Motyl

Zrobiła na mnie książka wrażenie, oj zrobiła. Problem mam ogromny ze zrecenzowaniem tej książki. Bo jak napisać cokolwiek sensownego o książce, która przewróciła moje spojrzenie na świat do góry nogami? Jak ująć wrażenie bezsilności i przerażenie, że choroba Alzheimera mogłaby spotkać kogoś, kogo kocham. Jak oddać uczucia, które kłębią się w głowie czytelnika i krzyczą: to niemożliwe żeby tak się działo! A jednak.

Alice jest kobietą sukcesu. Wykłada na Harwardzie, ma na swoim koncie książkę, przygotowuje studentów do doktoratu, odczyty, wykłady, seminaria - to wszystko jest jej pasją i sensem życia. Życie osobiste również ma dość poukładane. Mąż - również uznany naukowiec - trójka dzieci, z których każde podąża własną ścieżką. Sielankowe życie, jednak do czasu. Pewnego dnia Alice traci orientacje podczas codziennego joggingu. To wydarzenie w połączeniu z kilkoma innymi  drobniejszymi wpadkami z pamięcią powoduje wizytę u lekarza. Początkowo diagnoza jest prosta: przemęczenie, stres, dolegliwości związane z menopauzą. Dopiero po dokładniejszych badaniach pada wyrok - choroba Alzheimera. Alice niebo spada na głowę. Kobieta zmuszona jest zwolnić, pozamykać wiele rozdziałów ze swojego życia. Zdaje sobie sprawę, że pewnego dnia stanie się ciężarem dla bliskich, dlatego też szykuje sobie plan B. W swoim organizerze programuje przypomnienie tak, aby codziennie o ósmej rano musiała odpowiedzieć na pięć prostych pytań związanych z życiem codziennym. (np. ilość dzieci, adres domu, adres uczelni) Jeżeli będzie miała problem z udzieleniem odpowiedzi wówczas w komputerze ma odszukać folder o nazwie "Motyl" który... nietrudno sobie wyobrazić co ten folder zawiera. Alice nie przewidziała jednak, że życie i choroba spłatają jej niesamowitego figla... 

Choroba pozbawia ją wszystkiego, wiedzy, wspomnień, uczuć. Najstraszniejsze koszmary, które nawiedzają kobietę w początkowych stadiach choroby spełniają się. Tylko czy aby rzeczywiście sa takie straszne? Dla najbliższych chorej osobie na pewno tak, ale dla samej Alice? 

"Motyl" udowadnia, że choroba Alzheimera jest chorobą wielu osób. Osoba chora niewątpliwie cierpi, jednak mam wrażenie że najbliżsi przeżywają to wszystko dużo bardziej, zwłaszcza w ostatnim etapie choroby. 

Książka zawiera kilka medycznych pojęć i sformułowań jednak jest ich tylko tyle, aby uprawdopodobnić całą historię. Autorka nie zamęcza nas opisami leków i ich działaniem. Ważniejsze jest życie i odczucia bohaterki i jej rodziny. Lekkimi słowami, delikatnymi opisami czytelnik dostaje coraz to mocniej po psychice. Przy końcówce książki już po prostu chciałam skończyć. Bolało mnie obserwowanie jak pełna życia i energii inteligentna kobieta zamienia się w osóbkę, która nie potrafi żyć i funkcjonować w społeczeństwie. 

Wielkie BUM dla mojego postrzegania świata. Uderzyło mnie zwłaszcza stwierdzenie bohaterki o tym, że bez żadnego zastanowienia zamieniłaby się z chorymi na raka. Dlaczego? Bo z rakiem można walczyć, można mieć nadzieje, której Alzheimer w najmniejszym stopniu nie daje. Jest niewyleczalny. I już. 

Przemiana

Wiem, że nie jestem oryginalna, ale zakochałam się w twórczości Jodi Picoult. Pierwszą książkę pożyczyła mi koleżanka z pracy (dzięki Gosiu) i po lekturze wsiąkłam. Teraz każda pozycja, wypatrzona w bibliotece jest moja. Tym razem przyszła kolej na "Przemianę". 

Poznajemy Junę - kobietę, której los nie oszczędza. Pierwszy mąż zginął w wypadku samochodowym, drugi również nie żył długo. Wraz z Jej siedmioletnią córeczką został bestialsko zamordowany przez przypadkowego cieślę, który pewnego dnia zapukał do drzwi jej domu i poprosił o pracę. Juna pragnie śmierci, jednak jest coś co cienką nitką trzyma ją przy życiu. To maleństwo dojrzewające pod sercem. Kiedy córeczka przychodzi na świat okazuje się, że ma poważną wadę serca i potrzebuje przeszczepu. Po kilku latach znajduje się dawca - człowiek ten bardzo pragnie oddać swoje serce potrzebującej dziewczynce Ona jednak się nie zgadza ponieważ potencjalny dawca jest mordercą jej ojca i siostry. Nawet jeżeli dziewczynka zgodziłaby się na przyjęcie serca to na drodze do przeszczepu stoi jeszcze jedna przeszkoda. Dawca został skazany na karę śmierci, która ma być wykonana przez iniekcję czyli wstrzyknięcie trujących substancji do organizmu. To powoduje że organy nie nadają się do przeszczepu. Rozpoczyna się walka o wszystko... o zmianę sposobu wykonania kary śmierci, o prawdę, o wiarę i ... o miłość. 

Książka porusza trudne tematy. Czytelnik zastanawia się nad sensem życia, nad szacunkiem do niego. Przekonujemy się, że nawet to, co wydaje się na sto procent prawdziwie i udowodnione może okazać się zupełnie inne. Autorka "bawi się" wiarą katolicką i pokazuje, że pewne od tysięcy lat uznawane prawdy można bez trudu podważyć.

Autorka spotyka się z wieloma zarzutami np. kwestia pisania wszystkich książek wg tego samego schematu.  Rzecz w tym, że rzeczywiście można ten schemat szybko wyczuć, ale czy to cokolwiek przeszkadza? Jej twórczość porusza tak trudne tematy, a zakończenia są tak zaskakujące, że po lekturze długo nie można się otrząsnąć. 

Podsumowując: książkę należy wziąć do rąk tylko wówczas, kiedy dysponuje się sporą ilością wolnego czasu. Dlaczego? Ponieważ kiedy czytelnik rozpocznie lekturę, ta go wciągnie, przenicuje jego umysł na lewą stronę, a na zakończenie wypluje z ogromną ilością przemyśleń i wątpliwości. 

Serdecznie polecam. 

Po czym poznać dobrą książkę dla dzieci?

Odpowiedź na pytanie zawarte w tytule postu: Po tym, że dziecko zamiast iść spać wkurza rodzica ciągłymi błaganiami w stylu: "Błagam, jeszcze jeden rozdział!" "Wstanę rano na bank tylko jeszcze poczytaj!", "Mamo proszę jeszcze chwilkę!" Szału można dostać. Przy Ciumkach było o tyle odmiennie, że sama chętnie czytałam kolejne opowiadania zawarte w książce.

"Ciumkowe historie w tym jedna smutna" są wyjątkowym zbiorem opowiadań o czteroosobowej rodzinie, która jest zwykłą rodzinką jakich wiele. Mama, tata, syn i córka są bohaterami historyjek pokazujących codzienne życie oraz sprawy, które są ważne. Mama i tata są wyjątkowo ciepłymi i tolerancyjnymi rodzicami natomiast pociechy Grzegorz i Kasia jak większość dzieci mają problemy, które wspólnie należy rozwiązać. Grześ przeżywa wielki stres związany z pierwszą spowiedzią, Kasia nie może doprosić się tiulowej sukienki do trenowania baletu. Moje serce zdobyła historia o tym, jak Ciumkowi rodzice spotkali się i zakochali, natomiast moja Starsza prawie płakała kiedy Ciumkom zdechł pies. Opowiadań w książeczce jest dwadzieścia. Ciekawe jest to, że opowiadania te są ujęte w różne formy. Pomiędzy zwykłymi opowiadaniami można znaleźć wiersz; jest też forma dramatu użyta w utworze pt. "Niezwykła ciocia Kazia - dramat w jednym akcie". Wszystkie opowiadania mają jedną wspólną cechę - są napisane tak lekkim językiem, że czytelnik kończąc jedno opowiadanie z wielką ochotą przewraca kartkę i zabiera się za lekturę kolejnego. 

Książka jest ślicznie wydana. Poręczny format, twarda okładka, bardzo żywe kolory - to wszystko powoduje, że książka jest bardzo przyjazna dla dzieci. Całość dopełniają piękne ilustracje Surena Vardaniana. Coś pięknego. 

W trakcie lektury rodzą się ogromne emocje. Są opowiadania, przy których płakałyśmy ze Starszą ze śmiechu, ale są też takie, które czytałam szybko bo widziałam, że Starsza bardzo się wzrusza. Jest też opowiadanie, którego Starsza najzwyczajniej w świecie się bała. Do dzisiaj nie zostało ono przeczytane do końca. 

Książeczka jest wyjątkowa. Mam nadzieję że w czasach księżniczek, bakuganów i innych infantylnych bohaterów zwykli Ciumkowie obronią się i szturmem zdobędą Wasze serca. 

Śliczna przesyłka z morderczą zawartością

Zastanawiałam się jak uczcić Światowy Dzień Książki. Los zdecydował za mnie i w ramach Kryminalnej majówki obdarował mnie w tym pięknym dniu pięknym prezentem. 

TA DAAAM!

W ramach wymianki zorganizowanej u Sabinki pod hasłem "Kryminalna majówka" otrzymałam paczuszkę od Moniki prowadzącej bloga Popołudnie z książką. A oto relacja:

Książka jak na podarunek przystało była ślicznie opakowana.

Starszej nie było w domu ...

... więc rozpakowywaniem zajął się Młodszy szczęśliwy
z powodu nieobecności Starszej. Ja Mama! Ja !

Z papieru wyłoniło się śliczne pudełeczko, jednak Młodszy
nie pozwolił nacieszyć oka. W tempie błyskawicy podniósł pokrywkę...

... i mogłam w spokoju oddać się samotnemu buszowaniu
w pudełku, gdyż Młody szczęśliwy z paczką lizaków oddalił
się, aby w spokoju popracować nad próchnicą swoich ząbków.

W pudełku znalazłam wiosenną karteczkę od Moniki.
Dzięki Monika! Trafiłaś naprawdę świetnie!

W pudełku zalazłam dwie książki (obie trafiły w mój gust),
zakładeczkę, coś do picia, do chrupania. Jako jedyna
dostałam też "zapewniacz spokojnego czytania" w postaci
paczki lizaków :-)))

A to zdjęcie zrobiłam po to, aby pokazać Wam piękne
opakowanie świetnej zawartości. 

Książka, jeże i ekologia

Pewnego dnia Starsza wróciła ze szkoły z zadaniem z serii tych, które budzą we mnie dreszcz przerażenia. Zbliżający się "Dzień ziemi" obudził w głowie nauczycieli pomysły związane z ekologią. Zadanie domowe mojej Starszej brzmiało: przynieść własnoręcznie zrobioną ekozabawkę. Nie cierpię takich zadań. Moje zdolności plastyczne zatrzymały się na szkole podstawowej i z dreszczem przerażenia przypomniałam sobie ubiegłoroczne szaleństwa, kiedy to zrobienie wiatraka z butelki typu Pet zabrało nam pół dnia. Brrrr.....

Dobra - zrobić trzeba, nie ma rady. Jeszcze tylko na pocztę po przesyłkę i do roboty. A na poczcie niespodzianka. Przesyłka od Wydawnictwa Prószyński zawierająca książkę pt. "Ekozabawy dla małych i dużych". Oniemiałam. Zbieg okoliczności niesamowity prawda?

Pojechałam do domu i ze Starszą zabrałyśmy się do wertowania pomysłów. Czego tam nie było! Malowane słoiczki, ramki z kartonów, rekinarium, kwiatki, jeżyk i wiele wiele innych ekologicznych niespodzianek. Każda dokładnie opisana obfotografowana i ze szczegółową instrukcją obsługi. Każda opatrzona "Ekotropem" czyli ekologiczną ciekawostką rozbudzającą wyobraźnię małego czytelnika i troskę o naszą Matkę Ziemię. Wiecie na przykład, że około 70 % serwetek w Europie zrobione jest z włókiem pochodzących z recyklingu? Albo, że w Polsce zużywa się 400 milionów aluminiowych puszek rocznie? Inna ciekawostka: butelka plastikowa rozkłada się w ziemi około 500 lat, guma do żucia - 5 lat, a niedopałek papierosa po 2 latach. Wiedza, która robi wrażenie nawet na dzieciakach...

Książka pokazuje jak w trakcie zabawy wykorzystać przedmioty, które na co dzień lądują w koszu. Zużyte kartki, puste słoiki, puszki, rolki po papierze, nawet makaron - wszystko się przyda i wszystko może stanowić surowiec do tworzenia niesamowitych rzeczy. 

Podsumowując - 55 propozycji, z których każda jest pomysłem na ciekawe spędzenie wolnego czasu. 

Wracając do sprawy - ze Starszą zrobiłyśmy jeża (a nawet dwa). Zajęło nam to pół godziny; Starsza była szczęśliwa, bo miała piękne jeże, ja również (praca była bajecznie prosta), a zdobyta ocena w szkole to szóstka.  

Nie czytaj !!!

O Flipku, uczuciach i empatii.

Nadszedł ten moment, w którym na "Półeczce z niebieskimi migdałami" oprócz okładek książek czytanych przeze mnie i przez Starszą pojawiła się trzecia okładka opatrzona podpisem "Młodszy czyta". Oczywiście książki towarzyszą Młodemu od urodzenia, ale dopiero teraz świadomie wybiera, co chce mieć czytane na dobranoc. Pierwszą książeczką, którą z Tatą maltretowali co wieczór był hipopotamek Maks. Potem przyszła kolej na "Flipka" i ... tak pozostało do dzisiaj. Młody zapałał ogromnym uczuciem do tego zagubionego króliczka i żadna inna nie wiem jak kolorowa okładka nie jest w stanie Go odciągnąć. Czasem  jego uwagę przyciąga jeszcze "Tupcio Chrupcio", ale mam wrażenie, że główny powód zainteresowania wynika z tego, że sposób wydania "Tupcia" jest identyczny jak książeczek o ukochanym "Flipku".

O Flipku pisałam już wcześniej jako że dwie pierwsze części czytała jeszcze Starsza. Flipek jest króliczkiem, którego wiatr porwał od Mamusi i Tatusia. Biedny smutny królik tuła się po lesie wraz ze swoją maskotką zajączkiem Przytulaczkiem i szuka swoich rodziców. Na szczęście co chwila spotyka dobre dusze pomagające mu przetrwać w nieprzyjaznym świecie. Pan Jeżyk z całą rodzinką, który organizuje dla Flipka przyjęcie, rodzinka misiów, bóbr stolarz, który zrobił specjalnie dla Flipka drewniany wózek. Jest też Pani Krowa i Pan Borsuk będący dla Flipka wspaniałym przyszywanym dziadkiem. Wszyscy próbują pomóc Flipkowi jednak nic z tego nie wychodzi (bynajmniej w dwóch pierwszych książeczkach). Moje dzieci pokochały Flipka i ciągle zastanawiały się, kiedy w końcu odnajdzie mamę. Starsza na potrzeby młodszego brata wymyśliła nawet historyjkę, w której Flipek spotyka mamę na polu buraków. 

Kiedy przyszła do nas paczuszka od Wydawnictwa Wilga z trzecią częścią przygód Flipka radość moich dzieciaków była ogromna. A moja? Cóż... po kilku dniach byłam w stanie cytować niektóre części z pamięci i marzyłam o zmianie repertuaru :-). 

Ostatnia część Flipka pod znamiennym tytułem "Nareszcie razem" jest pięknym i wzruszającym ukoronowaniem poszukiwań rodziny. Przyjaciele Flipka postanawiają pomóc mu odnaleźć bliskich. Rozpoczęło się wielkie szukanie. Tymczasem Flipek nie czekając na wyniki poszukiwań ruszył w dalszą drogę. Zmęczony położył się w grocie i zasnął. Śniła mu się mama... na szczęście nie tylko śniła. Okazało się, że mama także go szukała i nareszcie osiągnęła wymarzony cel odnajdując synka. Szczęśliwy Flipek znalazł się w objęciach mamy, taty i trójki króliczego rodzeństwa. Moje dzieciaki też były szczęśliwe. 

Książka ma jedną niesamowitą cechę. Jest... smutna to niewłaściwe słowo, to nie te emocje... ona jest jak na książkę dla dzieci niezmiernie poważna. W żadnym wypadku nie należy tego traktować jako wadę. Wręcz przeciwnie. Pani Wanda Chotomska, która literacko ubrała w słowa historię Flipka jest dla mnie mistrzynią przekazywania emocji w sposób, który nawet dla trzylatków jest zrozumiały. Mój synek przy lekturze "Flipka" wykazywał się niezwykłą empatią. Byłam zaskoczona, kiedy w odpowiednich momentach był smutny, mówił o tęsknocie, radości, a nawet wdzięczności za okazaną pomoc. Książka jest po prostu świetna. Pięknie wydana, z kolorowymi ilustracjami, wartościową treścią i pięknym przesłaniem. Każdy rodzic, który chciałby porozmawiać ze swoją pociechą o uczuciach powinien zaopatrzyć się we wszystkie części przygód Flipka. Gwarantuję że będziecie mile zaskoczeni umiejętnościami maluchów w tej kwestii. 

Jak widać Młodszy też poleca :-)))

Pozdrowienia z Wielkanocnych wojaży (fotorelacja :-))

W tym roku wyjątkowo Wielkanoc spędziliśmy daleko od Szczecina. Wyjazd udał się niesamowicie. 

Tradycyjny koszyczek był... ale właściwie na tym tradycja się skończyła. 

Kiedyś fruwała Starsza.
Teraz przyszła kolej na Młodszego

Jastrzębia Góra jest częścią Kaszub. Wszędzie obecne są "Kaszubskie nuty"
Zarówno na deptaku...

... jak i w większości odwiedzanych restauracji .

Jastrzębia Góra jest miejscem wysuniętym najbardziej na północ. 

W Wielkanocną niedzielę odbyło się coroczne szukanie jajek

Morze też dało frajdę. Po raz pierwszy znalazłam się w miejscu, gdzie zabawa
w uciekanie falom naprawdę miała sens. Starsza była wniebowzięta...

... natomiast Młodszy stanowczo wybierał bezpieczne miejsca z daleka od fal . 

Sztormy w tej części Polski rzeczywiście robią wrażenie.
Falochrony również...

Młodszego dość często przyłapywał Morfeusz i to w różnych sytuacjach. 

A to zdjęcie na samym koniuszku Helu. Na żywo robi wrażenie, na zdjęciu
niestety nie bardzo to widać. 

Na Helu obowiązkowo należy odwiedzić Muzeum "wojennych gadżetów". 

Młodszego w ogóle nie ruszały miny, okręty czy działa.
Za to strażacki opel... to było coś.

Nie przypuszczałam, że Gdańsk jest taki piękny! 

Hakus-pokus

Kiedyś obiecałam sobie, że nie będę czytać streszczeń umieszczonych na okładkach książek. Było to po lekturze powieści (nie pamiętam tytułu), w której przez trzy czwarte książki nic się nie działo. Dopiero w końcowej części nastąpiło bum, które na okładce było uwypuklone jako główna treść książki. Wściekła byłam nieziemsko, ponieważ z opisu wydawało się że książka warta jest wydania niemałej ilości gotówki, a tak naprawdę treści w niej było tyle co kot napłakał. Od wtedy nie czytam opisów z okładek przed lekturą, a dopiero po jej zakończeniu. "Hakus - pokus" to kolejna książka będąca dowodem na to, że czytanie opisów nie jest dobrym zwyczajem. 

Treść na pozór banalna. Dwoje ludzi zagubionych na emigracji. Ona - pani psycholog o imieniu Beata, poraniona przez chorą psychicznie matkę i narzeczonego pedanta. On - Robert - programista poraniony równie mocno przez żonę, która w trakcie trwania małżeństwa odkryła, że właściwe powinna urodzić się w ciele faceta, a nie kobiety i niewiele robiąc sobie z uczuć męża, z Christyny zmieniła się w Chrisa. Spotykają się w firmie zatrudniającej programistów dbających o bezpieczeństwo systemów komputerowych dużych firm. Niestety nie wszystko co wydaje się dobre, takie właśnie jest. Informatyk swoją pracą może robić wiele dobrego; niestety umiejętności te można łatwo  spożytkować w sposób bardzo szkodliwy i nieetyczny. Uczucie które rodzi się pomiędzy Beatą a Robertem zostaje wystawione na ciężką próbę wymagającą szybkiego podjęcia decyzji: zaufać, czy nie zaufać?

Książka napisana dobrze pozwala na delektowanie się treścią. Akcja płynie, toczy się, przelewa z miejsca na miejsce - jak na dobre czytadło przystało. Poznajemy rozterki Beaty, wątpliwości Roberta, oglądamy galerię dziwaków będących geniuszami w swojej profesji. W żadnym wypadku nie należy traktować książki jako sensacji. Dopiero gdzieś w drugiej połowie książki pojawia się zarys problemu, który pozwala rozwinąć się wątkowi sensacyjnemu. 

Książka pokazuje w bardzo wyraźny sposób, że to co dla jednych jest przestępstwem, dla innych może być dopuszczalne, a jeszcze inni w danym zachowaniu nie widzą niczego złego. Podoba mi się bardzo teoria "białych i czarnych kapeluszy", które w westernach pokazują dobre i złe charaktery. Nie ma tam miejsca na odcienie szarości. Tymczasem książka każe się czytelnikowi zatrzymać i zastanowić czy rzeczywiście szarość nie występuje - co więcej, czy w niektórych przypadkach nie jest wręcz niezbędna. 

Na zakończenie dodam tylko, że gdybym przeczytała opis z tylnej części okładki przed lekturą, byłabym znowu rozczarowana. Opis sugeruje, że jest to książka sensacyjna, a tak nie jest. Nie znając tego opisu delektowałam się dobrą prozą ukazującą uczucia dwójki zagubionych emigrantów, sensacja była tylko dobrym zakończeniem. Po przeczytaniu opisu ciągle czekałabym, kiedy akcja się zacznie, gubiąc po drodze to co w książce ważne. 

Cóż...

Listy do M

Po czym poznać filmy, które mi się podobają? Po tym, że na nich nie zasypiam. Większość filmów pamiętam z napisów początkowych, a następnie końcowych. Kiedy oglądam film od początku do końca oznacza to, że mi się podobał. "Listy do M" obejrzałam od początku do końca.

Miałam wrażenie, że "Listy do M" to kolejny naiwny fimik, przewidywalny do granic możliwości, ckliwy, z niezbyt udanymi dialogami. Nic z tych rzezy. W "Listach" znajdziemy polską śmietankę aktorów, którzy wspaniale wczuwają się w świąteczny klimat.  Dialogi są błyskotliwe, akcja szybka i nieskomplikowana, a odczucia widza takie jak powinny być -  świąteczne. Wątków w filmie jest kilka - jedne śmieszne, inne wzruszające jeszcze inne budzące wspomnienia. 

Jeżeli oczekujecie ambitnego kina, to nie sięgajcie po "Listy do M", ale jeżeli chcecie się po prostu dobrze zabawić - polecam. 

Rzadko to robię a jednak... STOS! A na dodatek KURA!

Stosiki nie są tym, co Tygrysy lubią najbardziej. Nie lubię ich oglądać, a tym bardziej umieszczać. Nie wiem z czego wynika moja niechęć - nie lubię i już. Jednak tym razem postanowiłam się złamać i poczynić kilka zdjęć. Po pierwsze po to, aby podziękować darczyńcom, a po drugie po to, aby nacieszyć oczy. Tak więc  Voilà!

Pierwszy stosik jest własnością Starszej i Młodszego. Od góry:

1. "Ciumkowe historie" - wcześniejsze tomy są świetne; ten również zachowuje poziom.

2. "Franek i duch drzewa" - wprawdzie to drugi tom przygód Franka, ale nie szkodzi. Historia jest samodzielna, a wydanie tak przepiękne, że warto było!

3. "O czym szumią wierzby" - książka wydana w serii  "Feniks" podobnie jak "Tajemniczy Ogród" o którym pisałam tu.  

4. "Nudzimisie i przedszkolaki" - książka, którą Starsza bardzo chciała mieć. Wydaje mi się, że jest już na nią trochę za duża, ale od września Młody idzie do przedszkola więc będzie jak znalazł...

5. "Przygody Krowy Balbiny" - seria "Bajki - usypiajki" z której znamy już "Czarodziejkę Dobrochnę", "Bardzo małą dziewczynkę..." i "Słonecznikową dziewczynkę" była wystarczającym argumentem za :-)))

6. Na koniec wyczekany, ukochany, wspaniały i znany prawie na pamięć "Flipek". Rozpisywać się nie będę bo to materiał na kolejną recenzję. Dodam tylko 

Czas na stosik właściwy. Od góry:

1. "Lala" - wygrana u Evity. Dziękuję serdecznie. 

2. "Bibliotekarki" od Wydawnictwa "Skrzat". Bardzo jestem ciekawa tej książki. Recenzje spotykane na zaprzyjaźnionych blogach są bardzo skrajne. Bardzo. 

3. "Babskie gadanie" - książka pożyczona od Pani Tereski. Akcja dzieje się w Szczecinie, autorka jest jest ze Szczecina, ja jestem ze Szczecina...
4. Pod nocnym niebem" - od Wydawnictwa "Prószyński i S - ka"
5. "Crom i uczeń czarnoksiężnika" - od Wydawnictwa Zielona Sowa"
6. "Zapach cedru" z wymianki na "Lubimy Czytać"
7. "Pojechane podróże" od Wydawnictwa Pascal
8. "Uciekinier" od Wydawnictwa "Muza"
9. "Trzynasta opowieść" z wymianki na "Lubimy Czytać"
10. "Z historii PRL. Dziennikarze cz. II" - z Merlina za 5 zł. Nie mogłam się oprzeć :-)))
A oto stos dodatkowy bibliotekowy: Opisywać go nie będę, dodam tylko, że przeczytałam z niego "Kato - Tatę". Przeczytałam to dużo powiedziane. Na 11 stronie odpuściłam i uznałam, że można czytać o ludzkich tragediach ale wszystko ma swoje granice. Więcej nie przeczytam. I już 

A na zakończenie prac plastycznych część druga - Kurka wielkanocna jakich mało!

Nie tylko książki

Dwa wybory

Dziecko to wielkie szczęście i dar - wie o tym każdy, kto choć trochę musiał się o swoje maleństwo postarać. Nie wątpię jednak, że w pewnym wieku i w pewnych okolicznościach dziecko może być tragedią. Dla młodej dziewczyny niechciana ciąża to... tragedia. Podobnie dla młodego chłopca, który uważa, że ojcostwo to zbyt wysoka cena za chwilę przyjemności. Po otrząśnięciu z szoku przychodzi pytanie: Co dalej? Czy sobie poradzę jako mama (tato)? Czy on/a będzie na tyle silna/y, aby dzieciątko wychować na dobrego człowieka? W takiej chwili człowiekowi wydaje się, że jakąkolwiek decyzje podejmie - będzie ona zła. 

"Dwa wybory" to książka, która wyraźnie mówi, (aż krzyczy) że wyboru trzeba dokonać i to jest właśnie najtrudniejsze. A potem? Potem trzeba brać życie garściami takie jakie jest z poszanowaniem własnej decyzji i nie zważając na otoczenie. 

Młoda Elisabeth dowiaduje się że jest w ciąży. Postanawia...

Urodzić to dziecko. Libby uważa, że musi ponieść konsekwencje swojego czynu. Dziewczynie nie jest łatwo. Odwraca się od niej ojciec, mama choć stara się jak może - nie potrafi nie potępiać córki. Im bliżej porodu tym bardziej świat staje do góry nogami. Najbliższe przyjaciółki nie radzą sobie z sytuacją, podobnie jak przyszły tatuś. Libby opada na dno... Na szczęście okazuje się, że przy małej istotce która całą sobą potrzebuje mamy nie jest łatwo się poddać. Libby .... nic więcej nie zdradzę. 

Usunąć ciążę. Beth jedzie do kliniki i usuwa ciążę. Wydaje się, że zabieg będzie jak wycięcie kurzajki. Usunie i tyle. Nie przypuszcza jak silny będzie ból zarówno fizyczny jak i psychiczny. Prześladuje ją pytanie o to, co by było gdyby... Nie jest łatwo. 

Czytelnik poznaje losy obu wcieleń Elizabeth, uczestniczy w najważniejszych wydarzeniach jej życia. Uczucia kłębią się w głowie. Jak tu pochwalać, czy też potępiać kiedy zwykłe życie tak przygniata? 

Kiedy odłożyłam książkę przyszło mi do głowy jedno: O ile byłoby łatwiej, gdyby niechciane ciąże po prostu się nie zdarzały. Każde dziecko powinno być wyczekiwane jak największy skarb. Nie powinno być udręką i karą. Tylko jak do tego doprowadzić... 

Prace ręczne są mi obce, ale...

Prace plastyczne nigdy nie były moją mocną stroną. Plastyki w szkole szczerze nienawidziłam, a większość prac pomagali  mi robić rodzice. Moje dziecię - jako potomek plastycznego nieudacznika - również nie pała miłością do machania klejem i nożyczkami. Kiedy jej przyjaciółeczki zaczęły ją namawiać do uczestnictwa w pracach plastycznych organizowanych na plebani widziałam rozpacz w jej oczach.  W końcu uległa zastrzegając "Tylko jeden raz!" Poszła i ... wsiąkła. Na początku byłam sceptyczna, jednak kiedy patrzyłam jakie cuda przynosi uwierzyłam, że zajęcia organizuje prawdziwy pasjonat. Co ciekawe - każde dziecko wychodzi z zajęć przeszczęśliwe dzierżąc w łapkach kolejne cudo. Efekt dzisiejszych zajęć przeszedł moje najśmielsze oczekiwania A oto:

 Świąteczny stroik wiosenny !

Śliczny prawda ?