Annabel to piękna kobieta na umór zakochana w swoim mężu. Dla niego porzuciła swoją pasje związaną z dziełami sztuki i przeniosła się wraz z nim do Szwajcarii, aby wiernie trwać u jego boku, kiedy On robi karierę w bankowości. Niestety pobyt w Genewie coraz bardziej się przedłuża, a Annabel jest coraz bardziej sfrustrowana. Ze zwykłej kobiety, pracującej i jeżdżącej metrem przerodziła się w piękność na wysokich obcasach i w futrze z soboli. Jej piękna suknia kosztowała tyle, ile wynosiły jej miesięczne zarobki w poprzednim życiu, ale ta zmiana wcale jej nie odpowiada i chętnie wróciłaby do poprzedniego świata, zwłaszcza, że bardzo dokucza jej samotność. Nie może przeboleć, że teraz jej rola ogranicza się do czekania na męża.
Pewnego dnia Annabel dowiaduje się, że samolot, którym leciał jej mąż, rozbił się w Alpach. W samolocie był nie tylko Matthew, ale i rosyjska milionerka, będąca klientką szwajcarskiego banku. Annabel – mimo rozpaczy – jakoś nie może uwierzyć w bajeczkę, którą próbują karmić ją szwajcarscy policjanci. Nie wierzy w nieszczęśliwy wypadek zwłaszcza po tym, jak zauważa pewien szczegół w okazywanych jej dokumentach…
Na drugim końcu świata dziennikarka o imieniu Marina prowadzi własne śledztwo. Kiedy ginie jej przyjaciel Duncan kobieta nie ma wątpliwości, że wplatał się on w jakąś aferę, która skończyła się dla niego tragicznie. Duncan żył aferą, która od lat próbował rozwikłać a kiedy dał do zrozumienia, że w końcu zdobył dowody - zginął.
Oba te wątki - początkowo zupełnie niezależne i toczące się swoim rytmem - stopniowo się zazębiają i coraz bardziej zbliżają się do siebie. Pojawia się nagle jeszcze jedna bohaterka - młoda pracownica banku, w którym również pracował Matthew. Dziewczyna jest przestraszona i pragnie zniknąć z oczu swojego pracodawcy i jego pracowników. Uchyla Annabel rąbek tajemnicy i nie spodziewa się, że jej informację wywołają lawinę...
Świetna powieść pokazująca, że często to, co na pozór wydaje się białe, w środku jest czarne i brudne. Świat pełen jest ludzi, którym wydaje się, że pieniądze otwierają wszystkie bramy. Jeżeli jesteś bogaty to wolno Ci wszystko. Reguły ustawy i zasady są dla maluczkich - my bogaci mamy tyle kasy, że możemy sobie pozwolić na ich łamanie. Tymczasem okazuje się, że to nie tak. Jeżeli chcesz łamać zasady to nastaw się na to, że ko końcu twoje postępki kogoś zdenerwują. Jeżeli to będzie jedna osoba - to dasz radę. Ale jeżeli będzie ich więcej to mogą okazać się sprytniejsi od Ciebie.
Cristina Alger w "Żonie bankiera" mistrzowsko pokazała, że pieniądze to nie wszystko. Gdzieś tam liczy się jeszcze uczciwość i przestrzeganie zasad. Annabel - pomimo swojej rozpaczy łez i żałoby - w duchu postanawia walczyć. Nie poddaje się i z uporem dąży do odkrycia, kto zabił jej męża. Nie przypuszcza, dokąd zaprowadzi ją śledztwo...
Czytając powieść zafascynowana byłam realizmem opisywanych zdarzeń. Miałam wrażenie, że autorka napisała swoja własną biografię i - chcąc przykryć własny udział w aferze - leciutko ją sfabularyzowała. Niesamowite wrażenie udziału w wydarzeniach spowodowało, że się przestraszyłam. Każdy przechodzień w garniturze to oszust, każdy bankier to krętacz... Kiedy poczytałam o autorce i dowiedziałam się, że jest jednocześnie prawnikiem, ekonomistą, analitykiem finansowym i pracownikiem korporacji zrozumiałam, że to, o czym pisze nie jest jej obce. Tak jak matka świetni pisze bajeczki dla dzieci, tak zwierz literacki świetnie napisze o dżungli, którą zna...
Lektura "Żony bankiera" wprowadziła mnie w niesamowity nastrój. Dreszcz emocji na plecach jest czymś, co rzadko mnie spotyka przy książce, a tym razem się udało. Nie mogłam się oderwać, akcja wciągnęła mnie jak trąba powietrzna. Każdy rozdział przynosił coś nowego, każdy zaskakiwał niesamowicie. Lektura tej powieści to naprawdę czysta przyjemność.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz