Samotność liczb pierwszych

Smutna książka, a zarazem mocna. Mocna w opisach, w uczuciach, które budzi w czytelniku i w ujęciu ludzkich charakterów. I mocna w motywie przewodnim, którym jest samotność. 

Poznajemy Alice i Matti. Słowo poznajemy jest dość odważne, bo trudno poznać osoby, które tak naprawdę nie znają samych siebie, zamykają się w swoich skorupach głusi na cały świat. Alice w dzieciństwie miała wypadek, przez który stała się kaleką na całe życie. Matti obwinia się za zaginięcie swojej siostry bliźniaczki co powoduje, że brakuje mu sił na funkcjonowanie w społeczeństwie. Oboje samotni, nieszczęśliwi spotykają się w połowie drogi. Szukają się wzajemnie i potrzebują, jednak niczym przysłowiowi "żuraw i czapla" wciąż mijają się. Tak jak liczby pierwsze - są samotni wśród innych choć wiedzą, że gdzieś obok jest osoba, która ich potrzebuje, inna liczba pierwsza. 

"Liczby pierwsze dzielą się tylko przez jeden i przez siebie. Stoją na swoich miejscach w nieskończonym szeregu liczb naturalnych, ściśnięte, jak wszystkie, między dwiema innymi liczbami, ale mają w sobie coś, co różni je od innych. To liczby podejrzliwe i samotne." (s.139)

Powieść jest przerażąjąca w swoim smutku i nostalgii. Autor na kartkach książki upchnął tyle emocji, że tłoczą się w głowie czytelnika, który nijak nie może poradzić sobie z ich odbiorem. Z jednej strony współczuje bohaterom i kibicuje im w niezdarnych staraniach dostosowania się do rzeczywistości. Z drugiej strony ma ochotę wrzasnąć, na nich, aby opamiętali się bo zostawiają za sobą jedynie emocjonalne ruiny. Należy jednak pamiętać, że charakter głównych bohaterów w dużej mierze wywodzi się z zachowań tych, którzy towarzyszą im w codzienności. Alice ma trudności w szkole z niezbyt normalnymi koleżankami. Do tego dochodzi ojciec - życiowy pedant z zawodowym sukcesem na koncie i nieudanym życiem osobistym. Matti ciągle obwinia się o zaginięcie swojej siostry. Rodzice nie pomagają mu uporać się z uczuciami pogrążeni w rozpamiętywaniu i rozpaczy. Książka pełna jest smutku. Każdy z bohaterów walczy z własną rozpaczą nie bacząc na to, że rozlewa się ona na innych.

I jeszcze to zakończenie...

Smutek smutkiem, a ja polecam każdemu przyjrzeć się postaci fotografa. Czyż ten człowiek nie jest niesamowitą kreacją? Po prostu oaza na pustyni smutku... 

Niesamowita jest postać autora - młodego człowieka, który w żadnym wypadku nie jest humanistą. Fizyk z krwi i kości. Zazdroszczę wszechstronności. Czytając o Paolo Giordano mam wrażenie, że w swojej książce zawarł wiele przenośni czytelnych tylko dla fascynatów nauk ścisłych. Chciałabym móc z kimś takim podyskutować!