Ania z Avonlea

Uwielbiam wracać do książek z dzieciństwa. Ze Starszą przebrnęłam przez "Dzieci z Bulerbyn", "Oto jest Kasię" i "Kiciusia". Młodszy uwielbia czytać ze mną bajeczki z serii "Poczytaj mi Mamo" Naszej Księgarni. Jednak mam też takie książki, do których moje dzięciołki jeszcze nie dorosły. Mam na półce wszystkie przygody Pana Samochodzika i wszystkie tomy "Ani z Zielonego Wzgórza". Najwspanialsze jest jednak to, że moją ukochaną Anię odkrywam po raz drugi :-)))

Streszczać nie będę. Dość powiedzieć, że Ania z rudego podlotka zmienia się w odpowiedzialną młodą kobietkę, która chcąc ratować wzrok ukochanej Maryli rezygnuje z wyjazdu na studia. Rozpoczyna karierę nauczyciela w szkole w Avonlea. Całe Jej życie toczy się wkoło tego miasteczka. Przyjaźnie, miłości, zmartwienia, radości - to wszystko znajdziemy właśnie tu.

Pan Paweł Beręsewicz (znany moim dzieciom z przygód Ciumków, których kochamy nad życie) podjął się niesamowicie wymagającego zadania i ponownie przetłumaczył Anię. Pierwszy tom zdobył moje serce, drugi utwierdził w przekonaniu, że Pan Paweł wie co robi. Opinie i zdania są różne, jednak moim zdaniem obecne tłumaczenie dodało powieści świeżości przy jednoczesnym dopasowaniu Ani do dzisiejszych realiów. Bohaterki w poprzednim tłumaczeniu były dziewczynkami z innej epoki. Teraz bardziej pasują do dzisiejszych podlotków. Potrafią nawet użyć siarczystego (jak na tamte czasy) języka, co wzbudziło u mnie ogromną wesołość. Nie wątpię, że niektórych czytelników może to razić, ja jednak uważam, że tłumaczenie Pana Beręsewicza dużo łatwiej przyjąć dzisiejszym nastolatkom niż wcześniejsze wersje. 

Czytanie Ani z Avonlea - tej konkretnej Ani z Avonlea - jest jak tchnienie lata w mroźny, słonczny poranek, albo podmuch zimy w gorący, parny, letni wieczór. W obu przypadkach ogarnia nas błogość i leniwa nadzieja, że właśnie nadchodzi coś, co przyniesie nam wspaniałe przeżycia. Lektura Ani budzi we mnie własnie takie uczucia. Treść lekka i przyjemna, a oprawa graficzna... no właśnie...

Ilustracje w wydaniu "Skrzata" autorstwa S. Kaczmarskiej są niesamowite. To właśnie one dodają książce smaczku, orginalności i niepowtarzalnego klimatu. Delikatne, a jednocześnie wszędobylskie są istotnym elementem powieści. Warto dodać że przepięknym elementem. 

Polecam.