Kasika Mowka

Oto jest dziewczynka. Nieprzeciętnie inteligentna, mądra i egoistyczna...

Oto jest babcia. Poświęcająca się dla wnuczki, osaczająca, zaborcza, walcząca, a jednocześnie niesamowicie wręcz kochająca...

A oto ich życie - zamknięte w czterech ścianach, wręcz przerażające. Kobiety nie potrafią bez siebie żyć, a jednocześnie bywają chwile, kiedy nienawidzą się z całego serca. Krzywdzą się, ranią. 

Dziewczynka w dzieciństwie uchodzi za jedną z najbardziej inteligentnych dzieci w szkole. Przeczytała wszystkie książki znajdujące się w babcinej bibliotece i uważa, że wie wszystko. W wieku dziesięciu lat jest gotowa zdać maturę. Szkoda tylko, że za wiedzą teoretyczną nie idzie zastosowanie tej wiedzy w praktyce. Dziewczynka wychowywana jedynie przez babcię, zamknięta w czterech ścianach nie opanowała podstawowych umiejętności społecznych. Nikt nie pokazał Małej na czym polega życie. Nie umie kroić chleba, zawiązać sznurówek, zaparzyć herbaty. Nie ma przyjaciół, znajomych, a każdy poza babcią to wróg. Co więcej - wśród ludzi ujawnia instynkty wręcz zwierzęce. 

Książka opowiada o tragedii. Pokazuje jak bardzo dzieci uzależnione są od dorosłych. Jak bardzo można je skrzywdzić. Jednocześnie autorka fenomenalnie uchwyciła przełomowy moment, kiedy Kasika z dziecka stała się dorosłym i .... zaczęła odwdzięczać się babci za to co jej zrobiła. Naturalną koleją rzeczy jest to, że wnuczka z podopiecznej powinna stać się opiekunką a babcia wręcz odwrotnie. Niestety...

Trudno mi pisać o tej książce. Może dlatego, że w mojej rodzinie zdarzył się przypadek skrzywdzenia dziecka poprzez chorą nadopiekuńczość i na każdej kartce widziałam ...

Wszystkim, którzy widzą świat przez różowe okulary - polecam. Tym, których okulary są brązowe - też.