warsztatu mówi:
M: Mamaaaa...
Ja: Co synku?
M: Wiesz jakie ja najbardziej lubię samochody?
Ja: ????
M: Porsche, Jaguar, Aston Martin i Opla!
Zagadka: Czym podróżuje Mama Młodszego? :-)))))

Pali się!

Każdy chłopiec ma w swoim życiu taki moment, kiedy chce być strażakiem. Dzielni i odważni strażacy są wzorem godnym naśladowania. Ten podziw i szacunek niewątpliwie podsycany jest zabawkowymi wozami strażackimi, puzzlami, figurkami i oczywiście - nie mogłoby być inaczej - książkami. 
Z dzieciństwa pamiętam wiersz Jana Brzechwy pt. "Pali się". Wprawdzie utknął on w mej pamięci jako piosenka, ale właśnie dlatego (jako że byłam dziecięciem wyjątkowo rozśpiewanym) do dzisiaj potrafię go wyrecytować w całości. Młodszy jest zachwycony i również recytuje niektóre fragmenty. Książki jako takiej nigdy w domu nie mieliśmy... aż do teraz. 
Cieniutka niepozorna książeczka zachwyciła całą moją rodzinę. Przedmiotem "ochów" i "achów" nie był wierszyk (czas zachwytu nim dawno minął), a ilustracje. Pan Zbigniew Dobosz stanął na wysokości zadania. Rysunki są sensem i podstawą tej książeczki. Kolorowe, bardzo szczegółowe ilustracje przykuwają uwagę maluchów na długi czas. Każdy strażak jest narysowany z wyjątkową dbałością o szczegóły łącznie z emocjami wypisanymi na zaaferowanych twarzach. Jest też zatroskany sędzia, jest fryzjer, mierniczy, nauczycielka, telegrafista.... każda postać świetnie narysowana i budząca zainteresowanie
małego obserwatora. Książka to właściwie ilustracje; tekst zgrabnie wpleciony pomiędzy postacie strażaków jest niejako dodatkiem i - co ważne - nie przeszkadza. Trzeba też dodać, że nie ma tu nic przypadkowego, każda ilustracja odpowiada temu, o czym właśnie jest mowa w wierszyku. Możecie sobie wyobrazić jaką euforię w moim synku budzi ciągle powtarzany tekst "Pali się!" Jakby mógł to wskoczyłby do książeczki aby gasić pożary z dzielnymi strażakami. I o to właśnie chodzi, co nie?
I ta mucha co to leci do Zgierza.... boska jest po prostu !

poniedziałek, 14 października 2013

Pensjonat Sosnówka

"Pensjonat Sosnówka" poszedł na pierwszą linię frontu niejako z rozpędu. Dobrze się stało, jako że poziom słodkości w moim organizmie nie opadł jeszcze po pierwszej części powieści co oznacza, że nie musiałam się do niego na nowo przyzwyczajać.   
Tym razem spotykamy Annę Towiańską jako właścicielkę i kierowniczkę pensjonatu zorganizowanego w odziedziczonej przez nią posiadłości. Anna pomaga wszystkim dookoła, a wszyscy dookoła pomagają jej. Interes kwitnie, przybysze intensywnie wypoczywają łowiąc rybki w pobliskim stawie... jednym słowem wszyscy są szczęśliwi. Pomiędzy te cukierkowe wątki autorka wplata historie z cyklu "samo życie". Mamy więc żonę Dyzia, która próbuje zabrać coś co do niej nie należy.Podobnie historia ma się z Wiolą, mamą Florka, która nagle przypomniała sobie, że ma synka. Florek jest moim ulubionym bohaterem tej powieści. Przemiły, rezolutny dziewięciolatek został bardzo skrzywdzony przez swoją biologiczną mamę. Serce się krajało kiedy czytałam o jego walce z rzeczywistością. Florek bardzo się starał, jednak nie zawsze mu się życie udawało. 
Pensjonat Sosnówka podobnie jak "Sosnowe dziedzictwo" zdobył moje serce. Pomimo prostoty i płytkości lektury oświadczam, że jeżeli Pani Maria Ulatowska napisze kolejne tomy będę wysoko skakać i machać mocno ręką zgłaszając swoją gotowość do przeczytania dalszych losów Anny Towiańskiej i jej przyjaciół.

niedziela, 13 października 2013

Sosnowe dziedzictwo

Pani Maria Ulatowska specjalizuje się w literaturze lekkiej, łatwej i przyjemnej. Najczęściej w ten sposób mówi się o literaturze trochę kiczowatej, o bardzo prostej fabule - ot, przeczytać i zapomnieć. Otóż powyższe przymiotniki zastosowane do twórczości Pani Ulatowskiej nie  mają owego pejoratywnego wydźwięk. Wręcz przeciwnie - ta lekkość pozwala czytelnikowi na chwilę zapomnieć o otaczającym świecie i dać się porwać powieści.
Anna Towiańska jest przemiłą, młodą osóbką, która po swoich przodkach odziedziczyła dworek znajdujący się w pobliżu miejscowości Towiany. Przyjeżdża tam pewnego pięknego letniego dnia obejrzeć swoją posiadłość. Położony nad jeziorem wśród sosen domek jest piękny, jednak bardzo mocno zniszczony. Anna po pierwszych oględzinach jest jednak tak nim zauroczona, że postanawia w nim latem zamieszkać. I - jak to w bajkach bywa - szybciutko znajduje znajomych i przyjaciół, którzy zrobią wszystko, aby Annie pomóc urządzić się w dworku. Anna jest osóbką trochę przekoloryzowaną przez autorkę, niemal idealną i bez wad, jednak kiedy przypomnimy sobie bajkowy charakter powieści, nie będzie nam to przeszkadzać.  Towiany również nieco odbiegają od małomiasteczkowej rzeczywistości. Annie wszystko układa się jak po przysłowiowym maśle. Poznaje przystojnego pana weterynarza, przemiłego adwokata, wspaniałą właścicielkę restauracji "Rybeńka" i sympatycznego miejscowego dziwaka Dyzia pełniącego przed "Rybeńką" funkcję parkingowego. Wszyscy się lubią, pomagają sobie nawzajem i są dowodem na to, że uśmiechem i miłym słowem można załatwić dosłownie wszystko. 
Obok wątku współczesnego poznajemy losy przodków Ani Towiańskiej. Autorka przenosi nas w czasy powstania warszawskiego. Ten wątek jest naprawdę ciekawy, co więcej - autorka nagradza swoich wiernych czytelników umiejscawiając część zdarzeń bohaterów w Kamienicy przy Kruczej. Kamienica ... bardzo mi się podobała i z przyjemnością czytałam powiązane wątki.
Pani Maria Ulatowska ma dar patrzenia na świat przez różowe okulary i przenoszenia zaobserwowanych przez nie obrazów na papier. Jeżeli dołożymy do tego lekkie pióro, otrzymamy wspaniałą powieść ku pokrzepieniu damskich serc. 

środa, 9 października 2013

J. Chmielewska z mojego dzieciństwa

Kiedyś, dawno temu w moim pokoju stała pękata szafa. Byłam wtedy dziesięciolatką w spódniczce i z warkoczykami, która już namiętnie połykała książki wszelkiej maści i rodzaju. Na dnie tej właśnie szafy moi rodzice przechowywali książki - jak to określali - nie dla dzieci. Aby nie było niedomówień dodam, że były to kryminały! Pamiętacie "Serię z jamnikiem" albo "Ewa wzywa 07"? Charakterystyczne malutkie książeczki w tekturowej oprawie... służyły mi głównie jako budulec dla mniejszych lub większych budowli. Oczywiście podczytywałam - jakżeby nie - jednak żadna z powieści mnie nie porwała. Do czasu. Pewnego dnia w moje ręce wpadła książeczka z "Serii z jamnikiem" pt. Wszystko czerwone". Wsiąkłam, przepadłam i wpadłam w uwielbienie. Przeczytałam ją ciurkiem i byłam zachwycona. Najlepsze jest to, że niewiele z niej zrozumiałam, jednak miłość do autorki tejże powieści Joanny Chmielewskiej owładnęła mnie niemiłosiernie. Kolejne były książki o Teresce i Okrętce; następne przeszły przez moją rodzinę sztormem. Czytał Tata, czytała Mama, wszyscy pękaliśmy ze śmiechu.
Szkoda, że już nic nie napisze ....

niedziela, 6 października 2013

Rozmowy o miłości z czterolatkiem :-)

W niedzielny poranek Młodszemu często zbiera się na czułości. Uściskom, całusom i przytulańcom nie ma końca. Napływ uczuć jest bardzo intensywny zwłaszcza wtedy, gdy Starsza nocuje u babci, a Młodszy ma Mamę tylko dla siebie. 
Dzisiejszy poranno - niedzielny dialog (Starsza śpi u Babci) 
Młodszy: Mamusiu, wiesz - kocham Cię strasznie mocno!
Ja: Ja Ciebie też synku.
M: A ja cię kocham mocniej, jak stąd do kosmosu!
Ja: A ja Cię kocham jak do kosmosu i z powrotem (nauka z książeczki "Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham" nie poszła w las :-))).
M: A ja cię kocham Mamo, jak stąd do gwiazdy!
Ja: A ja jak stąd do gwiazdy i z powrotem  synku.
M: Wiesz co Mamo?Ja cię kocham jak stąd do wszędzie. A wszędzie to też jest "z powrotem". I nie mów już więcej Mamo bo jeszcze coś wymyślisz....
Kurtyna

sobota, 5 października 2013

"Dziecięcym piórem" i mamusiną głową...

Dzieci są jak tablica. Możesz na niej rysować, pisać, malować i bazgrać, jednak trzeba zdawać sobie sprawę, że wszystko, co namalujesz zostawi "tam" trwały ślad. Niestety (albo też -stety) kredą do malowania na tej tablicy są m.in. książki. Można w małe główki ładować wróżki, magię, baśnie i fantazję (co moim zdaniem jest dla naszych pociech bardzo korzystne pod warunkiem, że na tym nie poprzestaniemy). Możemy też faszerować ich wszechobecną papką (patrz, Barbie, Monster High i tym podobne stwory). Możemy też spróbować przekazać im coś wartościowego, co przyda im się w dorosłym życiu i wykreuje pozytywne cechy charakteru. 
Przez dziewięcioletnie życie Starszej przewinęło się wiele książek; niestety niewiele z nich mogłam zaliczyć do tej trzeciej kategorii. Na pewno jest to "Kubuś Puchatek" (prawdy przez niego przekazywane wielbię), na pewno jest też tam "Dziecięcym Piórem" Ks. Jana Twardowskiego. 
Ponieważ Starsza w ubiegłym roku przystąpiła do I Komunii Świętej, postanowiłyśmy naprawdę sumiennie się do tego przygotować. Dodam tylko, że na co dzień jestem raczej daleko od Kościoła, jednak tu postanowiłam nie dawać Starszej żadnych forów. Pomyślałam sobie: "Chcesz? Proszę bardzo, ale z wszystkimi plusami i minusami". Uczestniczyłyśmy więc w Roratach, zaliczyłyśmy całe Triduum Paschalne, Nabożeństwa Różańcowe, Pasterkę ... ufffff, nie było łatwo. Moim problemem było to, że wiele obserwowanych przez nas obrzędów i zwyczajów było mi zupełnie obce. Patrzyłam na to wszystko jak na teatr. Jak wytłumaczyć dziewięciolatce o co chodzi w Wielkiej Nocy i Zmartwychwstaniu? I dlaczego święcimy pokarmy? I co to jest dusza? A Duch Święty? Pojęcie Trójcy było kompletnie nie do przeskoczenia. Dlaczego ksiądz ma moc rozgrzeszenia? I o co tak naprawdę chodzi w Komunii Świętej... poruszałam się jak dziecko we mgle....
Na szczęście (a raczej NA SZCZĘŚCIE) w moje ręce wpadł tomik "Dziecięcym piórem" ks. Jana Twardowskiego. Cóż za wspaniała książka!!! Mój zachwyt wcale nie jest udawany. To duchowy przewodnik, matczyny poradnik i moralny kodeks dla dzieciaków w jednym. Kiedy Starsza zadawała pytanie z serii pytań kościelnych w pierwszej kolejności sięgałam po czerwony tomik z nabożną prośbą "żeby tylko coś było, żeby tylko coś było"..... na szczęście najczęściej było. 
Wydanie, które posiadam zawiera III części: pierwsza o świętach w kościele,  druga o samym kościele, księżach i różnych obrzędach, trzecia o nas, modlitwie i pracy nad sobą. Opowiadania (a raczej przypowiastki) są króciutkie; rzadko przekraczają dwie strony; najczęściej mieszczą się na jednej i to razem z obrazkiem. Są opowiadania fotografie, zatrzymujące chwilę, są scenki proste i banalne, są też takie, które przekazują niesamowicie ważną treść w kilku zdaniach. Historyjki są poważne, są ironiczne, są śmieszne. Jedne przekazują proste prawdy - kochajmy rodziców, bądźmy grzeczni i uczynni; inne zmuszają do dyskusji. Krótki wierszyk "Pewna dziewczynka dawała mało, bo jej się kochać nie chciało" spowodował u Starszej taki słowotok, że nadążyć nie mogłam. 
Ksiądz Jan Twardowski zdobył moje serce i duszę. Pisał w tak cudownie prosty sposób...pokazywał drogę poprzez meandry kościelnych dogmatów i niezrozumiałych dla laika obrzędów - drogę jasną i prostą.Często używa słów "Mamusia i Tatuś", często tłumaczy jakieś zjawiska na przykładach dzieci, którym nie nadaje imion. Mówi "dziewczynka", albo "chłopczyk", co powoduje utożsamianie się małego czytelnika z bohaterami opowiadań. Często proza przeplata się z wierszami, co pewien czas jest śliczna ilustracja - naprawdę czytanie tej książki to prawdziwa przyjemność.
Kilka cytatów na zachętę:
"Co to jest post? Post to znaczy mieć na coś apetyt i nie zjeść, tak jak chłopiec, który nie był chory, nie miał grypy, nie miał gorączki, był głodny jak wilk, bo w dodatku zgubił śniadanie, ale nie zjadł ani jednego pączka choć miał ochotę. Czy potrafisz nie zjeść tego co chciałbyś zjeść?" 
Zdobyła mnie też droga krzyżowa dla dzieci. (Uczestniczyłam ze Starszą - bardziej smutnej i przygnębiającej "uroczystości" nie można sobie wyobrazić) "Dorośli obchodzą kościół i zatrzymują się czternaście razy jak na przystankach tramwajowych. Po drodze myślą, że idą za Jezusem. Dzieci także pójdą tą drogą ale zatrzymają się jeszcze na piętnastym przystanku". Tu następuje 14 przygnębiających opisów (choć ks. Twardowski próbuje smutek osłodzić). "A teraz piętnasty przystanek (...) Wszyscy wiemy, że trzeciego dnia Pan Jezus odwalił ciężki kamień i wyszedł z grobu. Poprzewracali się ze strachu żołnierze (...) Raniutko każdy kogut pieje z radością od razu na czterech płotach". Dziecko, które poznało drogę krzyżową przez różowe okulary ks. Jana zawsze będzie pamiętało tego koguta na czterech płotach...
Na zakończenie dodam, że dla zagubionych rodziców na końcu książki jest alfabetyczny spis utworów. Wiele trudnych pytań nie pozostało bez odpowiedzi dzięki tej książce.  Naprawdę zachęcam. 


piątek, 4 października 2013

Kraina, którą każdy, kto jest dzieckiem w sercu powinien odwiedzić.

Bajki są potrzebne nie tylko dzieciom. Owszem - im niezbędne, jednak dorośli też zyskują na tej "niezbędności". Często zdarza mi się czytać książki, które Starsza znosi do domu. Od kiedy zmieniła szkołę, czyni to bardzo często, ponieważ dzieci w jej klasie są generalnie czytelnicze i nie chodzić do biblioteki to obciach. I do tego wielbiona przez wszystkich bibliotekarka... 
Ostatnio przyniosła książkę pożyczoną od koleżanki. Patrząc na jej objętość (książki oczywiście, nie koleżanki) wiedziałam, że Starsza nie da rady. Koleżanka stwierdziła, że przeczytała ją w dwa dni, więc starsza zasiadła do czytania i .... widać było jak ucieka z niej powietrze. "Mama, ja ją będę rok czytać" stwierdziła i porzuciła powieść w kąt. Natychmiast ją przejęłam i zatonęłam w krainie, elfów wróżek i czarownic. 
Kendra i Seth to rodzeństwo. Kendra jest poważną i odpowiedzialną dziewczynką, Seth - roztrzepanym lekkoduchem. Pewnego dnia dowiadują się, że rodzice wybierają się na wycieczkę, wskutek czego oni będą musieli spędzić dwa tygodnie u dziadków. Są załamani, ponieważ dziadkowie to samotni dziwacy, którzy nigdy nie przejawiali chęci zapoznania się z wnukami. Nikt jednak nie pytał dzieci o zdanie, więc pewnego dnia wylądowały pod bramą wielkiego domostwa. Oprócz ogromnego, tajemniczego domu, dzieci zauważyły wielki ogród pełen motyli. Dziadek przekazuje im kilka zasad, których należy przestrzegać, a Kendrze dodatkowo ofiarowuje kilka maleńkich kluczyków. Do czego one pasują? I tu właśnie zaczyna się przygoda. Okazuje się, że dziadkowie są strażnikami "Baśnioboru" - rezerwatu dla magicznych zwierząt i stworów, które ukryły się tu przed światem ludzi. Oczywiście - jak to w bajkach bywa - są dobre i złe moce, które walczą ze sobą. Walka jest zacięta, piękna i straszna zarazem, a jej wynik zaskakujący. 
Książka jest po prosu piękna. Dopracowana w najmniejszych szczegółach kraina porywa czytelnika jak mocny nurt rzeki, więzi go i "wypluwa" dopiero na ostatniej stronie.. Elfy, wróżki, najady, satyrowie i wiele innych stworzeń - każde dopracowane w najdrobniejszych szczegółach, każde z wyraźnie przypisaną rolą. Baśniobór też jest przecudowny - mroczny i tajemniczy, zamieszkały przez niewyobrażalne moce. Największą zaletą książki jest pomysłowość autora. Ogromna krowa dająca czarodziejskie mleko, handlarz wróżek, sposób powstawania chochlików- to wszystko powoduje, że książka jest czytana jednym tchem. Naprawdę godna polecenia.
Teraz czekam, aż Starsza przyniesie mi od koleżanki kolejne tomy.... 

środa, 2 października 2013

Mea culpa...

Przyznam się do czegoś. Wczoraj stało się to, o czym myślałam, że nigdy mi się nie przydarzy. Wstyd mi strasznie i nie wiem jak to odpokutuję. Moja rozpacz jest .... duża po prostu.
Wpadła mi książka do wanny. Wpadła cała i nie dała mi żadnych szans na to, aby ją uratować. Do tego była w plastikowej okładce więc kontakt z wodą był dramatycznie długi. Wygląda... strasznie...  Pociechą dla mnie jest to, że to nie mój Kundelek. Nigdy, przenigdy nie zabiorę go do kąpieli. 
Więcej grzechów nie pamiętam......

wtorek, 1 października 2013

Lipcowe przypadki Agatki

Zdarza mi się sięgnąć na niższe półki mojej biblioteczki, gdzie ustawione są książki dla nieletnich mieszkańców mego domostwa. Zdarza mi się sentymentalnie przeglądać pożółkłe ze starości tomiki np. Pana Samochodzika. Nie myślałam jednak, że przytrafi mi się sytuacja, w której nową powieść przypiszę do tej samej kategorii co moje ukochane starutkie książki z dzieciństwa. A Właśnie Agatka z resztą swojej paczki zaszczyciła moją półeczkę swoją obecnością.
Agata wyjechała ze swoimi rodzicami na urlop. Kiedy dojechała nad morze okazało się, że najbliższe dwa tygodnie spędzi w towarzystwie kolegi, za którym - delikatnie mówiąc nie przepadała. Trudno się mówi - Agata zagryzła zęby uznając, że da radę. Nie przypuszczała, że razem z Maćkiem i jego siostrą Jolą przeżyje świetną, kryminalną przygodę. Pewnego dnia zamiast na plażę wybrali się na spacer do ruin pobliskiego zamku. Tam w piasku znajdują zakopaną butelkę, w której jest (jakżeby inaczej) ukryty tajemniczy list. Zawiera on pierwszą zagadkę, a raczej wskazówkę, w jaki sposób dotrzeć do ukrytego skarbu. Zagadka nie jest łatwa i zmusza dzieciaki do myślenia. Od zagadki, do zagadki z narażeniem życia, docierają do końca wspaniałej przygody. A gdzie jest koniec, cóż - rozwiązanie jest naprawdę zaskakujące. 
Autor książki Pan Sławomir Hanak gościł w naszym domostwie po raz drugi. Pierwsza powieść pt. "Dziewczyny i chłopaki, niepotrzebne skreślić" rozbawiła nas do łez. "Lipcowe przypadki Agatki" nie były już tak zabawne. W zamian za to były naprawdę ciekawe i porywające. Przygoda godna Pana Bahdaja, lub Niziurskiego. Bardzo pomysłowo rozpisana daje małemu czytelnikowi zarówno wypieki na twarzy jak i chwile wytchnienia. Z zagadkami nie lecimy ciurkiem, o nie. Mamy tu podróż rejsem i instrukcję, dlaczego w trakcie choroby morskiej należy pilnować zawietrznej, mamy wspaniały opis zabytkowego motoru i kilka innych przygód niezwiązanych ściśle z zagadką. Natomiast jeżeli już coś się dzieje, to się dzieje na całego. Zagadki odnajdywane przez dzieciaków są pomysłowe, a ich rozwiązania niezmiennie zaskakują. Wisienką na torcie są ilustracje, które dopełniają całości. Miła dla oka kreska i rozmieszczenie obrazków tak "przypadkiem" daje poczucie lekkości i przygody. Taka lektura na jesień - w sam raz!