Zapisane w wodzie

Kolejna książka czytana w telefonie dzięki Legimi. Miała być czytana podczas spacerów z psem, a tym samym stanowić miłe wypełnienie tych kilkunastu minut spędzonych na powietrzu. Tymczasem  czytałam nie tylko podczas spacerów, ale i w domu, a nawet... w samochodzie stojąc na światłach. 

Żeby nie było wątpliwości - to wcale nie jest tak, że powieść szalenie mnie wciągnęła i nie mogłam się od niej oderwać. Wcale nie. Powieść raczej zaliczę do tych nudnych i mało porywających. Sytuacja spowodowana była raczej mnogością bohaterów co powodowało, że jakakolwiek dłuższa przerwa w lekturze zmuszała mnie do cofania się i przypominania sobie, kto jest kim. 

Miasteczko Beckford cieszy się złą sławą ze względu na serię tragicznych wypadków, mających miejsce w miejscu zwanym Topieliskiem. Dawnymi czasy Topielisko służyło do karania kobiet posądzonych o czary. Związywano im ręce i nogi i wrzucano w odmęty wody. Jeżeli tonęły, to znaczy, że nie były czarownicami... pokrętna logika. We współczesnych czasach również zginęło tam kilka kobiet.  Anna, Lauren, Katie i Nel... wszystkie utonęły. Nie ma co ukrywać - każda z nich miała jakieś tajemnice. Ostatnia z topielic, Nel Abott, postanowiła spisać historię miasta, co wielu osobom się nie spodobało. Czy to jest jednak powód, aby dopuścić się morderstwa? 

Kiedy do Beckford przyjeżdża siostra zmarłej, w mieście aż huczy od plotek. Kobieta nie wierzy, że jej siostra popełniła samobójstwo. Pomalutku, powolutku na światło dzienne wychodzą mroczne tajemnice.

Kurcze - nie wiem tak do końca dlaczego, ale nie podobało mi się. Niby tajemnica jest, podejrzani są, atmosfera jest...ale to jednak za mało. Klimat książki jest taki wilgotny i spleśniały. Nie ma tu miejsca na jakikolwiek promyczek słońca, wszystko jest szare i bure. 

Są pewnie wśród Was tacy, których powieść zachwyciła. Ja - jak rzadko - jestem rozczarowana. 

Wilcza godzina

To jedna z tych książek, które frapują czytelnika od pierwszej strony. Tu było jednak trochę inaczej niż zwykle (ba! cała książka jest inna!), bo nie pierwsze akapity powieści mnie zafrapowały, a wstęp. Autor zwraca się do czytelnika słowami: 

Może właśnie stoisz w księgarni, a może jesteś w domu, wygodnie usadowiłeś się w przytulnym kąciku i jesteś gotowy by przewrócić pierwszą stronę. W obu przypadkach czuje się w obowiązku cię ostrzec. 

No i jak tu nie czytać? Zaczęłam i wsiąkłam. "Wilcza godzina" wraz z Wilnem anno domini  1905, zdobyła moje serce. 

Króciutką chwileczkę musimy zatrzymać się w roku 1870, kiedy to wskutek handlu z Rosją, Amerykanie tworzą unię wolnych miast, zwaną Aliansem. W skład Aliansu wchodzą Wilno, Rewel, Kraków Praga i część Konstantynopola. Uzyskana w ten sposób wolność pozwala na rozwój nauki, a Wilno - wolne i  niepodległe - rozwija się i  rozkwita. To własnie na Uniwersytecie Wileńskim naukowcy dokonują odkrycia, które popchnie cywilizacje w zupełnie innym kierunku, niż dzisiejsza rzeczywistość. Mamy więc rzeczywistość alternatywną, która niezmiernie mi się spodobała. 

Autorka urzeka pomysłowością. Oczywiście wymyślony świat daje dużo więcej możliwości do knucia intryg oraz wkłada w dłonie bohaterów o wiele więcej narzędzi i umiejętności co umożliwia autorce realizację najniezwyklejszych zamierzeń. Momentami miałam nawet wrażenie, że pomysły trącą przesadą, co powodowało pewne rozdrażnienie. Dlatego ważne jest, aby cały czas pamiętać że "Wilcza godzina" to jednak fantastyka, a nie książka historyczna. Nawiasem mówiąc trudno mówić o książce historycznej, skoro po ulicach jeżdżą parowe karety, a czynności skomplikowane zostały powierzone automatonom. W trakcie lektury złudzenie prawdy historycznej jednak gdzieś z tyłu głowy kołatało, zwłaszcza, że przez całą powieść możemy zauważyć wiele znanych nam szczegółów. Pomysł rewelacyjny i obłędne wrażenia. Efekt był taki, że odczuwałam niesłabnącą przyjemność z wyszukiwania elementów charakterystycznych dla naszej rzeczywistości.   

Trochę długi ten wtręt, już wracam do meritum. W Wilnie, w 1905 r. zaplanowano spotkanie przedstawicieli najważniejszych państw Europy. Spotkanie ważne i mogące mieć wpływ na europejską rzeczywistość. Nic więc dziwnego, że każdy zamierza przedstawić swoje cele jako priorytetowe. Co więcej - każdy pragnie cele te zrealizować i to niekoniecznie uczciwymi metodami... i tu zaczyna się cały ambaras. Od drobnych intryg po brutalne morderstwa - to wokół nich skupia się cała fabuła i to one napędzają powieść. Jeżeli dodamy do tego alchemików, wskrzesicieli i ich możliwości - możecie sobie wyobrazić co się tam zadziało. 

Niestety są też minusy, na szczęście niewielkie. Otóż początkowo autor na tyle mocno skupia się na opisach alternatywnego Wilna, że gdzieś zgubił głównego bohatera. Nie żebym nad tym bardzo ubolewała, bo (jak już pisałam wcześniej) opisy Wilna mnie naprawdę zachwyciły, jednak rozumiem, że może to czytelnika trochę wytrącić z równowagi. Każda postać opisana jest szybko i na pozór nieskładnie, przez co trudno wyodrębnić powiązania pomiędzy bohaterami. Co więcej - nie bardzo wiadomo na kim się skupić. Jeżeli dodamy do tego mnogość wątków i odmienność rzeczywistości, otrzymamy powieść, której lektura może w pewnym momencie znużyć. Warto jednak przeczekać ten moment, ponieważ znużenie szybko ustąpi miejsca zaciekawieniu, a całość lektury pozostawia świetne wrażenie. Autor na końcówce wprowadził nowe fakty i lekko zakręcił fabułą, przez co z niecierpliwością czekam na kolejny tom. 

Na zakończenie dodam, że jak zwykle wydawnictwo sqn postarało się, aby książka przykuła uwagę. Piękna okładka zachwyca. 

O książce - cebulce i o tym, że każda przesyłka może być wyjątkowa :-)

Wczoraj Pan listonosz przyniósł paczkę. Jeszcze dobrze do domu nie weszłam, a już Młodszy wręcza mi kopertę z napisem "Uwaga! ostrożnie" i zaaferowany oświadcza: Mamo trzeba ostrożnie otworzyć! Mhm... myślę sobie, ale wraz z nim delikatnie otwieram kopertę szukając przyczyny tego ostrożnego otwierania. Mój synek z wypiekami na twarzy rozrywa, rozcina, wyjmuje, a tam... kolejna paczuszka z naklejoną karteczką. Dalej więc rozcina, rozrywa, a tam kolejna warstwa papieru z kolejnym liścikiem. I kolejna, i kolejna... powiem Wam, że z każdą następną warstwą nasza ciekawość rosła i mieliśmy rodzinne wrażenie, że z tych "obierek" wyłoni się  nie wiadomo jakie monstrum. A tymczasem wyłoniła się książka. Książka, która w naszych oczach zyskała na wartości i nawet gdybym nie czekała na nią, to po takim początku znajomości na pewno z ciekawością zerknęłabym do środka. Szkoda, że nie można tak sprzedawać książek w księgarniach. To by się działo!!!

Wielkie uznanie dla osób, które w wydawnictwie WAB zajmują się promocją. 

Daliście czadu ! 

Dziesięć godzin

Ależ się uśmiałam przy lekturze tej książki! Świetna powieść i to nie dlatego, że porusza bardzo (baaaardzo) aktualne tematy, ważne dla każdego z nas. Powodem mojego "uhahania" jest to, że napisana jest z jajem, polotem i właściwą Nurowskiej zadziornością. Zaczynając powieść nie spodziewałam się takiej fabuły. Początkowo byłam zaskoczona, ale potem dałam się ponieść fali niedopowiedzeń i półsłówek, które złożone w całość dały prześmiewczy, a jednocześnie paskudnie realny obraz naszej ojczyzny. 

Kiedy poznajemy Małgorzatę, znajduje się ona w dość trudnym położeniu. Przed jej obliczem staje Józef Pinior będący sławą i legendą Solidarności. Jego los spoczął w rękach sędziny Małgorzaty, która musi rozpatrzeć wniosek prokuratury o aresztowanie Piniora. Małgorzata ma problem ze spokojną i rzeczową oceną sytuacji, ponieważ sama znajduje się na życiowym zakręcie. Jej mąż jest chorym człowiekiem, który załamał się wskutek czego całe swoje życie umieścił w internetowej rzeczywistości. Córka również coraz bardziej oddala się od domu rodzinnego... 

Tymczasem w ojczyźnie Małgorzaty źle się dzieje. Dwa diabły, Fagot i Woland, przyglądają się sytuacji w państwie i z iście diabelskim uśmieszkiem komentują wydarzenia. Władzę dzierży partia, której przewodniczy tchórz i szaleńca w jednej osobie. Nie chcąc ponosić odpowiedzialności za swoje decyzje, rządzi on z ukrycia, a jego decyzje przypisywane są człowiekowi bez twarzy i kręgosłupa zwanemu "garniturem"... brzmi znajomo prawda? 

Diabliszcza, widząc sytuację, postanawiają poużywać sobie i trochę ludziom poszkodzić. Nie zdają sobie sprawy, że obalając władzę i rzucając partyjniakom kłody pod nogi, w rzeczywistości wyzwalają naród spod władzy głupoty. 

Ależ miałam frajdę w czasie lektury! Dopasowywanie bohaterów powieści do dziś rządzących nam miłościwie polityków było świetną zabawą. Maria Nurowska nie oszczędziła nikogo pokazując w sposób prosty i rzetelny głupotę i podłość dzisiejszych "elit" politycznych. Rewelacyjnie pokierowała diabłami, którzy każdego z polityków ośmieszyli i doprowadzili do miejsca, gdzie już nie mogli szkodzić. 

Przez dziesięć godzin Małgorzata musiała podjąć szereg decyzji, które zmieniły jej świat na lepsze. Te same dziesięć godzin zajęło naszym diabłom naprawianie naszego chorego Państwa. Małgorzata wybrała dobrze. A diabły? Cóż - mam nadzieję, że wkrótce się przekonamy. 

Matka i córka

Hmmm... cóż ja mam napisać o tej książce... Szara i nijaka, a jednocześnie tak barwna i ekspresyjna. Nie mogłam się od niej oderwać, ale jednocześnie z każdą następną stroną miałam coraz większą ochotę rzucić ją w kąt. Nudna i wciągająca zarazem. Rozbieżność emocji rodzących się w mojej głowie podczas lektury była zatrważająca. 

Fabuła książki jest taka, że nawet trudno opisać co się na łamach książki dzieje. Cztery kobiety powiązane siecią wzajemnych zależności. Natalia, Gloria, Dolores i Ángela są jednocześnie matką, córką, siostrą, ciotką, szwagierką ... mam nadzieję, że nic nie pominęłam. A! pominęłam. Oczywiście wszystko zagmatwane jest przez rolę kochanki. Dom, w którym mieszkają trzy z czterech bohaterek jest bardzo stabilnym domem, jednak okazuje się, że filarem tej stabilności jest mężczyzna. Kiedy Angel umiera wszystko dookoła tego domu składa się jak domki z kart. Wychodzą na wierzch brzydkie tajemnice i niewygodne uczucia. Każda z kobiet zamyka się w sobie i bez obracania się na towarzyszki niedoli brnie samotnie naprzód. 

Pokochałam Dolores. Jest samotną kobietą, która całe swoje życie oddała wychowywaniu dzieci brata. Kiedy dziewczynki dorosły, Dolores nie potrafi tej pustki wypełnić. To wydaje się normalne pod warunkiem, że los nie podsuwa pod oczy szansy na szczęście. Tymczasem Dolores ma to szczęście dosłownie na wyciągnięcie ręki i - mimo tego - boi się rzucić na głęboką wodę. Obserwując jej rozterki bardzo jej współczułam, a jednocześnie szczerze kibicowałam. Zła jestem strasznie na zakończenie tego wątku. Pozostałe historie też nie są różowe, bo to nie jest książka dla zabicia czasu. Zaniechane marzenia, utracone nadzieje... niewiele tu optymizmu. "Matka i córka" to dość wnikliwe studium uczuć i charakterów ludzkich. Pokazuje jak trudno wyplątać się z pajęczyny, jaką dla każdego z nas utkało życie.

64 Obronna Drużyna Starszoharcerska "Cień"

Uwikłana

Kiedy brałam "Uwikłaną" do ręki byłam pewna, że szybko przeczytam i szybko zapomnę. Ot sensacyjna historyjka o dobrych i złych charakterach i wojnie na śmierć i życie, z której tylko jedna strona może wyjść cało. Rzeczywiście przedstawiona historia jest przewidywalna, ale nie dlatego, że jest banalna, ale dlatego, że napisało ją życie i nie ma tu samostrzelnych pojazdów i nadludzkich mocy. Natomiast to, co mnie urzekło w tej książce, to całe tło, które wydaje się mało ważne w porównaniu z tym, co przeżywa Pilar, ale po głębszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że  tło tej powieści jest bardzo ważnym, samodzielnym bohaterem. 

Pilar jest kobietą idealną. Piękna i świetnie wykształcona Kolumbijka zdaje sobie sprawę ze swojej wartości i postanawia wyrwać się ze swojego szarego środowiska. Bez większych trudności zostaje stewardessą i podbija serca pasażerów linii lotniczych. Pewnego dnia jej wzrok przyciągnął mężczyzna - miły szarmancki i (na pierwszy rzut oka) bogaty. Pilar zostaje jego żoną i bardzo szybko przekonuje się, że to jednak nie jest miłość jej życia. Ernest okazuje się być wysoko postawionym dealerem narkotyków. Niestety jest również bardzo słabym człowiekiem i gdy zostaje aresztowany, postanawia ratować własną skórę kosztem Pilar. Dziewczyna, żyjąc u boku Ernesta wyrobiła sobie wysoką pozycje w narkotykowym świecie przez co stała się dla Policji bardzo łakomym kąskiem. Nie mając wyjścia, Pilar pracowała jako tajna informatorka przez kilka lat. Niestety wiadomo było, że w końcu wydarzy się najgorsze... 

Z drugiej strony poznajemy historię pewnego policjanta Toma Tideringtona. Kiedy go spotykamy, jest On pionkiem w wielkiej maszynie do walki z narkotykami. Dzięki własnemu uporowi i trochę dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, trafia do rządowej jednostki, której celem jest walka z narkotykami na szeroką skalę. Ten wątek, moim zdaniem, jest o niebo lepszy niż historia Pilar. Pokazuje, jak w latach 80 XX wieku problem narkotyków był bagatelizowany. Z przerażeniem czytałam o tym, jak Policja udawała, że nie widzi tego, co dzieje się na ulicach miast. Co więcej - wiele miasteczek, nie mając odpowiedniego sprzętu, po prostu bagatelizowało problem najzwyczajniej  w świecie się bojąc. Jeżeli dodamy do tego brak współpracy pomiędzy jednostkami Policji, które rywalizowały między sobą - przerażające wnioski nasuwają się same.   

Kiedy losy Pilar i Toma się przetną , nic już nigdy nie będzie takie samo...

"Uwikłana" napisana została w dość pokrętny sposób. Od początku wiadomo, że powieść oparta jest na faktach, ale sposób narracji powoduje, że książkę czyta się jak najlepszy kryminał. Tu ciągle coś się dzieje, a opisy zmian społecznych i tego co działo się za oceanem w dwóch ostatnich dekadach XX wieku jedynie dodają pikanterii przedstawianej historii. Wciągały mnie nieprzeciętnie opisy tworzenia przez Toma siatki informatorów, czy też opisy procedury prania brudnych pieniędzy. Człowiek porównuje możliwości jakie daje dzisiaj technika i zastanawia się, jak to wówczas (bez komórek i laptopów) było możliwe do ogarnięcia? Mam wrażeniem że ta szczegółowość i dbałość o tło wydarzeń spowodowało, że powieść bezsprzecznie zasługuje na miano bestselleru. 

Z drugiej strony narkotykowa epidemia, która ogarnęła Amerykę, wydaje się niemożliwa do opanowania. Porwania, zabójstwa i szantaże miały miejsce właściwie codziennie i to pod nosem Policjantów, którzy nie zawsze mogli i nie zawsze chcieli z tym walczyć. 

"Uwikłana" to dobra lektura, ale wcale nie łatwa. Opisy, które mnie urzekły i porwały, innego czytelnika mogą znużyć i znudzić. Warto jednak spróbować, bo z tej ponad pięćsetstronicowej powieści wyłania się bardzo ciekawy świat, w którym przyszło żyć sprytnej i silnej kobiecie. 

Polecam.  

Książki, książki i jeszcze raz książki

Książki czytać uwielbiam. Jest to moja pasja, największa przyjemność i - od kiedy prowadzę bloga -  niesamowita przygoda. Uwielbiam książkowe niespodzianki. Uwielbiam czytać książki i czytać o nich. Gdzie czytam o nich? Oczywiście najczęściej w necie; na innych blogach w serwisie "Lubimy czytać", czy też w internetowych księgarniach. Ostatnio jednak dokonałam odkrycia, które mnie zachwyciło, a jednocześnie wstrząsnęło mną, że taka gapa jestem i do tej pory tej pozycji nie zauważyłam. Mianowicie istnieje na rynku gazeta... właściwie to magazyn... a właściwie to książka o książkach. No miód na moje serce :-) 

"Książki" są kwartalnikiem. Jak dla mnie trochę mało, ale patrząc na zawartość, ilość artykułów publikacji i "książkowych zachęcajek", to taka częstotliwość ukazywania się na półkach jest zrozumiała. Zresztą tekstów jest naprawdę sporo i jeżeli czytelnik nie rzuci się na "Książki" z zachłannością dziecka widzącego lizaka, a będzie się delektować zawartością magazynu, to czytania jest dość sporo. 

Każdy tu znajdzie coś dla siebie. Oczywiście najwięcej jest o książkach, ale są one przedstawione w bardzo różnorodnych ujęciach. Urzekł mnie tekst o kobietach marszałka Piłsudskiego, ale nie dlatego, że przedstawiał kolejne ukochane Józefa, ale własnie ze względu na świetne ujęcie tematu. Każda z kobietek zwraca się bezpośrednio do czytelnika. Od matki Marii Billewiczówny aż do ostatniej kochanki Jadwigi Burhardt. Szybkie, wręcz poklatkowe zetknięcie się z każdą z nich, każda inna, każda niepowtarzalna, i nagle strzał. Bo kiedy już z wypiekami na twarzy docieramy do końca tekstu czytamy: "Rozszerzona wersja tekstu ukaże się w przyszłym roku w książce Janusza Rudnickiego".  I w ten sposób moja lista "must have" znowu się powiększyła. 

Należy wyraźnie powiedzieć, że po lekturze "Książek" człowiek dostaje książkowego oczopląsu. "Książkowych zachęcajek" jest bowiem na kartach magazynu mnóstwo, jednak - co warto podkreślić - są one prezentowane w sposób bardzo uporządkowany. Najczęściej prezentuje się po prostu wydawnictwo ze swoimi nowościami. "Wydawnictwo Literackie", "Iskry" czy "Świat Książki" wykupili całe strony i na nich prezentują swoje najbardziej polecane książki. Są też oczywiście całe strony poświęcone tylko jednej książce czy też polecające konkretne wydarzenie literackie. Ja jednak wolałam przeglądać pojedyncze "zachęcajki" zgrabnie uzupełniające miejsce obok lub pod tekstem podstawowym. One raczej zdobią stronę niż denerwują czytelnika, a dzięki zgrabnemu wkomponowaniu w treść stanowią świetne uzupełnienie całości. 

Sporo wywiadów (bo aż cztery), artykuł o pornografii w literaturze z bardzo ciekawą puentą, prezentacja Finalistów nagrody Nike, artykuł o Gombrowiczu, o kobietach rządzących dawną Polską i wiele wiele innych naprawdę ciekawych tekstów. Schemat jest prawie wszędzie taki sam. Pod tytułem znajdziemy okładkę (czy też okładki) książek, które zainspirowały autorów do napisania tekstu. Rewelacyjna sprawa dla tych wszystkich, którzy mają grube portfele i mogą wykupić pół księgarni. Dla pozostałych też, choć oni mogą tylko wpisać wypatrzone tytuły na listę i tęsknie wyczekiwać wolnej gotówki... 

Bardzo podobał mi się tekst Łukasza Orbitowskiego, który opisał swoje podróże w trakcie pisania książki pt. "Exodus". Świetne, choć trochę chaotyczne (na szczęście w sposób zamierzony) ukazanie czytelnikowi, jak ważne jest to, aby autor w trakcie tworzenia książki dbał o nią i podróżował z awłasnymi pomysłami. Nie podobał mi się esej, za to pochłonęłam opowiadanie Toma Hanksa "Trzy tygodnie męki". Urzekł mnie tekst zachęcający do czytania opowiadań. i najkrótsze opowiadanie autorstwa E. Hemingwaya: 

"Sprzedam buciki dziecięce, nigdy nienoszone" 

Spotkamy tu tyle form literackich ile pomysłów przyjdzie czytelnikowi do głowy. Spotkamy wielu autorów, wiele przemyśleń, i co najważniejsze - książki; te dobre i te gorsze. Przecież wiadomo, że przy takiej ilości tekstów jedne podobają nam się bardziej inne mniej. I tak własnie powinno być. 

Dodam jeszcze, że podczas lektury nie obyło się bez wzruszenia z mojej strony, bo na końcu magazynu "Książki" zamieszczone zostało kalendarium i krzyżówka. Jak za dawnych czasów, kiedy z moją mamą w trakcie zakupów kupowałam "Przekrój", "Przyjaciółkę" i "Kobietę i życie" i zawsze było wiadomo, gdzie co znaleźć. W "Książkach" jest tak samo - czysto, porządnie i po kolei. Czysta przyjemność. 

Moi drodzy. Proponuję pójść do kiosku i kupić "Książki". Duży format i porządne wydanie zapewni wam przyjemność i frajdę na kilka dni. Przy kawie w jesienne wieczory rozrywka zapewniona. 

A na koniec przytoczę fragment artykułu pt. "Gonzo", który bardzo mnie rozbawił:

Reporter Ziemowit Szczerek jest niewychowany. Hugo - Bader trochę mniej. "Ech w końcu, po tylu latach, po wręcz smoleńskim pierdolnięciu o grunt latach dziewięćdziesiątych, to miasto zaczyna nabierać kształtów. Serio. Zaczyna się pojawiać forma, której to miasto (nie bardziej zresztą niż cały kraj) rozpaczliwie potrzebowało. Jakoś  się zaczynał Radom powoli unosić nad samym sobą. Nabierać odrobiny tej lekkości, której mu tak, kurwa, potrzeba" - pisze Szczerek o Radomiu. "Polska leje z Radomia, bo Radom jest nią, jest Polską do szpiku kości - i polewając z Radomia, Polska polewa z samej siebie. Polska wbiła sobie do swojego głupiego łba, że jest od Radomia w jakikolwiek sposób lepsza. O kurwa, to dopiero jest beka. Ej, Polska. Nie jesteś. Jesteś dokładnie tak samo chujowa". 

Biały Szanghaj

Urzekła mnie ta powieść. Jest cudownie długa, wielowątkowa, ze wspaniale wykreowanymi bohaterami i świetną akcją. Są też oczywiście wady - na szczęście niewielkie i ukrywające się za wspaniałością rozbudowanej fabuły. 

Biały Szanghaj to druga część sagi. O pierwszym tomie pt. "Miłość w czasie rewolucji" pisałam wcześniej i nie ukrywam, że "Miłość..." podbiła moje serce. Spodziewałam się taniego romansidła, a dostałam świetną powieść z fascynującym tłem historycznym. Zastanawiałam się, czy II tom dosięgnie poprzeczki tak wysoko postawionej przez pierwszą część. Udało się.  

Nasi bohaterowie uciekają z ogarniętej rewolucją Rosji do Chin. To własnie tutaj Nina i Klim zaczynają swoje życie od nowa. Poznajemy również Adę, która w tej części sagi odegra niebagatelną rolę. Szanghaj wita ich rzeszą uchodźców, którzy szukają jakiejkolwiek pracy pozwalającej na utrzymanie się na powierzchni życia. Nagle nieważne jest pochodzenie i status społeczny, nieważne posiadane dobra, które przecież właściwie przestały istnieć. W Szanghaju tamtych czasów człowiek wart był tyle, ile potrafił. A że nasze arystokratki nie potrafiły zbyt wiele....

Zarówno Nina jak i Klim nie zmieniają się zbytnio. Klim pozostaje "Piotrusiem Panem" który radzi sobie jednak całkiem nieźle w nowej rzeczywistości. Nina początkowo jest trochę zagubiona, ale w pewnym momencie odkrywa w sobie żyłkę do interesów. I tak trochę jak żuraw i czapla,,, raz są razem, raz się rozstają... co z tego wyjdzie ? Warto przeczytać.

Powieść zachwyca pięknem słowa. Autorka snuje losy naszych bohaterów, zachwycając umiejętnością łączenia słów w zdania. Temat wcale nie jest łatwy, tło historyczne skomplikowane, a mimo tego wątki snują się i przeplatają w sposób iście mistrzowski. Tu nie ma miejsca na literackie wpadki i niedomówienia, tu każde zdarzenie ma swoje miejsce, a jego konsekwencje mają długotrwałe brzmienie. Warto przeczytać choćby dlatego, aby pozachwycać się specyfiką tej powieści.
Podczas lektury drażniła mnie jedna rzecz. Trudno mi to oddać w jasny sposób... Często miałam wrażenie, że autorka tak zagmatwała losy bohaterów, że już sama nie wie, jak z tego wybrnąć. Wówczas ratunkiem jest całkowita zmiana otoczenia. Jak w życiu - wsiąść do pociągu byle jakiego... W prawdziwym życiu człowiekowi zdarza się to sporadycznie, natomiast zarówno w pierwszym jak i w drugim tomie sagi, ucieczka od rzeczywistości stanowi rozwiązanie wszystkich problemów. Nie ukrywam, że drażniło mnie to mocno.
Trzeci tom czeka już na swoją kolej :-) 

Chłopiec z Aleppo, który namalował wojnę

Przeczytałam tę książkę na komórce, korzystając z Legimi. Oznacza to, że czytałam ją głównie na spacerach z psem i dobrze się stało. Gdybym czytała ją w domu, przy moich dzieciach, ciągle bym przy nich siedziała i dziękowała Bogu, że mają szczęśliwe dzieciństwo.... 

Czternastoletni Adam jest chłopcem z zespołem Aspergera. Kiedy go poznajemy, ma już jedno nieszczęście za sobą, ponieważ umarła mu Mama. Na szczęście ma jeszcze tatę, siostrę, braci i przyjaciół. Chodzi do szkoły, ogląda telewizję, słucha radia... normalne życie. Adam różni się od swoich rówieśników przede wszystkim wrażliwością. Emocje i niedokładności świata widzi kolorami. Potrafi opowiedzieć o uczuciach członków swojej rodziny ponieważ w zależności od samopoczucia, każdy z nich ma inny kolor. No i oczywiście nasz Adam maluje obrazy....

Wojna, która nadchodzi do Aleppo, wchodzi w życie Adama brutalnie, z dnia na dzień. Nagle czytelnik przenosi swoją uwagę na całą rodzinę, nie tylko na Adama. Obserwujemy jak ojciec znika dla świata, zamykając się w chorobie psychicznej, towarzyszymy Yasmine w tragedii, jaka ją dosięga, ale nadal przede wszystkim kibicujemy Adamowi. Dasz radę chłopaku! Nie poddawaj się!

Adam przeżywa tragedię wojny po swojemu. Maluje, maluje i jeszcze raz maluje - do ostatniej kartki. Zatapia w farbie swój ból i rozpacz, chowa w pędzlach strach i niemoc. 

Straszna książka i piękna jednocześnie. Wrażliwość Adama powoduje, że patrzymy na okropieństwa wojny przez kolorowy filtr. Nieraz świat jest fioletowy, nieraz zielony, innym razem niebieski... i nie ważne co się dzieje, ważne aby przetrwać.  Czytałam i modliłam się, żeby się skończyło. I z każdą stroną dziękowałam Bogu, za to że żyję w spokoju. 

Przeszłość

Są takie książki, przez które przemykamy niczym łyżwiarz na lodzie; szybko i beznamiętnie. Są takie, które czytamy równie szybko, ale z pasją i zaangażowaniem. Te zostawiają po sobie wyrwę w duszy i wiele emocji. Są też takie, które czytamy niespiesznie, smakując słowa i opisy w niej zawarte. Każdy rodzaj lubię, każdy szanuję i każdy mnie zachwyca. Problem mam tylko wówczas, gdy spodziewam się czegoś innego, niż zostało w rzeczywistości zawarte między okładkami. Tak właśnie było z "Przeszłością". 

Wyobraźcie sobie piękną, angielską wieś, otoczoną polami, lasem i niezbadanymi, mrocznymi zakamarkami przyrody. Na uboczu takiej wsi stoi sobie dom, w którym czas się zatrzymał. Nie ma tu zasięgu telefonii komórkowej, a o internecie można tylko pomarzyć. Cisza i spokój zostają nagle zmącone przez przybycie czwórki rodzeństwa, dla których wakacje w tym miejscu są powrotem do dzieciństwa. W domu zamieszkiwali ich dziadkowie, a chwile tu spędzone na pierwszy rzut oka wydają się sielankowe i radosne. Okazuje się jednak, że czwórka rodzeństwa to cztery zupełnie inne charaktery. Każdy z nich jest na swój sposób pokiereszowany przez życie. Wspólne wakacje stają się dobrą chwilą na wyciągnięcie na światło dzienne tajemnic zgromadzonych w najmroczniejszych zakamarkach duszy. 

Powieść składa się z trzech części. Pierwsza wprowadza nas w dusze i charaktery naszych bohaterów. Pokazuje, jacy są połamani i pokiereszowani przez życie i los. Samotność, brak pewności siebie, lub też po prostu smutek wyzierają z dusz naszych bohaterów. W kolejnej części cofamy się do przeszłości i poznajemy zdarzenia, które w ten czy inny sposób przyczyniły się do  tego, jak wygląda "dziś". Kiedy ponownie wracamy do teraźniejszości, zupełnie inaczej patrzymy na zachowania rodzeństwa. Czytelnik jest bogatszy o wiedzę z przeszłości i ocenia niektóre zachowania już nie tak obiektywnie lecz przez pryzmat tego, co było.

To jest powieść, którą należy się delektować. Autorka posiada dar snucia opisów ubierając je w ciepłe barwy i magiczne słówka. Nastrój angielskiej wsi aż wylewa się z poszczególnych stron. Jest spokojnie, nostalgicznie, czasami zaskakująco, a czasami wręcz nudno. Ale nie jest to nuda związana z fabułą, ale taka nuda, która pozwala na odpoczynek i kontemplację. 

Piękną książkę  popełniła Tessa Hadley, jednak to piękno zostało trochę zbrukane przez "zajawki" i opisy poprzedzające moment ukazania się powieści w księgarniach. Ich nastrój i brzmienie wskazuje, że podczas lektury będziemy mieli do czynienia przynajmniej z lekką sensacją. Tymczasem nie tędy droga. Myślę, że z tego wynikają niezbyt wysokie oceny powieści. Gdyby czytelnik był nastawiony na sielską i powolną podróż przez zawiłości ludzkiej psychiki, to zupełnie inaczej podszedłby do "Przeszłości". A tak pozostaje niedosyt.... 

Domino dla opornych

Młodszy jest muzykiem. Dumnie to brzmi, ale ja też jestem z tego dumna i umniejszać nie mam zamiaru. W listopadzie mijają 4 lata, od kiedy gra na skrzypcach i na swoim koncie ma już kilka sukcesów. Dlaczego to piszę? Otóż powszechnie wiadomym jest, że muzyka z matematyką idą w parze, a mój synek jest tego najlepszym przykładem. Bawi się matematyką z wielką przyjemnością, rozwiązuje przykłady, zadania i zagadki, a każda nowa matematyczna zabawka sprawia mu wielką radość. Dlatego też dość często w ostatnim czasie gości u nas na stole domino, które jest prostą grą, znaną prawie wszystkim. Wersja z obrazkami, kropeczkami i innymi udziwnieniami jest obecna prawie w każdym domu. Nas urzekło nie takie zwykłe domino, a właśnie domino matematyczne. 

Przygodę zaczęliśmy od wersji, które pomaga dzieciom opanować sztukę dodawania. W opakowaniu znajdziemy pięć kompletów domina, co umożliwia rozgrywanie wielu rund pod rząd bez obaw, że dziecko będzie z pamięci rzucało wyniki. Minusem jest to, że nie można mieszać kompletów, ale z drugiej strony jest to zrozumiałe. Dla wygody użytkownika każdy komplet kostek jest oznaczony innym kolorem co bardzo ułatwia zabawę, a zwłaszcza sprzątanie po rozgrywkach. Jeżeli chcielibyście korzystać z domina w szkole, to zestaw pięciu kompletów umożliwia rozgrywkę dla 25 uczniów, co oznacza, że cała klasa jest zaangażowana w układanie kostek. Rewelacja. 

Trudność działań w każdym z zestawów jest naprawdę zróżnicowana. Znajdziemy zarówno "3+8" jak i "57+13". Taka różnorodność nie pozwala młodemu adeptowi matematyki na nudę, a jednocześnie daje poczucie własnej wartości, kiedy dokładanie kostek domina przy łatwiejszych działaniach idzie w tempie ekspresowym. Zabawę urozmaicać można stosując kilka wariantów gry, które w sposób bardzo czytelny zostały opisane w instrukcji. Wydawca uzmysłowił mi, że domino może być traktowane jako łamigłówka dla jednego gracza i nie ukrywam, że Młodszy bardzo polubił samodzielne układanie węża. Mamy też opisane trzy wersje gry dla dwóch graczy, oraz po jednej dla czterech lub pięciu graczy. W życiu nie przypuszczałam, że domino może mieć tyle odmian. 

Gra ma jedną wadę, a mianowicie materiał, z których wykonane są kostki do gry. Do wytworzenia poszczególnych elementów zastosowano zwykłą tekturkę, co powoduje, że kostki w rękach ośmiolatka dość szybko kończą żywot. Może z określeniem "zwykła tekturka" trochę przesadziłam, ale plastik to też nie jest. Niewątpliwie materiał, z którego wykonane jest domino ma wpływ na cenę, która jest naprawdę atrakcyjna, ale wolałabym dołożyć kilka złotych i mieć domino z trwalszego materiału. Nie ma jednak tego złego co by na dobre nie wyszło. Po zniszczeniu kilku kartoników Młodszy sam doszedł do wniosku, że można je po prostu dorobić, a właściwie to nawet można zrobić swoje domino. I zaczęła się zabawa z tworzeniem domina i wpisywaniem działań na kartoniki własnoręcznie wycięte. 

"Domino matematyczne dla opornych" dotyczące dodawania jest skierowane raczej do młodszych dzieci z pierwszych klas podstawówki. Moje dzieciaki teraz walczą z kafelkami zawierającymi przykłady dotyczące mnożenia i powiem Wam, że już nie jest tak cukierkowo :-))) Dla osób, które chciałyby pobawić się matematyką ze swoimi pociechami grając w domino dodam, że oprócz dodawania i mnożenia możemy również zakupić domina ćwiczące dzielenie i odejmowanie. Polecam serdecznie, zwłaszcza jeżeli chcecie połączyć przyjemne z pożytecznym. Przecież lepiej łączyć działania matematyczne niż słonie i żabki... :-) Zapraszam do zabawy.  

Podręczna

To książka inna niż wszystkie. Pisana tak jakoś inaczej, opowiedziana inaczej... w ogóle wszystko jest w niej inne. Świat, ludzie, zasady i reguły życia w tej powieści stanęły do góry nogami i dodatkowo przekręciły się na lewą stronę. Aż nie do wiary, że można stworzyć tak nienormalny i niemoralny świat. 

Freda jest Podręczną. Jeżu kolczasty, nawet nie wiem jak opisać, o czym jest ta książka. No dobra, jeszcze raz. Kiedy poznajemy Fredę przebywa Ona w czymś w rodzaju szkoły, której uczestniczki szkolą się do pełnienia funkcji podręcznej. Podręczna to taki chodzący inkubator służący do wyhodowania dziecka, które następnie zostanie oddane na wychowanie. Po zakończeniu szkolenia podręczna trafi do domu swoich Panów, którzy wskutek chorób spowodowanych katastrofą ekologiczną nie mogą mieć dzieci. Podręczne mogą mieć tylko rodziny, w której Pan domu jest wysokiej rangi urzędnikiem. Losy Fredy są w "Podręcznej" jedynie haczykiem do tego, aby przedstawić społeczeństwo żyjące wg jakichś chorych, pokręconych zasad. Nie wolno czytać, książek, nie wolno słuchać muzyki, każde słowo może zostać odebrane jako niesubordynacja. Światem rządzi kasta komendantów, która łamie wszystkie ustanowione zasady. Ich żony to głupie laleczki, szczęśliwe, że los postawił je przy komendantach. Są jeszcze Marty pełniące rolę służby no i oczywiście podręczne. 

Kobiety w tym świecie właściwie nie istnieją. Nie mogą pracować, nie mają własnych pieniędzy i własnego zdania. Najgorzej mają podręczne, zobowiązane raz w miesiącu oddać się Kapitanowi, który gwałci je na oczach swojej żony. Okoliczności tego gwałtu są obrzydliwe, ponieważ chwilę przed stosunkiem  wszyscy obecni zmawiają modlitwę, a następnie Podręczna, z głową na łonie żony Komendanta, i z nim samym pomiędzy nogami, zostaje bezdusznie zapłodniona. Taką wszyscy mają nadzieję. 

Powieść tak wciąga, że nie można się od niej oderwać. Mało tu dialogów, mnóstwo opisów i przemyśleń głównej bohaterki, a mimo to książkę czyta się jak najlepszy kryminał. Szoku doznałam, kiedy okazało się, że jeszcze kilkanaście lat wcześniej Freda była wspaniałą matką i ukochaną żoną. Świat był taki jak nasz - poukładany (w miarę :-)) i szanujący człowieka. I nagle trach - do władzy dorwało się kilku oszołomów i wszystko runęło jak domek z zapałek. 

Powieść została napisana w 1985 r. To bardzo dawno zwłaszcza, jeżeli uświadomimy sobie, jaki przez ten czas nastąpił postęp zarówno technologiczny, jak i społeczny. Tym bardziej przerażające wydaje się przesłanie książki, która jest bardzo aktualna w swoim przesłaniu. 

Powinien przeczytać każdy. I kobieta i mężczyzna. Ty także. Ku przestrodze. 

Miłość w czasie rewolucji

Nie ma co ukrywać, tak mistrzowsko rozbudowanej fabuły dawno nie miałam w swoich rękach. Długo w czytniku tytuł "Miłość w czasach rewolucji" przewijał się i pałętał przed moimi oczami. Tytuł wskazuje na romansidło i to nie najwyższych lotów, więc jakoś nie mogłam się przemóc. Kiedy w końcu wzięłam byka za rogi, nie mogłam otrząsnąć się ze zdumienia. Wspaniała powieść. Z jednej strony żałowałam, że tak późno po nią sięgnęłam, ale z drugiej strony wszystkie trzy tomy cyklu "Burzliwa epoka" są już przetłumaczone, więc ominęło mnie męczące czekanie na kontynuacje przygód bohaterów powieści. 

Klim Rogow jest Rosjaninem, który w bardzo młodym wieku wyjechał do Argentyny. Skłócony z ojcem nie spodziewał się, że ojciec pozostawi mu jakiś spadek. Kiedy senior rodu umiera, a wiadomość o spadku dociera do Klima, postanawia On wrócić do Rosji i uporządkować swoje sprawy majątkowe. Kiedy przyjeżdża do Niżnego Nowogrodu oczom czytelnika ukazuje się barwne, tętniące życiem miasto, pełne bogatych i szczęśliwych ludzi. Klim postanawia pozostać chwilę w mieście  i ponapawać się wspomnieniami i spotkaniami z członkami dawno nie widzianej rodziny. Na swoje nieszczęście spotyka również kobietę nie spokrewnioną z nim, w której się szaleńczo zakochuje. I w tym własnie momencie kończy się ckliwy romans, a zaczyna wspaniała powieść z wieloma świetnie nakreślonymi bohaterami, wspaniałymi opisami i rewelacyjnie przedstawionym tłem historycznym. Wszystko dzieje się bowiem w przededniu Wielkiej Rewolucji. Klim traci wszystko, jednak postanawia walczyć o ukochaną kobietę i zrobić wszystko aby wydostać się wraz z nią z opętanej szaleństwem Rosji. Na naszych oczach Rosja zmienia się, ludzie się zmieniają... wszystko się zmienia. Autorka pokazuje czytelnikowi, ile trudu musiał włożyć zwykły mieszkaniec tego kraju, aby przeżyć te okrutne czasy. Nikt nikomu nie ufał, a ten kto wczoraj był przyjacielem, dziś mógł okazać się najzagorzalszym wrogiem. 

Losy naszych bohaterów i wielu innych osób, które poznajemy podczas lektury są przedstawione w porywający sposób. Podczas czytania powieści przychodziły mi do głowy najróżniejsze porównania - od "Przeminęło z wiatrem" poczynając, a na "Rodzinie Połanieckich" kończąc. Czytelnik buja się na falach wspaniałej fabuły płacząc, radując się, opłakując zmarłych i ciesząc się z narodzin razem z bohaterami powieści. To jest takie uczucie, jakbyśmy mieli możliwość cofnięcia się w czasie i spoglądania zza szyby na przebieg wydarzeń. Niewielu autorów ma taką umiejętność snucia fabuły. Oświadczam, że Elvira Baryakina posiada tę umiejętność w stopniu mistrzowskim!

A to dopiero pierwszy tom....

Czekam na Ciebie

Mam dwie ukochane autorki. Pierwsza to Jodie Picoult, która ostatnio napisała powieść pt. "Małe wielkie rzeczy". Książka zachwyciła i potrząsnęła mną niczym landrynkami w pudełku. Druga pisarka to Lisa Scottoline, która również słynie z książek silnie naładowanych emocjami. Jej powieści też porywają niczym rwąca rzeka. No i własnie. Po zamknięciu książki pt. "Małe wielkie rzeczy", powinnam dać sobie chwilkę i przeczytać "Karolcię", albo "Dzieci z Bullerbyn", pozwalając uspokoić się myślom w głowie. A ja tymczasem szybko przesiadłam się na "Czekając na ciebie".  Z deszczu pod rynnę :-)  

Christine Nilsson bardzo długo nie mogła zajść w ciążę. Po wykonaniu miliona badań okazało się, że jej mąż Marcus, nie może być ojcem. Para jednak nie rezygnuje z marzeń o potomstwie i postanawia spróbować skorzystać z innych możliwości, jakie daje współczesna medycyna. Decydują się na skorzystanie z usług banku spermy. Cała sytuacja jest dość krepująca, ale bardzo uważnie wybierają ojca dziecka, oglądając zdjęcia i czytając opisy kandydatów. Wybierają młodego, przystojnego i ambitnego chłopaka, marzącego o studiach medycznych. Rachu ciachu i po strachu - Christine zachodzi w wymarzoną ciążę. Wydaje się, że sukces został osiągnięty i nic nie zmąci radości przyszłych rodziców. Nic bardziej mylnego. Pewnego dnia Christine, oglądając wiadomości, w schwytanym mordercy rozpoznaje dawcę, którego pamięta ze zdjęć opublikowanych na stronach banku spermy. Został on oskarżony o zabójstwo trzech pielęgniarek.  

Christine nie zastanawia się długo i podejmuje decyzję o własnym śledztwie, które da odpowiedź na pytanie, czy Jej dziecko będzie dzieckiem mordercy. Sam Zachary twierdzi, że jest niewinny, ale to trochę mało... kobieta stawia na szali własne szczęście i rusza w podróż w poszukiwaniu prawdy. 

Na początku bardzo irytowała mnie główna bohaterka. Uparcie, wręcz namolnie próbowała wszystkich dookoła przekonać, że domniemany morderca jest ojcem biologicznym dziecka. Wszyscy mówili, że podobieństwo jest złudne, a ona dalej swoje. Już zębami zgrzytałam ze złości na myśl, że cała powieść to będą rozterki rozhisteryzowanej przyszłej mamy. Na szczęście po kilkunastu stronach fabuła się rozwinęła i to szeroką wstęgą. 

Autorka stworzyła niesamowitą, pełną emocji i niezwykłą powieść, poruszającą bardzo trudny temat. Wykreowała postacie tak, aby czytelnik mógł wczuć się w ich sytuację i wraz z nimi przeżywać rozterki. Małżonkowie mają zupełnie odmienne sposoby radzenia sobie ze stresem. Co więcej - oboje w całkowicie odmienny sposób zareagowali na całą sytuację. Christine postanawiała działać i jedzie do więzienia rozmówić się z podejrzanym, co uruchamia całą lawinę dramatycznych wydarzeń. Marcus natomiast wybiera inną ścieżkę i postanawia walczyć o swoje prawa przed sądem. To powoduje, że małżonkowie się od siebie coraz bardziej oddalają i w najtrudniejszych chwilach Christine jest sama. 

Wielką sympatią zapałałam do samotnego prawnika, który podejmuje się obrony Zachary'ego. Ten ekscentryczny, małomówny staruszek, który od początku budził niechęć, okazał się wspaniałym człowiekiem. Uwielbiam te fragmenty książki, które ukazują jego szorstkość, wręcz niegrzeczność w kontaktach z Christine. I co? I ponownie okazało się, że to co na zewnątrz człowieka ma się nijak do tego, co w środku. 

Polecam lekturę z całą stanowczością. To połączenie książki obyczajowej, kryminału, a nawet thrillera. Jest ciekawie, miejscami strasznie, a miejscami zabawnie, ale należy podkreślić, że całość jest mocno wciągająca i intrygująca.